สวัสดีค่ะวันนี้จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเด็กซึ่งตอนนั้นอายุ8ขวบค่ะ
-หลายคนจะมีความเชื่อที่แตกต่างกันไป แต่จะมีความเชื่อหนึ่งที่ปู่,ย่าเราเชื่อ คือ เด็กน้อยนั้นเป็นสิ่งที่สามารถเห็นสิ่งลี้ลับได้ ถ้าถามว่าทำไมปู่ถึงเชื่อล่ะ
มันเป็นเพราะว่าปู่ของเราเป็นหมอผีค่ะ แต่ปู่ไม่คยเปิดสำนักให้ใครบูชาเลยนะคะ ปู่แกแค่มีวิชาติดตัวตามสมัยโบราณนี่แหละค่ะ ซึ่งเราได้ยินแบบนี้ก็ไม่เคย
เชื่อเลยนะคะ จนพ่อกับแม่พูดว่าตอนนี้ลูกเป็นลูกของปู่แล้วนะ เพราะปู่ซื้อหนูไป ที่ปู่ซื้อเราไปมันเป็นเพราะว่ามันมีหลายเรื่องราวเกิดขึ้นกับเรา อย่างเช่น
เราเป็นคนที่เข้าโรบาลบ่อยมากเลยค่ะ ซึ่งไม่มีอะไรดีขึ้นเลยด้วยซ้ำ จนวันนั้นปู่ซื้อเราไปแล้วให้สายสินนั้นมา(ตอนนี้ยังเก็บไว้อยู่นะคะ)แกทำพิธีกรรม
นานมากเลยค่ะ และหลังจากวันนั้นเราก็เข้าโรงบาลน้อยลง ใช้ชีวิตง่ายขึ้นค่ะ ซึ่งผ่านไป 3 ปี เราอายุ 8 ขวบแล้วค่ะ ตอนนั้นทุกๆอาทิตย์เราจะไปอยู่กับปู่ย่าวันเสาร์-อาทิตย์ค่ะ เพราะมีเรียนพิเศษแถวๆนั้นด้วย มีวันนึงเราตกรถบัสรอบแรก เลยต้องรอรอบ2 (เพราะเราให้ครูช่วยสอนการบ้านด้วย) จึงทำให้กลับบ้านดึก พอถึงบ้านที่ปู่กับย่อยู่จะมี3หลังค่ะ หลังแรกจะเป็นแบบบ้านไม้ โบราณค่ะจะมีปู่กับย่าอยู่ค่ะ บ้านหลังที่2อยู่ตรงข้ามกันเลยค่ะเป็นบ้านแบบยุคใหม่
นี่แหละค่ะ บ้านหลังนี้เป็นพวกน้า,อา,ลุง มาอยู่ตอนมาเยี่ยมค่ะ บ้านหลังที่3จะเป็นของทวดค่ะ เบ้าของทวดจะอยู่ตรงข้างๆทั้ง2หลังเลยค่ะ ซึ่งบ้านทั้ง3หลังจะเป็นตำแหน่งของมุมสามเหลี่ยมด้านเท่าเลยค่ะ ย่าเรากำลังทำหับข้าวกินค่ะ เราเลยถามว่ามีไรให้ช่วยมั้ย ย่าเราจึงตอบว่า ให้ไปเอาผักในตู้เย็น ซึ่งเราต้องไปบ้านหลังที่2เรากำลังเดินเข้าบ้านแต่มันมีบรรไดเลยทำให้มีเสียงเดินดังค่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกมีคนอยู่ข้างหลังแต่ไม่กล้าหันไปเพราะว่าถ้าหันไปจะเจอกับหน้าต่างห้องที่เคยเป็นห้องนอนของพี่สาว ซึ่งมันจะทำให้เรานึกถึงเพลงที่พี่ร้องไห้ฟัง เกี่ยวกับ จันทร์เจ้า(เนื้อเพลงย่อๆ)จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอไส้สีแเดง มาเเขวนคอเจ้า เราเลยรีบขึ้นบรรไดพอก้มลงเปิดตู้เย็นเรารีบคว้าผักเลยค่ะ พอเราไปหน้าบ้านเพื่อนจะออกไปเราเก้าลงบรรได้แค่ไดไปแค่ 2 ก้าว เราหันไปด้านขวาเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย เราได้เห็นบ้านหลังเล็กๆ(ค่อนข้างคล้ายกระท่อม)ของทวด ที่ได้รับแสงจากดวงจันทร์ ซึ่งไม่เปิดไฟเลย
เราได้เห็นคนแก่ๆนั่งคร่อมอยู่หันมาทางเราจังหวะแรกเรารีบวิ่งแต่พอไปถึงหน้าประตูห้องครัวก็คิดว่าอาจจะเป็นทวช แต่พอเราลองถามย่าว่านี่ดึกมากแล้วทำไมทวชยังไม่นอน ย่าเรานิ่งไปสักพักแล้วตอบมาว่าทวชนอนแล้วย่าพานอนตั้งแต่หัวค่ำเเล้ว ซึ่งถ้าแกจะออกมาได้ต้องให้คนข้างนอกปลดล็อคประตูให้
เพราะแกล็อคไม่เป็น ตอนนั้นเราสตั๊นเลยค่ะ แล้วพอย่าทำกับข้าวเสร็จให้เราเอาผักไปดก็บอีกค่ะ เรากลัวมากนะคะ แต่กลัวย่ามากกว่า🥲 พอเราออกไปขาไปเราไม่มองเลยค่ะ แต่ขากลับคิดไรไม่รู้หันขวับไปมอง สรุปไม่มีใครเลยค่ะ เราเลยรีบวิ่งอีกครั้ง ซึ่งก่อนที่จะถึงครัวมันมีหิ้งพระอยู่ค่ะ วันนี้นเรานอนแทบไม่หลับ เพราะห้องที่ย่าให้ไปนอนคืนนั้น คือห้องเก่าของพี่สาวค่ะ
เรื่องที่หาคำตอบไม่ได้
-หลายคนจะมีความเชื่อที่แตกต่างกันไป แต่จะมีความเชื่อหนึ่งที่ปู่,ย่าเราเชื่อ คือ เด็กน้อยนั้นเป็นสิ่งที่สามารถเห็นสิ่งลี้ลับได้ ถ้าถามว่าทำไมปู่ถึงเชื่อล่ะ
มันเป็นเพราะว่าปู่ของเราเป็นหมอผีค่ะ แต่ปู่ไม่คยเปิดสำนักให้ใครบูชาเลยนะคะ ปู่แกแค่มีวิชาติดตัวตามสมัยโบราณนี่แหละค่ะ ซึ่งเราได้ยินแบบนี้ก็ไม่เคย
เชื่อเลยนะคะ จนพ่อกับแม่พูดว่าตอนนี้ลูกเป็นลูกของปู่แล้วนะ เพราะปู่ซื้อหนูไป ที่ปู่ซื้อเราไปมันเป็นเพราะว่ามันมีหลายเรื่องราวเกิดขึ้นกับเรา อย่างเช่น
เราเป็นคนที่เข้าโรบาลบ่อยมากเลยค่ะ ซึ่งไม่มีอะไรดีขึ้นเลยด้วยซ้ำ จนวันนั้นปู่ซื้อเราไปแล้วให้สายสินนั้นมา(ตอนนี้ยังเก็บไว้อยู่นะคะ)แกทำพิธีกรรม
นานมากเลยค่ะ และหลังจากวันนั้นเราก็เข้าโรงบาลน้อยลง ใช้ชีวิตง่ายขึ้นค่ะ ซึ่งผ่านไป 3 ปี เราอายุ 8 ขวบแล้วค่ะ ตอนนั้นทุกๆอาทิตย์เราจะไปอยู่กับปู่ย่าวันเสาร์-อาทิตย์ค่ะ เพราะมีเรียนพิเศษแถวๆนั้นด้วย มีวันนึงเราตกรถบัสรอบแรก เลยต้องรอรอบ2 (เพราะเราให้ครูช่วยสอนการบ้านด้วย) จึงทำให้กลับบ้านดึก พอถึงบ้านที่ปู่กับย่อยู่จะมี3หลังค่ะ หลังแรกจะเป็นแบบบ้านไม้ โบราณค่ะจะมีปู่กับย่าอยู่ค่ะ บ้านหลังที่2อยู่ตรงข้ามกันเลยค่ะเป็นบ้านแบบยุคใหม่
นี่แหละค่ะ บ้านหลังนี้เป็นพวกน้า,อา,ลุง มาอยู่ตอนมาเยี่ยมค่ะ บ้านหลังที่3จะเป็นของทวดค่ะ เบ้าของทวดจะอยู่ตรงข้างๆทั้ง2หลังเลยค่ะ ซึ่งบ้านทั้ง3หลังจะเป็นตำแหน่งของมุมสามเหลี่ยมด้านเท่าเลยค่ะ ย่าเรากำลังทำหับข้าวกินค่ะ เราเลยถามว่ามีไรให้ช่วยมั้ย ย่าเราจึงตอบว่า ให้ไปเอาผักในตู้เย็น ซึ่งเราต้องไปบ้านหลังที่2เรากำลังเดินเข้าบ้านแต่มันมีบรรไดเลยทำให้มีเสียงเดินดังค่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกมีคนอยู่ข้างหลังแต่ไม่กล้าหันไปเพราะว่าถ้าหันไปจะเจอกับหน้าต่างห้องที่เคยเป็นห้องนอนของพี่สาว ซึ่งมันจะทำให้เรานึกถึงเพลงที่พี่ร้องไห้ฟัง เกี่ยวกับ จันทร์เจ้า(เนื้อเพลงย่อๆ)จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอไส้สีแเดง มาเเขวนคอเจ้า เราเลยรีบขึ้นบรรไดพอก้มลงเปิดตู้เย็นเรารีบคว้าผักเลยค่ะ พอเราไปหน้าบ้านเพื่อนจะออกไปเราเก้าลงบรรได้แค่ไดไปแค่ 2 ก้าว เราหันไปด้านขวาเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย เราได้เห็นบ้านหลังเล็กๆ(ค่อนข้างคล้ายกระท่อม)ของทวด ที่ได้รับแสงจากดวงจันทร์ ซึ่งไม่เปิดไฟเลย
เราได้เห็นคนแก่ๆนั่งคร่อมอยู่หันมาทางเราจังหวะแรกเรารีบวิ่งแต่พอไปถึงหน้าประตูห้องครัวก็คิดว่าอาจจะเป็นทวช แต่พอเราลองถามย่าว่านี่ดึกมากแล้วทำไมทวชยังไม่นอน ย่าเรานิ่งไปสักพักแล้วตอบมาว่าทวชนอนแล้วย่าพานอนตั้งแต่หัวค่ำเเล้ว ซึ่งถ้าแกจะออกมาได้ต้องให้คนข้างนอกปลดล็อคประตูให้
เพราะแกล็อคไม่เป็น ตอนนั้นเราสตั๊นเลยค่ะ แล้วพอย่าทำกับข้าวเสร็จให้เราเอาผักไปดก็บอีกค่ะ เรากลัวมากนะคะ แต่กลัวย่ามากกว่า🥲 พอเราออกไปขาไปเราไม่มองเลยค่ะ แต่ขากลับคิดไรไม่รู้หันขวับไปมอง สรุปไม่มีใครเลยค่ะ เราเลยรีบวิ่งอีกครั้ง ซึ่งก่อนที่จะถึงครัวมันมีหิ้งพระอยู่ค่ะ วันนี้นเรานอนแทบไม่หลับ เพราะห้องที่ย่าให้ไปนอนคืนนั้น คือห้องเก่าของพี่สาวค่ะ