สวัสดี
ขอเกริ่นให้ทุกคนเข้าใจไปในทางเดียวกัน เพื่อไม่ให้เกิดความสับสน จะพยายามเล่าให้เข้าใจให้มากที่สุด
เรื่องเกี่ยวกับแม่ที่ไม่สนิทเลยแม้แต่นิด
เขาไม่ได้เลี้ยงดูตั้งแต่พ่อตายตอนเรา 2 ขวบก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น ปล่อยให้ฝั่งพ่อเลี้ยงเราทั้งค่าเรียน ค่ากิน ทุกๆอย่าง นานๆทีในตอนเด็กเขาก็แวะมาหาบ้าง
แม่เริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้นตอนเราเริ่มเข้ามหาลัย-จนถึงปัจจุบัน เริ่มแวะมาหาเรามากขึ้นแต่ก็ไม่ได้รับผิดชอบและทำหน้าที่แม่ขนาดนั้น เขามักจะโทรมาหาและส่วนใหญ่เล่าแต่เรื่องตัวเอง บางครั้งก็ Toxic ใส่บ่อยๆ จนเราเริ่มไม่ไหว แรกๆก็ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ เราก็พยายามเข้าใจเขา
แต่ตอนนี้เราโดนเขาเริ่มกดดันเรื่องครอบครัว เรื่องแฟน เริ่มมาสอนเรื่องรัก ทั้งที่ผ่านมาไม่สนอะไรชีวิตเราเลย วันนี้แม่เข้ามาที่บ้านแล้วก็คุยไปเรื่อยกับย่า และเปิดประเด็นเรื่องครอบครัว คนนั้นแต่งงานแล้ว คนนี้มีลูก1 คนนั้นเรียนที่นั้นที่นี้ แล้วกวาดสายตามาทางเรา (ซึ่งเรื่องนี้เขาเคยพูดในสายโทรแล้ว) เราเองก็ฉุน คือในใจคิดว่า แม่หรอทำไมพูดเหมือนป้าข้างบ้านอะ เราไม่เฉยแน่ๆ ถ้ามาเปิดที่บ้านแล้ว เราเลยบอกในสิ่งที่เราคิดไปว่า ความสุขไม่จำเป็นต้องมีครอบครัวก็ได้ หนูยังรับผิดชอบตัวเองไม่ได้ แล้วจะดูแลใครได้ ไม่อยากสร้างภาระถ้าตัวเองยังไม่มีอะไรพร้อม เราพูดด้วยเหตุและผล แต่สิ่งที่แม่เขาโต้กลับมาคือ แต่ฉันอยากมีผัว (เป็นคำที่พูดดังที่สุดในตอนนั้น) จากนั้นเราชะงัด เพราะมันเกี่ยวอะไรกับฉันสายตานั้นทำไมต้องจิกมาที่ฉันแบบนั้นด้วย แล้วพูดแบบนี้มันสอดคล้องยังไงกับบทสนทนาก่อนหน้านี้ว่ะ
และช่วงดึกเขาโทรมาอีก เขาบอกว่าโทรไปหารุ่นพี่รุ่นน้องเราฝั่งเขา และได้ถามพี่คนนั้นว่ามีแฟนยัง ถ้ายังไม่มีสนน้องการ์ตูนไหม ตอนนั้นเราช็อก คือคุณไม่มีสิทธิ์พูดแบบนั้น สิ่งที่คุณทำมันน่าเกลียดมาก ไม่รู้ดิ เสียใจจน งง กับเขาไปหมดแล้ว และพี่คนนั้นเรารู้จักตั้งแต่เด็กๆ มันมากเกินไปรึป่าว เพราะเวลาโทรมาหาเราเขาจะพูดกรอกเรื่องคนนั้นมีความสำเร็จ จบนั้น คนนั้นมีลูกมีครอบครัว เขาพูดแบบนี้จนเราเริ่มอึดอัด ไม่ไหวอะ
เราเข้าใจว่าเป็นห่วงแต่มันมากเกินไปไหมคะ บอกไปแล้วก็ไม่ฟัง ยังจะพูดแต่เรื่องเดิมๆ
เราไม่อยากรับสายเลยอะ แต่ก็ต้องรับ เห็นความเป็นผู้ให้กำเนิดเรา
ความสัมพันธ์คนในครอบครัว
ขอเกริ่นให้ทุกคนเข้าใจไปในทางเดียวกัน เพื่อไม่ให้เกิดความสับสน จะพยายามเล่าให้เข้าใจให้มากที่สุด
เรื่องเกี่ยวกับแม่ที่ไม่สนิทเลยแม้แต่นิด
เขาไม่ได้เลี้ยงดูตั้งแต่พ่อตายตอนเรา 2 ขวบก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น ปล่อยให้ฝั่งพ่อเลี้ยงเราทั้งค่าเรียน ค่ากิน ทุกๆอย่าง นานๆทีในตอนเด็กเขาก็แวะมาหาบ้าง
แม่เริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้นตอนเราเริ่มเข้ามหาลัย-จนถึงปัจจุบัน เริ่มแวะมาหาเรามากขึ้นแต่ก็ไม่ได้รับผิดชอบและทำหน้าที่แม่ขนาดนั้น เขามักจะโทรมาหาและส่วนใหญ่เล่าแต่เรื่องตัวเอง บางครั้งก็ Toxic ใส่บ่อยๆ จนเราเริ่มไม่ไหว แรกๆก็ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ เราก็พยายามเข้าใจเขา
แต่ตอนนี้เราโดนเขาเริ่มกดดันเรื่องครอบครัว เรื่องแฟน เริ่มมาสอนเรื่องรัก ทั้งที่ผ่านมาไม่สนอะไรชีวิตเราเลย วันนี้แม่เข้ามาที่บ้านแล้วก็คุยไปเรื่อยกับย่า และเปิดประเด็นเรื่องครอบครัว คนนั้นแต่งงานแล้ว คนนี้มีลูก1 คนนั้นเรียนที่นั้นที่นี้ แล้วกวาดสายตามาทางเรา (ซึ่งเรื่องนี้เขาเคยพูดในสายโทรแล้ว) เราเองก็ฉุน คือในใจคิดว่า แม่หรอทำไมพูดเหมือนป้าข้างบ้านอะ เราไม่เฉยแน่ๆ ถ้ามาเปิดที่บ้านแล้ว เราเลยบอกในสิ่งที่เราคิดไปว่า ความสุขไม่จำเป็นต้องมีครอบครัวก็ได้ หนูยังรับผิดชอบตัวเองไม่ได้ แล้วจะดูแลใครได้ ไม่อยากสร้างภาระถ้าตัวเองยังไม่มีอะไรพร้อม เราพูดด้วยเหตุและผล แต่สิ่งที่แม่เขาโต้กลับมาคือ แต่ฉันอยากมีผัว (เป็นคำที่พูดดังที่สุดในตอนนั้น) จากนั้นเราชะงัด เพราะมันเกี่ยวอะไรกับฉันสายตานั้นทำไมต้องจิกมาที่ฉันแบบนั้นด้วย แล้วพูดแบบนี้มันสอดคล้องยังไงกับบทสนทนาก่อนหน้านี้ว่ะ
และช่วงดึกเขาโทรมาอีก เขาบอกว่าโทรไปหารุ่นพี่รุ่นน้องเราฝั่งเขา และได้ถามพี่คนนั้นว่ามีแฟนยัง ถ้ายังไม่มีสนน้องการ์ตูนไหม ตอนนั้นเราช็อก คือคุณไม่มีสิทธิ์พูดแบบนั้น สิ่งที่คุณทำมันน่าเกลียดมาก ไม่รู้ดิ เสียใจจน งง กับเขาไปหมดแล้ว และพี่คนนั้นเรารู้จักตั้งแต่เด็กๆ มันมากเกินไปรึป่าว เพราะเวลาโทรมาหาเราเขาจะพูดกรอกเรื่องคนนั้นมีความสำเร็จ จบนั้น คนนั้นมีลูกมีครอบครัว เขาพูดแบบนี้จนเราเริ่มอึดอัด ไม่ไหวอะ
เราเข้าใจว่าเป็นห่วงแต่มันมากเกินไปไหมคะ บอกไปแล้วก็ไม่ฟัง ยังจะพูดแต่เรื่องเดิมๆ
เราไม่อยากรับสายเลยอะ แต่ก็ต้องรับ เห็นความเป็นผู้ให้กำเนิดเรา