ควรตัดสินใจอย่างไรดี ผมคิดไม่ออกจริงๆ ก็คือผมพึ่งลาออกจากงานมาได้สัก 1 ปีแล้วเนื่องจากต้องมาดูแลพ่อแม่และพี่ชายที่พิการติดเตียงแทนพี่น้องๆที่ไปทำมาหากินบางคนก็อยู่ต่างจังหวัดบางคนก็อยู่ต่างอำเภอมีผมคนเดียวที่ยังไม่มีครอบครัวและผมต้องดูแลพ่อแม่และก็พี่ชายที่พิการแต่ปัญหาคือตอนนี้การเงินที่บ้านไม่พอใช้จ่ายเพราะว่าพี่น้องมีแค่ 2-3 คน บางคนก็ไม่ช่วยด้านการเงินส่วนคนที่ช่วยก็ช่วยแค่ 1,000-2,000 บาทตามอัตภาพก็ตกเฉลี่ยเดือนก็ได้ประมาณ 2-3 พันจากลูกๆ บวกกับเงินคนแก่และคนพิการรวมๆแล้วอีก 2,000 แต่ผมนี่ไม่มีงานเนื่องจากต้องมาดูแลทางบ้านเพียงอย่างเดียวและก็ไม่รู้ว่าจะหางานทำอะไรได้บ้างเนื่องจากผมเป็นอดีตทหารจับปืนมาตลอดทั้งชีวิต 10 กว่าปีอายุก็ใกล้จะ 40 ปีแล้ว ชีวิตติดแง็กไปไหนก็ไม่ได้เหมือนเป็นห่วงโซ่พันธนาการ ผมก็เลยคิดว่าผมจะเริ่มต้นใหม่ยังไงดีในเมื่อพี่น้องต่างก็สร้างครอบครัวกันหมดแล้วแล้วทิ้งให้ผมรับภาระเพียงคนเดียวเพราะอนาคตถ้าผมเกิดล้มหรือมีปัญหาพี่น้องก็ช่วยให้กินข้าวได้แค่ 2-3 มื้อแต่คงไม่ดูแลเราตลอดไปหรือว่าผมคิดไปเองเนื่องจากเวลาเดิมเดินผ่านไปผ่านไปมันทำให้ผมคิดว่าถ้าผมอยู่อย่างเงี้ยต่อไปเนี่ยผมจะไม่เหลืออะไรเลยอนาคตของผมก็ไม่มีอะไรดีขึ้นไม่ว่าครอบครัวเรื่องส่วนตัวการงานการเงินของผมตอนนี้ต่างล้มเหลวหมดเลยซึ่งปกป้องดูแลพ่อแม่ที่แก่ชราแล้วก็พี่ชายพิการคนนึงครั้นผมคิดจะพาย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดแต่ทางพ่อมี 2 บ้านและต้องดูแลบ้านเล็กด้วยครั้นจะพาพ่อไปก็ห่วงบ้านเล็กเนื่องจากแม่เลี้ยงไม่มีใครดูแลเหมือนกันซึ่งทั้งสองบ้านเนี่ยลูกหลานก็ต่างไม่ค่อยถูกกันกันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกคนแก่ดื้อมากๆ ตอนนี้เริ่มมีสายตาจากพี่น้องผมว่าทำไมแกไม่ทำงานทำไมแกไม่ออก ให้ไปหางานแล้วกลับมาดูแลพ่อแม่วนเวียนแบบนั้นทุกวันซะปัญหาก็คือผมไม่สามารถทิ้งพี่ชายคนพิการได้เนื่องจากต้องยกลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้เนื่องจากแกเป็นผู้ป่วยติดเตียงป้อนข้าวป้อนน้ำนั่นก็คือเป็นภาระถึง 3 คน ชรา2พิการอีก1 เคยคิดครับว่าถ้าผมฆ่าตัวตายพร้อมกันพาไปกันหมดคงดี หมดเวรหมดกรรมวนเวียนติดกับดักชีวิต ซึ่งไม่ต้องเดือดร้อนคนที่เหลือ ซึ่งมีอยู่ครั้งหนึ่งผมเคยหลุดปากพูดเรื่องนี้บ่นกับแม่จนทำให้แม่กังวลนำปืนผมไปซ้อนไกลมือ แต่ผมคงไม่ทำแบบนั้นครับเพราะกลัวกรรม เครียดสะสมครับเรื่องนี้ซึ่งมันทำให้ผมรู้ว่าอนาคตข้างหน้าเนี่ยถ้าผมอยู่อย่างนี้ถ้าผมไม่ทิ้งภาระหนี้ออกไปผมก็ยังกลับอยู่ในวงเวียนเดิมแต่ผมก็ทิ้งไม่ได้เนื่องจากความเป็นห่วงผมจะเดินก้าวไปข้างหน้าก็ไม่ได้มีแต่ทรงกับทรุดจะทำไงดีเรื่องนี้มันคิดมาเป็นปีแล้วได้แค่คิดถ้ามีข้อเสนอแนะดีๆก็ช่วยแนะนำด้วยนะครับ ยอมรับว่าเครียดครับจะไปปรึกษาคนรอบข้างก็ไม่ได้ทั้งไม่มีความรู้หนำซ้ำคอยซ้ำเติมกันอีกเครียดมาก
ควรตัดสินใจอย่างไรดี ผมคิดไม่ออกจริงๆ