ปัญหาครอบครัว อยากทำตามความฝันแต่ไม่มีคนซัพพอร์ต ผมควรต้องทำยังไงดีครับ? (ระบายความในใจ)

ตั้งแต่พ่อผมเสียไปที่บ้านก็แย่ขึ้นเรื่อยๆตอนผมประถมผมเป็นคนไม่เข้าพวกกับเพื่อนโดนล้อโดนแกล้งประจำล่อชื่อพ่อแม่บ้างอะไรบ้างรวมหัวกันแกล้งผมบ้างด้วยความที่ผมเตะบอลไม่เป็นทำให้วิชาพละโดนปกติเขาจะพานักเรียนชายไปเตะบอลกันซึ่งผมเล่นบอลไม่เป็นก็ทำได้แค่นั่งดูเขาเล่นข้างสนามบางทีก็ได้ลงเล่นเพราะคนขาดแต่พอเล่นด้วยความที่เล่นบอลไม่เป็นก็เลยทำให้โดนด่าไม่อยากมีใครให้เข้าทีมเพราะเล่นไม่เก่ง คุณครูที่โรงเรียนบางทีก็ตีเด็กแบบเหมารวมสมมุติว่าเพื่อนทะเลาะกันห้ามเพื่อนไม่ได้โดนตีทั้งห้องซึ่งโดนหนักสุดคือผู้ชายครับโดนไม้หวดเข้าเต็มแรงทำให้ผมตูดชํ้าตูดเขียวกลับบ้านบางทีนั่งไม่ได้ก็มีแต่ผมก็เลือกเงียบไม่บอกใครเพราะ ที่บ้านผมด้วยความที่ผมเป็นน้องคนเล็กสุด มีพี่ 3 คน พี่ชาย 1 คน พี่สาว 2 คน(เป็นทอม 1) แล้วช่วงที่พ่อผมเสียไปคือช่วงเวลาที่ผมอยู่ ป.3 ขึ้น ป.4 ที่บ้านก็เริ่มเปลี่ยนไปเพราะไม่มีพ่อคอยช่วยคุมผมแล้ว ตอนนั้นพี่ที่เป็นทอมคบกับผู้หญิงคนนึงซึ่งเป็นคนมีฐานะบ้านรวยด้วยความที่บ้านรวย + พี่ผมได้แฟนรวยทำให้มีอีโก้สูงมากครับ ปลูกฝังให้ผมคิดว่าตัวเองบ้านรวยและเหนือกว่าคนอื่นๆในห้องเรียน บางวันเย็นๆพี่ผมก็จะขับรถแฟนเขามารับซึ่งเป็นรถหรูเลยแหละครับ BMW benz และก็ปอเช่มั้งเท่าที่ผมจำได้ ซึ่ง สอนให้ผมทำตัวไอโซบ้างทำให้ผมตอนนั้นด้วยความที่เป็นเด็กทำให้ผมอวดโม้กับเพื่อนๆไปด้วยความที่ว่าพี่ปลูกฝังผมว่าเหนือกว่าคนอื่นและปกติผมเป็นคนไม่มีเพื่อนไม่ค่อยมีใครคบอยู่แล้วไปโม้ให้คนอื่นฟังอีกยิ่งทำให้เพื่อนในห้องเกลียดผมเข้าไปกันใหญ่เลยครับช่วงนั้นผมไม่มีเพื่อนเลยเลยทำให้ผมเป็นเด็กที่เก็บตัวเงียบสุดในห้องไม่ค่อยพูดจากับใคร ทุกวันที่ผมไปโรงเรียนมันไม่มีความสุขเลยครับไปไปก็โดนล้อว่าเป็นเกย์เป็นตุ๊ดเพราะเล่นกีฬาอะไรไม่เก่งเลยแม้แต่อย่างเดียวโดนล้อชื่อพ่อแม่(ซึ่งอันนี้น่าจะเรื่องปกติ)โดนแกล้งโดนบูลลี่ต่างๆนาๆ ทำให้ผมเป็นเด็กมีปัญหาขาดเรียนบ่อยๆ ทำให้ที่บ้านตอนนั้นที่ไม่มีพ่อคุมแล้วพี่ๆผมก็เริ่มไม่ใจดีกับผมแล้วครับ โมโหเครียดจากงานมาบางทีด่าผมนู้นนี้นั้นสารพัดด่า บางทีก็โดนตีครับโดนเตะบ้าง (พี่คนที่เป็นทอม) ด่าทำร้ายจิตใจผมหนักมากๆครับด่าว่าเด็ก บ้างเกิดมาทำไมไอเด็กเหี้เด็ก ๆอย่างโตไปจะทำอะไรได้พอผมเถียงก็ด่าผมว่างั้นเก่งมากใช่มั้ยออกจากบ้านไปเลยแล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะเพราะไม่มีใครเขาอยากเอาแล้วไอเด็กเวร ออกจากบ้านไปไม่มีใครเขาถามหาหรอกจะไปกินนอนตายที่ไหนก็ไปเลยเชิญซึ่งตอนนั้นผมเด็กผมไม่รู้จะไปไหนก็เลยหยุดเถียงแล้วเลือกที่จะเงียบมาตลอดครับเขาด่าอะไรทั้งที่ผมไม่ผิดก็ต้องตอบไปว่า ขอโทษครับจะไม่ทำอีกแล้วครับพร้อมนํ้าตาสายตาที่เขามองผมตอนเขาด่าราวกับเกลียดชังกันมาแต่ชาติปางไหนไม่มีเหตุผลเลยที่ผมต้องโดนด่าบางทีแค่ดูทีวีก็โดนด่าแล้วด่าก็ด่าผมเพราะตัวเองทะเลาะกับแฟนมาแล้วเอามาลงที่ผมแบบหมดก๊อกเลยบางทีทำงานบางวันเครียดๆก็ลงกับผมเช่นกัน พี่สาวผมก็เป็นแบบนี้เช่นกับครับทำให้ผมเลือกที่จะไม่พูดไม่ระบายกับใครเลยครับเพราะผมเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกทั้งใบนี้และมีแค่หมาผมที่เวลาผมนั่งร้องไห้มันก็มักจะมานั่งใกล้ๆผมและหลังจากที่เขาไปอยู่กับแฟนทำให้ผมสบายใจขึ้นผมเลยได้อยู่กับพี่สาวกับแม่ ซึ่งแม่ผมเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้วพ่อผมเสียไปได้ปีกว่าแม่ผมก็ต้องไปหางานทำสุดท้ายก็วนมาเป็นแบบเดิมเครียดจากงานแล้วมาลงที่เด็กที่ไม่มีทางตอบโต้ได้พี่สาวผมก็เช่นกันในบางครั้ง พอผมโตมาผมก็คิดได้ว่าทุกอย่างในตอนนั้นที่พี่ผมปลูกฝังว่าตัวเองรวยมันจอมปลอมทั้งหมดครับพี่ผมไม่ได้มีอะไรจริงๆกับเขาเลยฐานะบ้านผมก็แค่คนธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่นกว่าคนอื่นเลยเมื่อถึงเวลาที่พี่ที่เป็นทอมเลิกลากับแฟนคนนั้นไปทุกอย่างเป็นของเขาหมดก็ต้องคืนเขาไปที่จริงๆพี่ผมไม่มีอะไรเลยแม้กระทั่งรถของตัวเองคำพูดพี่ผมที่บอกว่าจะให้นู้นให้นี้ชีวิตเราจะดีแบบนู้นแบบนี้ทุกอย่างคือมายาครับ มันจะมีอยู่ช่วงนึงครับที่พี่ชายผมซึ่งแยกกันอยู่อยู่แล้วไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ขอมานอนที่บ้านด้วยเพราะตอนนั้นเขายังหางานทำไม่ได้ตอนนั้นผมโตแล้วประมาณน่าจะ ม.1 แหละครับ เขามาอยู่บ้านแล้วรอได้งานเขาก็จะไปครับ ซึ่งระหว่างที่พี่ผมอยู่ด้วยนั้นก็แอบลับหลังพี่ชายผมอยู่บ่อยๆครับ ตอนนั้นผมจะทำอะไรกินซักอย่างผมจำไม่ได้พี่ผมมาบอกกับผมว่าอย่าให้พี่ชายผมเห็นนะผมเดี๋ยวเขาจะมาแย่งกินนะทั้งที่พี่ชายผมไม่ได้เป็นแบบนั้นครับทั้งที่ผมไม่ค่อยได้เจอกันผมก็รู้นิสัยพี่ชายผมอยู่ว่าเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้นตอนนั้นมันทำให้ผมได้คิดว่าขนาดคนในครอบครัวเดียวกันยังคิดแบบนี้เลยถ้าผมโตไปถ้าผมตกงานเขาก็จะมองผมไม่ต่างจากพี่ชายของผมแน่ๆและก่อนที่เขาจะหางานได้ 2-3 วันผมทำไม่ดีกับเขาครับผมอยากขอโทษเขามากๆครับเขาแค่เล่นกับผมแต่ผมกับไม่อยากเล่นกับเขาครับผมก็เลยทำตัวห่างๆเขาแต่เหมือนเขารับรู้ครับวันต่อมาเขาก็ออกจากบ้านไปเลยผมก็เสียใจอยู่ครับทำให้ผมได้โตขึ้นแล้วคิดได้ว่าคนเรามักจะเห็นค่าในวันที่เขาไม่อยู่ก็ไม่ต่างจากครอบครัวของผมเวลาที่อยู่ด้วยกันเวลาเขาโมโหเขาจะมาลงที่เป็นด่าผมแรงๆแล้วพอหายโมโหก็โอ๋เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังแหละครับ ทุกคำที่เขาด่าหรือว่าอะไรผมแรงๆทำร้ายผมบ้างทุกวันนี้มันยังคงเป็นแผลที่ยังอยู่ในใจของผมและผมไม่อาจจะลืมมันได้ตลอดชีวิต ทุกวันนี้ผมก็เจอแต่ปัญหาเดิมๆแต่เดิมๆทุกวันนี้ก็ยังเหมือนเดิมและยังคงเป็นอย่างงี้ผมเบื่อชีวิตมากเลยครับ ปัจจุบันก็ไม่ต่างอะไรจากอดีตที่ผมยังคงเจ็บปวดกับมันแค่เปลี่ยนเป็น แม่โวยวายด่าผมด่าพี่ผมพี่ผมก็มาด่าผมอีกทีนึงแต่ผมก็รู้ว่าในใจลึกๆแม่รักผมครับเพราะทุกวันนี้พี่ผมไม่ส่งตังค์ให้แม่แล้วกับกลายเป็นแม่ผมเลี้ยงดูอยู่คนเดียวให้ตังค์ผมคนเดียวบางทีผมเน็ตไม่มีผมก็เลยทักไปขอตัวค์พี่เพื่อเติมเน็ตพอผมทำอะไรผิดเช่นไม่ทำงานบ้านพี่ผมก็จะมาด่าผมละก็บอกผมว่าเน็ตก็เติมให้อะไรก็เคยให้เอาง่ายๆทวงบุญคุณแหละครับตอนนี้ผมไม่ขออะไรจากแกอีกแล้วครับเพื่อที่แกจะไม่มีข้ออ้างมาด่าผมอีก ตอนนี้ผมมีความฝันอยากเป็นนักมวยครับอยากเป็นมานานแล้วด้วยแต่ไม่มีใครสนับสนุนเลยครับไม่รู้จะไปยังไงอะไรยังไงเพราะทุกวันนี้จะเป็นนักมวยก็ต้องใช้ตังค์ลำพังตังค์เก็บผมคนเดียวมันไม่สามารถทำให้ผมเป็นนักมวยได้ตอนนี้มันเลยเป็นทางตันของผมครับบ้านก็ไม่อยากอยู่อยากจะไปทำตามความฝันก็ไม่มีโอกาสเครียดมากๆครับ ตอนนี้ผมอายุ 17 ไม่เคยชกมวยแต่พอเป็นมวยครับด้วยความที่ว่าตอนเด็กๆโดนเพื่อนแกล้งเลยไปเรียนและก็ได้ซ้อมมวยสากลสมัครเล่นตอนนั้นเป็นช่วงโควิดพอดีผมเลยไม่ได้ชกครับและก็พักไปยาวเลยจนถึงทุกวันนี้แต่ในใจก็ยังปราถนามีความหวังที่จะได้เป็นนักมวยอยู่ครับแต่อายุปาไป 17 แล้ว นักมวยคนอื่นชกกันมาตั้งแต่เด็กกับตัวผมไม่เคยชกเลยความฝันผมอาจจะต้องล้มเลิกลงผมก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อแล้วครับไม่มีแรงบัลดานใจในการใช้ชีวิตเลยครับทุกวันนี้ก็เจออยู่กับปัญหาครอครัวที่ยังคงเหมือนเดิมผมควรทำยังไงดีครับผมเบื่ออยู่ที่เดิมๆอยากออกจากจุดๆนี้ไม่อยากเป็นเหมือนเดิมใช้ชีวิตเดิมๆอีกต่อไปแล้วผมควรทำยังไงครับ

ปล.   ผมไม่มีใครให้ปรึกษาเลยครับเลยต้องมาเขียนลงที่ pantip ผมรู้สึกดีขึ้นมากครับที่ได้ระบายความในใจที่อัดกลั้นมานานแล้วได้มาเขียนลงในนี้ถึงจะไม่มีใครตอบก็ตามครับอย่างน้อยผมก็ได้ระบายความในใจ