ขอห่างกับคนคุยทั้งๆที่ในใจมันยังรักอยู่เราตัดสินใจถูกเเล้วใช่ไหม

เรามีคนคุยคนนึงอยุ่ร.รอินเตอร์ชื่อดังเเห่งนึงค่ะ เราเจอกันได้เพราะคลาสสอนการเเสดงของสถาบันนึง เราคุยกันมาได้ตั้งเเต่เดือนกันยาปีที่เเล้วค่ะ สารภาพตรงๆจะด่าว่าเราเลวก้ได้ เราเเค่กะจะเล่นกับหัวใจคนนี้เล่นดู ลองขอเป้นคนคุยสุดท้ายเราก้จะตัดเขาเเล้วลดสถานะเเค่เพื่อน เรียกว่าหลอกก้ได้ค่ะ ตอนเเรกเราไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับเขาเลย มันเฉยๆ จนกระทั้งวันนึงเขาโทรมาบอกเราว่าต้นปีหน้าจะพาเราไปเดท เเละขอเราเป้นเเฟนสารภาพว่าดีใจค่ะ อาจจะเป้นเพราะเรายอมรับตรงนี้ว่าเราพยายามตามหาคำว่ารักมาตลอด หลังจากนั้นก้ถึงคราวเราบางเเล้วค่ะ เราจากที่ไม่สนใจก้เริ่มเข้าหา เเต่คราวนี้เขากลับดูห่างๆ เขาบอกเขายุ่งไม่ว่าง เราก้พยายามเข้าใจเพราะเขาก้เป้น นร. ที่เป้นหน้าตาให้กับร.รเลยถูกเรียกให้ออกงานนั้นงานนี้บ่อย เราพยายามหาเหตุผลในทุกการกระทำของเขาไม่ว่าจะเเย่เเค่ไหน เเต่ก้อดคิดไม่ได้ บับเทอคนคุยคือมันคุยกันในไลน์2ครั้งต่อเดือนเลยหรอ ซึ่งไอ2ครั้งนี้คือสั้นบับ how are you? I am fine.Ok.เเค่นี้เลยเว้ย เราก้บับอ่ะอย่างน้อยเขาก้ใส่ใจ(เเหละ) ถึงจะลืมของขวัญวันสำคัญไปบ้างก้เถอะนะเเละหลายครั้งเป้นเราที่จำได้ วันนึงเราถามเขาว่า ยูเคยรักไอไหม นางก้ตอบว่ารัก เเต่นางเเค่ไม่รู้ว่ารักเเบบคนคุยเป้นไงเเละรู้สึกไงต้องทำไง เราก้ให้เหตุผลกับตัวเองว่าอ้อ หรือเราต้องบอกเขากันนะ มันผิดที่เราเเหละที่ไม่เคยบอกว่าเขาต้องทำไง(เเต่ก้อดคิดไม่ได้ว่าถ้ารักกันจิง มันก้ต้องรู้ด้วยความรู้สึกอัตโนมัติไหม?เเบบไม่จำเป้นต้องไปค้นหากูกิ้งไหมว่ารู้สึกไง)มันก้ชัดว่านางไม่ได้คิดไรกับเราอยุ่ เราก้เลยถามเขาว่าอยากเป้นคนคุยต่อไหมนางก้บอกอืม ผ่านมาอาทิตย์นึง เราทบทวนทุกอย่างเหมือนความสัมพันธ์เราได้เเค่ชื่อว่าคนคุยการกระทำคือ เพื่อน เช่นนางจะบอกรักเราก้ต่อเมื่อเราบอกก่อน ไม่เคยคิดที่จะรุกเราบ้างเลย ไหนจะเเม่นางที่ดูท่าทางหวงลูกชายจัดเล่นมองตาขว้างใส่ทุกคนเลย วันนี้เราเลยตัดสินใจโทรไปบอกนางว่าขอเป้นเพื่อน คือ....เราก้รู้เเหละว่ามีคนที่เเอบชอบนางที่ไม่ใบ่เเค่เรา เเต่นั้นไม่ใช่ประเด้นเราเข้าใจว่านางมีสิทธิเลือก เเต่นางก้คงคิดว่าเรามีคนอื่นด้วยที่นอกจากนาง เราเลยบอกว่า เรารักเเกนะ ก่อนที่จะได้พูดไรอีก คนก้เริ่มมาเข้าห้องน้ำกันเราเลยวางสายนางบอกให้พิมกันดีกว่า นางก้อืม (ปล.คนพวกนนั้นคือเพื่อนของเเม่นะคะ) นางก้เห้นด้วยกับการเป้นเพื่อนทุกอย่างดูเหมือนจะเป้นอย่าวที่เราคิดไว้ตอนแรก ถ้าเจตนาความรู้สึกในใจมันเหมือนตอนเเรกก้คงดี เเต่ทำไมบ่ะ ตอนนี้ที่เราเป้นเเค่เพื่อนในใจเราถึงกลับอยากมีโอกาสบอกรักเขาอีกครั้ง อยากพูดว่าคิดถึง อยากกอด เรารู้เรามันโง่เองที่คงรักไปเเล้วจนเเยกเหตุผลเเละความรู้สึกไม่ออกเเต่ทำไมเรายังรักเขาอยุ่ล่ะ  ทั้งๆที่เขาไม่ใส่ใจเราเเท้ๆ เขาทำให้เราเสียน้ำตาเพราะการกระทำของเขาเเท้ๆ เราผิดไหมที่เราการตัดสินใจของคืนนี้ ถ้าเรื่องราวนี้ไปทำให้ใครอยากโมโหในความไม่รักตัวเองของเราก้ขอท่ดด้วยนะคะ เเต่เราอยากได้คำยืนยันในการกระทำว่ามันดีไหมที่เราตัดสินบอกเขาไปงี้เเละอาจจะอะไรก้ได้ที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ขอบคุณทุกคอมเม้นไว้ก่อนลวงหน้าเลยนะคะ💗💗💗💗💗