สวัสดีค่ะ !! เราแค่อยากมาระบายความรู้สึกเฉยๆค่ะ
เรารู้สึกน้อยใจแม่เราบ่อยขึ้นมาก ตั้งแต่เด็ก
เราพึ่งเริ่มได้มาอยู่กับแม่จริงๆ เมื่อปี 64 แต่อยู่แล้ว อยู่ไม่ได้ เพราะเขาไม่เข้าใจในการใช้ชีวิตของเรา เขาสั่งเราทุกอย่าง จนทำให้เราต้องกลับไปอยู่คนเดียว พอกลับมาอยู่กับแม่อีกครั้ง เรามักจะเจอเหตุการณ์ที่ว่า ทำไมเราถึงสำคัญน้อยที่สุด ตั้งแต่เด็กจนโตเราอยู่กับย่ามาตลอด ย่าเราไม่ว่าจะทำอะไร เขาจะเห็นเราสำคัญเป็นคนแรกเสมอ แต่กับแม่เรา เขาเห็นคนอื่น สิ่งอื่น สำคัญกว่าเราเสมอเลยค่ะ
เหตุการณ์แรกที่เราน้อยใจที่สุดคือ ไม่ได้ติดต่อกันมา4ปี ติดต่อมาอีกทีตอนเราอยู่ ป3. แล้วเขาเอาแฟนมาด้วย พาเราไปนอนด้วย แต่ให้เรานอนข้างล่างเตียง
บอกว่ากลัวเราตกเตียง ไปเดินห้างด้วยกัน เขาจับแต่มือแฟนเขา ทำไมไม่จับมือเราบ้างในเมื่อเราไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่ตอนนั้นไม่กล้าพูด เพราะเราก็เด็กมาก
แต่ก็อยู่ในใจตลอดมาไม่เคยลืม
เหตุการณ์ที่สอง คือแม่เอารถไปให้เพื่อนใช้ แล้วเราพอเราจะใช้ แต่เราต้องได้เดินเอา พอเราพูดถึงเรื่องนี้ แม่กับเพื่อนแม่พูดว่า ปกติเห็นเราสั่งกินอย่างเดียวไม่เห็นได้ออกไปไหนเลย จุกมากนะ เราเลยพูดไรไม่ออกเลย
เหตุการณ์ที่สามคือ พอเราไม่ไหวกับเหตุการณ์ที่เจอเราเลยออกไปหางานทำ ไปพักกับแฟนค่ะ แล้วแม่ก็ให้เราลาออกกลับมาบ้าน บอกให้เอาแฟนมาอยู่ด้วยจะลงทุนให้ ใช่ค่ะ พอเราลาออก เขาก็ไม่ได้ให้เงินเดือนเรา บอกว่าค่าใช้จ่ายเยอะ รอสร้างบ้านเสร็จก่อน
ผ่านมาแล้ว3เดือน เราใช้เงินเก็บจนเหลือ6000
เงินค่ากินรายเดือนที่แม่ให้ ทุนก็ไม่ได้ บอกว่าต้องสร้างบ้าน ตอนนี้เราทำไรไม่ได้เลยค่ะ เพราะต้องรอเงินทุนจากแม่ สร้างบ้านเสร็จแล้วมา2เดือน แม่ก็มีเรื่องที่จะทำเสมอเลยค่ะ เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
ใช่ค่ะ เรื่องที่น้อยใจที่สุดคือ แม่เอาเงินไปซื้อกล้วยไม้หมดเป็นหมื่นเลยค่ะ แต่เราไม่ได้ค่ากิน จนทำให้เรารู้สึกว่า ทำไมเราถึงสำคัญอันดับสุดท้ายเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นชีวิตในวัยเรียน หรือ ในครอบครัว
เรามักจะเจอเหตุการณ์นี้เสมอ จนทำให้เราไม่อยากใช้ชีวิตอีก อยากฆ่าตัวตายแต่ก็กลัวบาป อยากจะหายไปเลยก็กลัวย่าจะเสียใจ ตอนนี้เหนื่อยมากเลยค่ะ
ถ้าจะเมนท์ให้เป็นพลังลบ ขอให้เก็บไว้ในใจพอนะคะ เพราะเราจะไม่ไหวกับการใช้ชีวิตแล้วค่ะ 😭
เคยน้อยใจแม่จนไม่อยากใช้ชีวิตมั้ยคะ
เรารู้สึกน้อยใจแม่เราบ่อยขึ้นมาก ตั้งแต่เด็ก
เราพึ่งเริ่มได้มาอยู่กับแม่จริงๆ เมื่อปี 64 แต่อยู่แล้ว อยู่ไม่ได้ เพราะเขาไม่เข้าใจในการใช้ชีวิตของเรา เขาสั่งเราทุกอย่าง จนทำให้เราต้องกลับไปอยู่คนเดียว พอกลับมาอยู่กับแม่อีกครั้ง เรามักจะเจอเหตุการณ์ที่ว่า ทำไมเราถึงสำคัญน้อยที่สุด ตั้งแต่เด็กจนโตเราอยู่กับย่ามาตลอด ย่าเราไม่ว่าจะทำอะไร เขาจะเห็นเราสำคัญเป็นคนแรกเสมอ แต่กับแม่เรา เขาเห็นคนอื่น สิ่งอื่น สำคัญกว่าเราเสมอเลยค่ะ
เหตุการณ์แรกที่เราน้อยใจที่สุดคือ ไม่ได้ติดต่อกันมา4ปี ติดต่อมาอีกทีตอนเราอยู่ ป3. แล้วเขาเอาแฟนมาด้วย พาเราไปนอนด้วย แต่ให้เรานอนข้างล่างเตียง
บอกว่ากลัวเราตกเตียง ไปเดินห้างด้วยกัน เขาจับแต่มือแฟนเขา ทำไมไม่จับมือเราบ้างในเมื่อเราไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่ตอนนั้นไม่กล้าพูด เพราะเราก็เด็กมาก
แต่ก็อยู่ในใจตลอดมาไม่เคยลืม
เหตุการณ์ที่สอง คือแม่เอารถไปให้เพื่อนใช้ แล้วเราพอเราจะใช้ แต่เราต้องได้เดินเอา พอเราพูดถึงเรื่องนี้ แม่กับเพื่อนแม่พูดว่า ปกติเห็นเราสั่งกินอย่างเดียวไม่เห็นได้ออกไปไหนเลย จุกมากนะ เราเลยพูดไรไม่ออกเลย
เหตุการณ์ที่สามคือ พอเราไม่ไหวกับเหตุการณ์ที่เจอเราเลยออกไปหางานทำ ไปพักกับแฟนค่ะ แล้วแม่ก็ให้เราลาออกกลับมาบ้าน บอกให้เอาแฟนมาอยู่ด้วยจะลงทุนให้ ใช่ค่ะ พอเราลาออก เขาก็ไม่ได้ให้เงินเดือนเรา บอกว่าค่าใช้จ่ายเยอะ รอสร้างบ้านเสร็จก่อน
ผ่านมาแล้ว3เดือน เราใช้เงินเก็บจนเหลือ6000
เงินค่ากินรายเดือนที่แม่ให้ ทุนก็ไม่ได้ บอกว่าต้องสร้างบ้าน ตอนนี้เราทำไรไม่ได้เลยค่ะ เพราะต้องรอเงินทุนจากแม่ สร้างบ้านเสร็จแล้วมา2เดือน แม่ก็มีเรื่องที่จะทำเสมอเลยค่ะ เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
ใช่ค่ะ เรื่องที่น้อยใจที่สุดคือ แม่เอาเงินไปซื้อกล้วยไม้หมดเป็นหมื่นเลยค่ะ แต่เราไม่ได้ค่ากิน จนทำให้เรารู้สึกว่า ทำไมเราถึงสำคัญอันดับสุดท้ายเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นชีวิตในวัยเรียน หรือ ในครอบครัว
เรามักจะเจอเหตุการณ์นี้เสมอ จนทำให้เราไม่อยากใช้ชีวิตอีก อยากฆ่าตัวตายแต่ก็กลัวบาป อยากจะหายไปเลยก็กลัวย่าจะเสียใจ ตอนนี้เหนื่อยมากเลยค่ะ
ถ้าจะเมนท์ให้เป็นพลังลบ ขอให้เก็บไว้ในใจพอนะคะ เพราะเราจะไม่ไหวกับการใช้ชีวิตแล้วค่ะ 😭