คิดว่าตัวเองไร้ค่า อยากจะตายทุกวันทำยังไงดีคะ

#เรื่องของเรายาวมากๆค่ะ #ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ

ตามหัวข้อนั่นเลยค่ะ เราเป็นคนที่บุคลิกภาพแย่มาก หน้าตาก็ไม่ดี หน้าแบน หัวแบน หน้าสิว ตาตี่ ตาลอย หน้าบาน คอสั้นเป็นป้อง หลังงอ และอีกเยอะมากกกก แถมนิสัยยังดูเอ๋อๆเหมือนคนไม่เต็ม เอาเป็นว่าตั้งแต่ตอนประถมถึงมัธยมปลายไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยสักคน เราพยายามปรับตัวแล้วทุกอย่าง สุดท้ายก็ไม่เคยมีเพื่อนเลย ตัวคนเดียว รู้สึกด้อยค่ามาก โดนบูลลี่หนัก โดนด่า โดนว่า แถมขนาดรูปกลุ่มยังไม่มีเราเลย พอมีรูปเราก็มีแต่ติดมาแวบๆ555555 เหมือนวิญญาณ มาช่วงพีคตอนที่ว่าแม่เราเสียชีวิตด้วยโรคเบาหวาน พ่อเราเลยมีแม่ใหม่ แถมตอนนั้นแม่ยังเสียไม่ถึง100วันเลย เรากับพ่อเลยทะเลาะกันหนักมากกับแม่เลี้ยงนี่มองหน้ากันไม่ติด จนพี่ชายให้เราตัดสินใจว่าจะไปอยู่ใต้ด้วยกันกับเขาและพี่สะไภ้เปล่า นี่เป็นจุดเริ่มต้นของความดิ่งแบบ เทอมแรกที่มาเรียนม.5ที่ร.รสมาน......รู้สึกโอเคมาก เพื่อนในห้องต้อนรับอย่างอบอุ่น จนกระทั่งมีเรื่องกับเพื่อนนิดหน่อย ไม่ได้ทะเลาะกันแต่เข้าใจผิดเรื่องขี้ประติ๋วมาก ไม่กี่วันต่อมาก็กลายเป็นฝันร้าย เพื่อนในห้องทุกคนเปลี่ยนไปเหมือนไม่เคยคุยกันหรือรู้จักกัน ถามอะไรก็เมิน พูดด้วยก็ไม่ตอบ  นี่ก็เริ่มเข้าใจละว่าเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายก็จบไม่สวย จากเรื่องเล็กเขาเติมไฟให้เราแบบ..โอ้โหสุดยอด พึ่งรู้ว่าเราเลวถึงขนาดนั้น จากนั้นก็อยู่คนเดียวตลอด แต่สิ่งที่เกลียดที่สุดคืองานกลุ่มและเวรทำความสะอาดห้อง โครตนรก และสุดท้ายนี้ก็มีปัญหากับพี่เรื่องค่าใช้จ่าย เราทำงานที่ร้านกิน..... ตรงถนนจุติ.....ช.มละแค่30 เราทำแค่ช่วงเย็นตอนกลับมาจากร.ร เสาร์อาทิตย์ก็ยาวไปถึง20:00 เงินเราน้อยมาก10วันออกที ออกครั้งละ1,000กว่าเอง ไหนจะค่ากิน ค่าวิน ค่าน้ำอีก ค่าจิปาถะต่างๆนาๆเราออกเองหมดเพราะทำงานแล้วไม่อยากรบกวนพี่ ค่าเทอมเราก็ออกเองนะพยายามประหยัดสุดๆ แถมต้องฝากเงินเจ๊ด้วยเก็บไว้เรียนมหาลัย เราอยากเป็นครูนะแต่พอคิดๆดู เอิ่มมม แบบนี้เด็กจะนับถือหรอ555555 ตลกตัวเอง ทุกวันนี้ความคิดที่ว่าโลกไม่มีเราก็อยู่ได้ไม่ออกไปจากหัวเลยค่ะ คิดถึงแม่อยากไปอยู่กับแม่ไม่ไหวแล้วกับปัญหาชีวิตใกล้จะขึ้นม.6แล้ว แต่มันเกินทนจริงๆ   #สุดท้ายอยากจะถามว่าทำยังไงให้รักตัวเองขอบคุณค่ะ