จะมีคนอ่านกระทู้เราไหม?กระทู้เหล้าปัญหาชีวิต🥲นี้เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรก ep1

กระทู้คำถาม

แม่บ้านต่างแดน

สวัสดีเราชื่ออาชิมเป็นคนลาวชื่อเราในภาษาลาว ອາຊິມ

เขียนแบบนี้ค๊า ขอเรียกแทนตัวเองว่าเราและชิมนะ

ชิมใช้ชีวิตในประเทศไทยมาได้ 10 ปีแล้วมาตั้งแต่

อายุ14อย่าง15😬 เริ่มแรกที่มาไทยได้ทำงานใน

จังหวัดนครพนม ทำงานเป็นแม่บ้านได้เงินเดื่อน

3500แต่ก็ไม่ได้ทำงานบ้านอย่างเดียว ดูแลผู้สูง

อายุด้วยแล้วก็ทำงานที่โรงแรมแต่งานในโรงแรมนี้

ชิมได้ทำหลังจากที่ทำงานบ้านมาได้ 5 เดือนพอเริ่ม

พูดไทยคุยกับคนรู้เรื่องแล้วเขาก็สลับให้ไปทำงานที่

โรงแรม พอได้ไปทำงานที่โรงแรมชิมก็ได้เจอผู้คน

มากมายเจอชาวต่างชาติด้วยแต่คนงานในโรงแรม

ไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษได้เลยชิมเองก็เรียนจบ

แค่ป. 3 โรงเรียนในหมู่บ้าน a b c d ก็ไม่รู้ชิมไม่มีมือ

ถือและไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับอินเทอร์เน็ตเลยและเวลา

ฝรั่งมาก็จะวิ่งหนีแต่พอหลังๆเจอฝรั่งบ่อยก็เริ่มไม่

กลัวเริ่มคุยภาษามือกับเขา555พอคุยภาษามือแล้ว

เขาเข้าใจก็รู้สึกว่าเฮ้ยสนุกดีก็เลยรู้สึกอยากพูด

ภาษาอังกฤษหลังจากนั้นเราก็ไปซื้อหนังสือเรียน

ภาษาอังกฤษมา 1 เล่มแล้วก็อ่านแต่ว่ามันยากมากไม่

เข้าใจเลยสุดท้ายก็ย่อท้อรู้แค่ abcd ถึง z แต่มันก็

เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี เรื่องภาษาอังกฤษเดี๋ยวไว้เล่าต่อนะ

พวกเราตื่นมาทำงานกันตั้งแต่ ตี5งานที่

โรงแรมเลิกทุ่มนึงเราก็สลับกันไปทำงานที่โรงแรมมี

เพื่อนร่วมงานทั้งหมด 4 คนเราทั้ง4คนนอนด้วยกันใน

บ้านนายจ้างเลยและเป็นคนลาวหมดเราทุกคนมี

บัตรชมพูหมดแต่มีแบบงงๆเพราะทุกคนไม่มีเอกสาร

อะไรติดตัวมาเลยชิมเองก็ไม่มีแม้แต่บัตรประชาชนก็

เลยงงๆกับการมีบัตรชมพูนะตอนนั้นและอาหารการ

กินของพวกเราแต่ละมื้อก็จะมีไข่เจียววุ้นเส้นและผัด

ผักกินเมนูนี้ทุกวันเลยก็ว่าได้นานๆทีจะมีน่องไก่ทอด

มาให้คนละชิ้นวันไหนมีน่องไก่ชิมจะดีใจมากและก็

จะตักข้าวมาเต็มจานเลย นายจ้างชอบจ้างคนลาว

ที่มาจากบ้านนอกและไม่รู้โลกภายนอกอะไรเลยแก่

ว่าเวลาสอนอะไรเขาจะได้เชื่อฟัง

มีแคชเชียร์ทำงานประจำ

ในโรงแรม 2 คนผู้ชายเป็นคนไทยและผู้หญิงเป็นคน

ลาว แคชเชียร์คนลาวคนนี้ก็อยู่กับแก่ตั้งแต่อายุ 14

ปี เริ่มแรกที่มาอยู่ก็ทำงานบ้านและสารพัดอย่างตาม

ที่นายจ้างมอบหมายจนกระทั่งอายุ 28 ปีนายจ้างคน

นี้มีโรงแรมก็เลยให้ผู้หญิงคนนี้ไปเป็นแคชเชียร์ที่

โรงแรม มีห้องให้นอนและรถส่วนกลางให้ขับจากแม่

บ้านผู้กระ

กระสนกลายเป็นคนมีชีวิตที่ดี เห็น

แล้วชิมก็รู้สึกอยากได้แบบนั้นบ้าง หมู่บ้านพี่เขากับ

หมู่บ้านของชิมอยู่ในเขตเดียวกัน แต่ไลฟ์สไตล์ชีวิต

ไม่ค่อยเหมือนกัน เพราะหมู่บ้านของชิมไม่มีไฟฟ้า

และเราหาเลี้ยงชีพด้วยการหาของป่ามากินและขาย

ชิมทำงานที่นครพนมได้ 3 ปีกว่าๆแล้วก็ลาออกมา

ทำงานที่กรุงเทพฯ สาเหตุที่ลาออกเพราะแม่ป่วยเลย

อยากได้เงินเดือนเยอะๆเอาไว้สำรองรักษาแม่ บวก

กับชิมเองก็รู้สึกว่าอยากจะทำงานในที่ใหม่ๆนายจ้าง

เขาก็เข้าใจและจัดการหางานพร้อมกับส่งชิมไปที่

กรุงเทพฯ และบอกว่าหากเบื่อกรุงเทพฯเมื่อไหร่ก็

กลับไปหาเขาได้ตลอดนะ และชิมก็นั่งรถทัวร์มา

กรุงเทพฯคนเดียวจำได้ว่าตื่นเต้นมากแล้วก็กลัวมาก

โดยเขาบอกกับเราว่าให้ลงหมอชิตนะพอถึงหมอชิต

แล้วก็ให้โทรหาน้องสาวเขา เดี๋ยวน้องสาวเขาจะมารับ ชีวิตในนครพนมจบแต่เพียงเท่านี้ต่อไปจะเป็นชีวิตในกรุงเทพฯนะ อ๋อกินยามาอยู่กรุงเทพฯตอนอายุ 17 ใกล้จะ 18

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้