อยากถามหัวอกคนเป็นพ่อแม่คน ว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

เราถูกน้องชายคุกคามทางเพศ เคยแอบถ่ายผ่านช่วงโหว่ประตูห้องน้ำด้านบน ตอนนั้นตกใจมาก ไม่ทันได้ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นหลักฐาน  ตอนนั้นเราอาบน้ำโดยที่ไม่มีใครอยู่ในบ้านมีแต่น้องชายคนเดียว และที่บ้านปิดประตูไม้เพราะเปิดแอร์ น้องคงอาศัยจังหวะนี้ทำเรื่องชั่วๆกับเรา ตอนนั้นแม่และพี่สาวอยู่หน้าบ้าน จังหวะที่เราตะโกนตอนเห็นโทรศัพด้านบน เราถามว่าทำอะไรอะ แล้วเราก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนวิ่งไปห้องที่อยู่หน้าบ้าน เราคว้าผ้าเช็ดตัวเดินออกมา น้องมันนั่งตัวสั่น เรารู้เลยว่ามันทำ วันนั้นเราเอาโทศัพมันมาดูรูป ไม่มี มันคงไม่ทันถ่าย แต่เราลืมกดดูแอปล่าสุดว่ามันเข้าแอปไหน ใครจะทันตั้งตัวเจอคนที่โตมาด้วยกันทำแบบนี้ พี่สาวก็เข้ามาไกล่เกลี่ยให้ แต่ทุกคนเชื่อมั้ย เพราะเราไม่มีหลักฐาน มันถึงไม่มีใครเชื่อเราเลยสักคน น้องชายไม่เคยโดนว่าเรื่องการกระทำแบบนี้เลย ทุกวันนี้มีความสุขดี พ่อแม่ประเคนทุกอย่างให้ มีแต่เราที่ต้องหาหมอรักษาโรคซึมเศร้า มีอาการหวาดระแวงเวลาอยู่บ้าน กลัวมีใครมาทำไม่ดีอีก เพราะเรารู้ ต่อให้เกิดเรื่องแย่ๆขึ้นอีก ครอบครัวคงไม่เลือกปกป้องเรา คงช่วยเราไม่ได้ เหตุการณ์นี้ไม่ใช่ครั้งแรก ก่อนหน้านี้ประมาณเกือบ2ปี ช่วงน้องอายุ16 น้องเคยมาพูดขอดูดนมเราตอนดึก มันช็อคมากอะ ตอนนั้นเราก็ไม่อยากถือสา คิดว่ามันคงคึกคะนองตามประสาวัยรุ่น โตมาคงดีเอง ยังไม่รวมเหตุการณ์ยิบย่อยอีกนะที่โดนคุกคาม แล้วสุดท้ายเราโดนแบบนี้ น้องไม่ยอมรับผิดสักนิด แถมโพสด่าเราหาว่าเราใส่ร้าย เราเห็นกับตาทุกอย่าง และเราก้ไม่ได้บ้า แต่คนในครอบครัวแทบไม่เชื่อเรา บอกว่าที่ไม่ได้ว่าน้องเลยเพราะเราไม่มีหลักฐาน จัดการน้องไม่ได้ ทุกคนเลยทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ถามจริง ณ เวลานั้นใครจะมีหลักฐาน แล้วถ้าจะมีหลักฐานเอาผิดได้ คนทำมันจะทำหรอ มันคงไม่ทำ สุดท้ายนี้ อยากถาม คนที่เป็นพ่อแม่คนแล้ว ว่าการจัดการคนผิดคนนึงที่เป็นลูกตัวเอง มันยากขนาดนั่นเลยหรอ ทำไมต้องลำบากใจ ในเมื่อคนทำผิดก็คือผิด แล้วลูกอีกคนที่ต้องกลายเป็นเหยื่อ ไม่มีความหมายพอให้นึกถึงสภาพจิตใจบ้างเลยหรอ 
ป.ล. ขนาดหมอที่รักษาเรา ยังบอกว่าในฐานะเป็นพ่อแม่คนแล้วเรื่องนี้จะจัดการ ก็ลำบากใจเหมือนกัน มันเลยตอกย้ำให้เรายิ่งงง แล้วเหยื่อผิดตรงไหน ถึงไม่ได้รับความยุติธรรมเลย อย่างน้อยว่าน้องให้เราสักนิด เราคงไม่ต้องทุกข์อยู่คนเดียวมาตลอดหลายปี