เราอายุ 28 ค่ะ ป่วยเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองรักษามาได้ประมาณ 4-5 ปีแล้ว
ช่วง 1-3 ปีแรก ตอนทรมานกับการให้เคมีบำบัดหลากหลายสูตร การฉายแสง ด้วยความหวังว่าจะรักษาได้สักวัน
เราให้คีโมมาแทบทุกสูตรที่ขึ้นชื่อว่ารักษาด้วยสิทธิ์ 30 บาทฟรี
แต่สุดท้าย..หมอก็บอกว่าเราไม่ตอบสนองต่อการรักษา มะเร็งของเราเป็นชนิดดื้อยา
สุดท้ายหมอแนะนำให้เราใช้ยาพุ่งเป้า แต่ก็มีค่าใช้จ่ายกว่า 200,000 บาท ซึ่งใช่ค่ะเราไม่มีเงิน
พ่อแม่เราเป็นแค่เกษตรกร เราเป็นมะเร็งในปีที่เราเรียนจบ ทำให้เราหางานประจำทำไม่ได้ ได้แต่ทำงานสอนพิเศษเด็กไปเรื่อยๆ
เรามีน้องที่ต้องเข้ามหาลัย ค่าใช้จ่ายก็สูงอยู่แล้ว เราจะเห็นแก่ตัวมารักษาตัวเองไม่ได้หรอก
เราจะตัดสินใจว่าไหนๆถ้าเราต้องตายเพราะมะเร็ง เราก็ไม่ควรทำให้มันเดือดร้อนใคร
เราตัดสินใจยุติการรักษา เราไปทำงานประจำอยู่ในบริษัทนึง เราทำงานได้ประมาณเกือบปี โรคเราก็ลุกลามเรากลับมารักษา โดยการให้คีโมเหมือนเดิม ซึ่งก็ตามเดิมนั่นแหละค่ะมันไม่ได้ผล หมอก็แนะนำให้เราใช้ยาพุ่งเป้าเหมือนเดิม ค่าใช้จ่ายประมาณ 200,000 บาทเหมือนเดิม
แต่ครั้งนี้โรงพยาบาลประกันสังคมเรา เขาช่วยดูแลค่ารักษา โดยให้เราจ่ายเองประมาณ 30,000 บาท แต่มันก็เกินกำลังเราอยู่ดี ต่อมาบริษัทช่วยเหลือค่ารักษาให้ส่วนนึงประมาณ 20,000 บาท เราแค่จ่ายต่อเดือนประมาณ 5,000 บาท แล้วไปเบิกคืนบริษัท
วันที่ 14 กุมภาพันธ์ คือวันที่เราจะต้องไปหาหมอเพื่อจ่ายเงินค่ารักษา พ่อแม่ส่งเงินมาให้ตั้งแต่วันที่ 12 กุมภาพันธ์ เมื่อเตรียมไปจ่ายค่ารักษา แต่สุดท้ายนี้วันที่ 13 กุมภาพันธ์ เงินเรากลับหายออกจากบัญชีโดยไม่มีสาเหตุ แล้วรู้ว่าเราไม่มีทางได้เงินตรงนี้กลับมา เรื่องตรงนี้มันหายไปพร้อมกับโอกาสในการรักษาของเรา
เราไม่มีหน้าไปขอพ่อแม่ใหม่ เพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่มีให้เราหรอก เขาต้องไปลำบากกูยืมอีก
เหมือนโลกใบนี้ไม่อยากให้เรามีชีวิตอยู่ต่อเลยหรือไงนะ เราพยายามขนาดนี้แล้ว เรายังไม่ได้รับโอกาสให้มีชีวิตอยู่ต่ออีกหรอ
เราสู้กับความทรมานจากโรคมะเร็ง เราสู้กับยาเคมีบำบัด เราสู้กับการเดินทางไปทำงานทันทีสุขภาพเราไม่ไหว
วันสุดท้ายที่เรามีโอกาสจะได้รักษา ความหวังก็หายไป
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าณตอนนี้เรารู้สึกยังไง
เริ่มเหนื่อยจะพูดไม่ออก ทุกอย่างถล่มลงตรงหน้า เราก็มีแค่คนที่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ เราพยายามมากแล้วนะ ของเราไม่มีผลตอบกลับไปสักที
เราเป็นคนไม่ดีหรอ โลกคือทำร้ายเราแบบนี้เราเหนื่อย เราอยากตาย แต่ถ้าเราฆ่าตัวตาย พ่อแม่ก็จะไม่ได้รับเงินประกันชีวิตเรา เงินแค่ 5,000 บาท แต่เราก็ไม่มีที่จะเอาไว้ซื้อชีวิตตัวเอง แต่เรากับไว้ให้คนอื่นได้ พวกเราจะเห็นแก่ตัวเอามันรักษาตัวเองอย่างเดียวไม่ได้
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เราต้องการอะไร รู้สึกอะไร ตายก็ไม่ได้ อยู่ก็ทรมาน โลกไม่ได้อยากให้เรามีชีวิตอยู่เลย
คุณเคยรู้สึกว่าเราไม่อยากให้คุณมีชีวิตอยู่ไหมคะ
ช่วง 1-3 ปีแรก ตอนทรมานกับการให้เคมีบำบัดหลากหลายสูตร การฉายแสง ด้วยความหวังว่าจะรักษาได้สักวัน
เราให้คีโมมาแทบทุกสูตรที่ขึ้นชื่อว่ารักษาด้วยสิทธิ์ 30 บาทฟรี
แต่สุดท้าย..หมอก็บอกว่าเราไม่ตอบสนองต่อการรักษา มะเร็งของเราเป็นชนิดดื้อยา
สุดท้ายหมอแนะนำให้เราใช้ยาพุ่งเป้า แต่ก็มีค่าใช้จ่ายกว่า 200,000 บาท ซึ่งใช่ค่ะเราไม่มีเงิน
พ่อแม่เราเป็นแค่เกษตรกร เราเป็นมะเร็งในปีที่เราเรียนจบ ทำให้เราหางานประจำทำไม่ได้ ได้แต่ทำงานสอนพิเศษเด็กไปเรื่อยๆ
เรามีน้องที่ต้องเข้ามหาลัย ค่าใช้จ่ายก็สูงอยู่แล้ว เราจะเห็นแก่ตัวมารักษาตัวเองไม่ได้หรอก
เราจะตัดสินใจว่าไหนๆถ้าเราต้องตายเพราะมะเร็ง เราก็ไม่ควรทำให้มันเดือดร้อนใคร
เราตัดสินใจยุติการรักษา เราไปทำงานประจำอยู่ในบริษัทนึง เราทำงานได้ประมาณเกือบปี โรคเราก็ลุกลามเรากลับมารักษา โดยการให้คีโมเหมือนเดิม ซึ่งก็ตามเดิมนั่นแหละค่ะมันไม่ได้ผล หมอก็แนะนำให้เราใช้ยาพุ่งเป้าเหมือนเดิม ค่าใช้จ่ายประมาณ 200,000 บาทเหมือนเดิม
แต่ครั้งนี้โรงพยาบาลประกันสังคมเรา เขาช่วยดูแลค่ารักษา โดยให้เราจ่ายเองประมาณ 30,000 บาท แต่มันก็เกินกำลังเราอยู่ดี ต่อมาบริษัทช่วยเหลือค่ารักษาให้ส่วนนึงประมาณ 20,000 บาท เราแค่จ่ายต่อเดือนประมาณ 5,000 บาท แล้วไปเบิกคืนบริษัท
วันที่ 14 กุมภาพันธ์ คือวันที่เราจะต้องไปหาหมอเพื่อจ่ายเงินค่ารักษา พ่อแม่ส่งเงินมาให้ตั้งแต่วันที่ 12 กุมภาพันธ์ เมื่อเตรียมไปจ่ายค่ารักษา แต่สุดท้ายนี้วันที่ 13 กุมภาพันธ์ เงินเรากลับหายออกจากบัญชีโดยไม่มีสาเหตุ แล้วรู้ว่าเราไม่มีทางได้เงินตรงนี้กลับมา เรื่องตรงนี้มันหายไปพร้อมกับโอกาสในการรักษาของเรา
เราไม่มีหน้าไปขอพ่อแม่ใหม่ เพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่มีให้เราหรอก เขาต้องไปลำบากกูยืมอีก
เหมือนโลกใบนี้ไม่อยากให้เรามีชีวิตอยู่ต่อเลยหรือไงนะ เราพยายามขนาดนี้แล้ว เรายังไม่ได้รับโอกาสให้มีชีวิตอยู่ต่ออีกหรอ
เราสู้กับความทรมานจากโรคมะเร็ง เราสู้กับยาเคมีบำบัด เราสู้กับการเดินทางไปทำงานทันทีสุขภาพเราไม่ไหว
วันสุดท้ายที่เรามีโอกาสจะได้รักษา ความหวังก็หายไป
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าณตอนนี้เรารู้สึกยังไง
เริ่มเหนื่อยจะพูดไม่ออก ทุกอย่างถล่มลงตรงหน้า เราก็มีแค่คนที่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ เราพยายามมากแล้วนะ ของเราไม่มีผลตอบกลับไปสักที
เราเป็นคนไม่ดีหรอ โลกคือทำร้ายเราแบบนี้เราเหนื่อย เราอยากตาย แต่ถ้าเราฆ่าตัวตาย พ่อแม่ก็จะไม่ได้รับเงินประกันชีวิตเรา เงินแค่ 5,000 บาท แต่เราก็ไม่มีที่จะเอาไว้ซื้อชีวิตตัวเอง แต่เรากับไว้ให้คนอื่นได้ พวกเราจะเห็นแก่ตัวเอามันรักษาตัวเองอย่างเดียวไม่ได้
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เราต้องการอะไร รู้สึกอะไร ตายก็ไม่ได้ อยู่ก็ทรมาน โลกไม่ได้อยากให้เรามีชีวิตอยู่เลย