เป็นบทกลอนที่ชอบมาก สมัยเด็กท่องปาวๆๆ พอโตมาลืมซะงั้น!! นึกถึงสมัยเด็กคุณครูให้ท่องบทกลอนมีภาพประกอบ เป็นเด็กผู้หญิงที่กำลังเดินหาบของพาดบนไหล่ มีถังสองใบ เดินอยู่ท่ามกลางชายป่า ด้วยความอดทนและไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคพร้อมกับของที่หาบมีน้ำหนักมาก ระหว่างทางเจออะไรต่อมิอะไรมากมาย แต่เสียดายตอนนี้ ผ่านมา 37 ปี เกือบลืมไปบทแล้ว ใครพอจำได้ช่วยต่อให้จบทีค่ะ

"หนูหน่อยหาบหมูขาย เลาะดงหวายแถวชายป่า
วันหนึ่งหมอกลงหนา หลงทางมาที่ไหล่เขา

หนาวเหน็บแสนเหนื่อยหน่าย ของสะพายหนักไม่เบา
หนามแหลมเกี่ยวต้องเกา มีเห็ดเมาขึ้นมากมาย

เห็นหลิวเหี่ยวลู่ลง หน่อไม้ดงโผล่ประปราย
ต้นหมากสีหลากหลาย ขึ้นเรียงรายอยู่ชายพง

บัวบานอยู่ในหนอง ไม่หม่นหมองลอยหล่นลง
หวาบหวามแสนใหลหลง ราตรีคงกลีบเปล่งบาน

หมาป่าหอนโหยหวน สำเนียงชวนน่าสงสาร
หรีดหริ่งหวีดหวิวขาน หนอนไหมพรานตกใบหม่อน

จิ้งหรีดและหิ้งห่อยตัวจ่อยหร่อย กล่อมยามนอน
หนูจ้าจำครูสอน ท่องบทกลอน ห.นำ"