ตามหัวข้อเลยค่ะ คบกับแฟนมาได้ 7 ปีแล้วค่ะ มีปัญหาทะเลาะอะไรปกติเราจะง้อตลอดเพราะไม่ชอบมีปัญหาในความสัมพันธ์ใดใดก็ตาม ง้อด้วยพร้อมพยายามเข้าหา หาเหตุผลมาคุยปรับเข้าหาด้วยอารมณ์ที่ใจเย็นตลอด

เราเลี้ยงหมาด้วยกัน 4 ตัวค่ะเป็นหมาที่เขาเลือกมาเองทั้งหมด เก็บมาเลี้ยง 1 ตัว รักหมาด้วยกันทั้งคู่แต่แฟนเป็นคนคุมอารมณ์ตัวเองไม่เป็นแล้ววันนี้เขาหงุดหงิดและเกิดเหตุการ์ณคือเอาขวดน้ำโยนใส่หมา พอน้องขู่ใส่ก็จะไปตีไปเตะน้อง ทำให้เราโมโหมากๆเพราะหมาเราเรารักเหมือนลูก(การจะสอนหมาไม่ควรตีเขานะคะ) เราเผลอตบหน้าเขาไปหนึ่งที เพราะเรารู้สึกว่าเขาโมโหจนกู่ไม่กลับแล้ว ส่วนหมาเราก็แยกเขี้ยวจะกัดเขาเลย เรารู้ว่าน้องหมาเขาแยกเขี้ยวเพราะเขารู้สึกไม่ปลอดภัยและอยู่ในโหมดป้องกันตัว แฟนเราเขารู้ทั้งรู้แต่ก็ยังจะดึงดันที่จะทำร้ายเขาเลยทำให้เราต้องตบเรียกสติเขาค่ะ ไม่แรงนะคะ แต่เราก็รู้ว่าความจริงก็ไม่ควรตบแหละ แต่วินาทีนั้นคือเราก็โมโหมากเหมือนกันค่ะที่เขามาทำน้องที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

พอเราตบเขาเขาก็ตบเรากลับค่ะ ทีนี้เรื่องใหญ่เลย เรามีปากเสียงกันสักพักค่ะ แล้วก็ต่างคนต่างเงียบ ซึ่งโดยปกติแล้วเราจะเป็นคนง้อและเข้าหา ถามไถ่ในเรื่องที่ทั้งสองฝ่ายควรปรับปรุงใครไม่พอใจอะไรสามารถปรับเข้าหากันได้ไหมอะไรประมาณนี้ กอดกันหายโกรธ จบ. แต่เรื่องนี้ ยอมไม่ได้จริงๆค่ะ เคยเกิดเรื่องนี้มาแล้วครั้งนึง และเขาสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว มันทำให้เราเอือมมาแล้ว เราไม่สนใจเขาเลย เขาจะเดินออกจากบ้านไปเราก็ไม่แคร์แล้ว ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเราเริ่มหมดรักอยู่แล้วรึเปล่า เอาตามตรงไม่ได้อยากเลิกค่ะ แต่ในใจคือรับไม่ได้จริงๆ เรารักหมาเราทุกตัวค่ะ

เราไปบริจาคให้น้องจรจัดทุกเดือนเขาก็ไปด้วย เล่นกับน้องเหมือนเรา เคยเห็นน้องจรข้างถนนเดินกระเผกเขายังอุ้มไปโรงพยาบาลเลยค่ะไม่เข้าใจเลยทำไมเวลาโมโหถึงคุมอารมณ์ไม่อยู่ขนาดนั้น ไม่ใช่แค่กับเรื่องนี้นะคะ เรื่องอื่นก็มี อยากจะถามทุกคนค่ะว่ามันไม่ปกติใช่ไหม ที่เราอยู่จุดนี้ถือว่าควรออกมาแล้วใช่รึเปล่า🥺