“พรุ่งนี้น้ำมันขึ้นราคา ลิตรละบาท รีบเติมนะครับ” ผมเตือนป้า ให้รีบเติมน้ำมันไว้ก่อน มันขึ้นกันได้ทุกวันจริงๆ
“ก็อย่าวิ่งรถอะไรนักซิ เห็นเดี๋ยวออก จากบ้านเดี๋ยว เที่ยงหาข้าว เย็นหาข้าว ซื้อกับข้าวไว้ ทั้งวัน กินทั้งวันประหยัดน้ำมัน”
ป้าเริ่มบ่น ถึงพฤติกรรมผม จริงแล้วไม่ได้ออกจากบ้านอะไรมาก หลังจากขับรถชน กับรถบรรทุกน้ำแข็ง ตอนนี้ที่บ้านเลยไม่มีรถติดแก๊ส ใช้แล้ว น้ำมันเท่านั้น
“มันก็ต้องมีออกนอกบ้านบ้างซิเที่ยงได้เปิดหูเปิดตากินบะหมี่แถวบ้าน” ผมเริ่มเถียง
“นั่นแหละ ออกไปก็เปลืองค่าน้ำมันแล้วมาบ่น” ป้าสวนพร้อมกับปากมุมมิบๆ แบบคนเตรียม ซัดแล้ว
“มันเครียดนะทำงาน”
“เครียดอะไรนักหนา คนทำงานก็เครียดหมดแหละไม่ได้เราเครียดคนเดียว”
“ต้องออกไปเจอผู้คนบ้างพี่ นั่งหมกตัวกับคอม เขียนโปรแกรมแปลงความคิดของคนเป็นสมการเลขยากๆ แล้ว ก็ให้เครื่องทำงาน ให้ถูกต้อง วันๆ หมกแค่นี้ผู้คนไม่ได้เจอ ไม่เหมือนป้า นา คิดให้ดี เข้าโรงบาล เจอคนไข้จิตเวช ก็ เหมือนเจอเพื่อนแล้ว เดี๋ยว ออกจาก โรงพยาบาลไปเจอ อสม เจอ อบต ยิ่ง อบรมที่ โรงแรม บรรจงฯ บ้าง นิภาฯ บ้าง ก็ไม่เครียดได้เจอผู้คน “ ผมเถียงแหลก
“อ๊ายยยยยยยยย แถ หาเรื่องพูดไป” ป้าสวนแรงๆ
จริงๆ หลายคนไม่เข้าใจไม่มีใครเข้าใจผมเลย อาชีพ เขียนโปรแกรมหรือ ทำไมผมถึงเรียกตัวเองว่า กรรมกรไอที งานเขียนโปรแกรมมันผิดไม่ได้งานละเอียด เวลา ทำเร็ว แต่ผิดก็โดนโวย ว่าโปรแกรมมีบั๊ก แต่เวลาทำงาน ก็ มีคำถาม ว่า
“ทำได้ไหม ถ้าทำได้ทำไมถึงช้า สงสัย เขียนโปรแกรมไม่เก่ง”
ซวย
ทั้งขึ้นทั้งล่อง
สมัยก่อน ระบบรีโมทไม่มี ผมเคยลงไปปัตตานี สุพรรณ ชัยนาท โคราช เช้านั่งแก้โปรแกรม สอนการใช้โปรแกรม ผิดแก้ ต่อ จนหกโมงเย็น เข้าโรงแรมนี่ สลบเลย ตื่นอีกที สองทุ่ม ค่อยขับรถออกไปหาข้าวกินหรือถ้ามีในโรงแรม ก็ เดินลงไปห้องอาหารในโรงแรม
ถามว่า สั่งกินที่ห้องได้ไหม หรือปัจจุบัน สั่งไรเดอร์ถูกกว่าไหม ก็ถูกกว่านะครับ แต่ นึกถึงนั่งหน้าจอทั้งวัน หมุนวน ในห้อง ได้ออกมาเล่นกับหมาบ้างก็ยังดี
ฝนฟ้าตก งานเร่งได้ เล่าเรื่องนินทา ป้าแก ก็ เบาใจไปนิด
หรือขับรถ หลายงานที่คิดไม่ออกผม คิดออกตอนขับรถนี่แหละ ได้คิดว่า ติดตรงนั้น แก้อย่างไร หรือร้านกาแฟ นั่งปล่อยอารมณ์เงียบๆ แต่ตอนนี้ กินกาแฟ หลังเที่ยงไม่ได้ เพราะจะนอนไม่หลับเลยต้องงดไป
ประหยัดเป็นของดี แต่ อยากเห็นคนบ้าง
ป้าไม่เข้าใจ..........
=====ลุงป้าเล่าเรื่อง เรื่องนี้ ป้าไม่เข้าใจ=====
“พรุ่งนี้น้ำมันขึ้นราคา ลิตรละบาท รีบเติมนะครับ” ผมเตือนป้า ให้รีบเติมน้ำมันไว้ก่อน มันขึ้นกันได้ทุกวันจริงๆ
“ก็อย่าวิ่งรถอะไรนักซิ เห็นเดี๋ยวออก จากบ้านเดี๋ยว เที่ยงหาข้าว เย็นหาข้าว ซื้อกับข้าวไว้ ทั้งวัน กินทั้งวันประหยัดน้ำมัน”
ป้าเริ่มบ่น ถึงพฤติกรรมผม จริงแล้วไม่ได้ออกจากบ้านอะไรมาก หลังจากขับรถชน กับรถบรรทุกน้ำแข็ง ตอนนี้ที่บ้านเลยไม่มีรถติดแก๊ส ใช้แล้ว น้ำมันเท่านั้น
“มันก็ต้องมีออกนอกบ้านบ้างซิเที่ยงได้เปิดหูเปิดตากินบะหมี่แถวบ้าน” ผมเริ่มเถียง
“นั่นแหละ ออกไปก็เปลืองค่าน้ำมันแล้วมาบ่น” ป้าสวนพร้อมกับปากมุมมิบๆ แบบคนเตรียม ซัดแล้ว
“มันเครียดนะทำงาน”
“เครียดอะไรนักหนา คนทำงานก็เครียดหมดแหละไม่ได้เราเครียดคนเดียว”
“ต้องออกไปเจอผู้คนบ้างพี่ นั่งหมกตัวกับคอม เขียนโปรแกรมแปลงความคิดของคนเป็นสมการเลขยากๆ แล้ว ก็ให้เครื่องทำงาน ให้ถูกต้อง วันๆ หมกแค่นี้ผู้คนไม่ได้เจอ ไม่เหมือนป้า นา คิดให้ดี เข้าโรงบาล เจอคนไข้จิตเวช ก็ เหมือนเจอเพื่อนแล้ว เดี๋ยว ออกจาก โรงพยาบาลไปเจอ อสม เจอ อบต ยิ่ง อบรมที่ โรงแรม บรรจงฯ บ้าง นิภาฯ บ้าง ก็ไม่เครียดได้เจอผู้คน “ ผมเถียงแหลก
“อ๊ายยยยยยยยย แถ หาเรื่องพูดไป” ป้าสวนแรงๆ
จริงๆ หลายคนไม่เข้าใจไม่มีใครเข้าใจผมเลย อาชีพ เขียนโปรแกรมหรือ ทำไมผมถึงเรียกตัวเองว่า กรรมกรไอที งานเขียนโปรแกรมมันผิดไม่ได้งานละเอียด เวลา ทำเร็ว แต่ผิดก็โดนโวย ว่าโปรแกรมมีบั๊ก แต่เวลาทำงาน ก็ มีคำถาม ว่า
“ทำได้ไหม ถ้าทำได้ทำไมถึงช้า สงสัย เขียนโปรแกรมไม่เก่ง”
ซวย
สมัยก่อน ระบบรีโมทไม่มี ผมเคยลงไปปัตตานี สุพรรณ ชัยนาท โคราช เช้านั่งแก้โปรแกรม สอนการใช้โปรแกรม ผิดแก้ ต่อ จนหกโมงเย็น เข้าโรงแรมนี่ สลบเลย ตื่นอีกที สองทุ่ม ค่อยขับรถออกไปหาข้าวกินหรือถ้ามีในโรงแรม ก็ เดินลงไปห้องอาหารในโรงแรม
ถามว่า สั่งกินที่ห้องได้ไหม หรือปัจจุบัน สั่งไรเดอร์ถูกกว่าไหม ก็ถูกกว่านะครับ แต่ นึกถึงนั่งหน้าจอทั้งวัน หมุนวน ในห้อง ได้ออกมาเล่นกับหมาบ้างก็ยังดี
ฝนฟ้าตก งานเร่งได้ เล่าเรื่องนินทา ป้าแก ก็ เบาใจไปนิด
หรือขับรถ หลายงานที่คิดไม่ออกผม คิดออกตอนขับรถนี่แหละ ได้คิดว่า ติดตรงนั้น แก้อย่างไร หรือร้านกาแฟ นั่งปล่อยอารมณ์เงียบๆ แต่ตอนนี้ กินกาแฟ หลังเที่ยงไม่ได้ เพราะจะนอนไม่หลับเลยต้องงดไป
ประหยัดเป็นของดี แต่ อยากเห็นคนบ้าง
ป้าไม่เข้าใจ..........