คือว่าผมขอรบกวนพี่พี่เจ้าหน้าทีของ ธนาคารกรุงไทย หน่อยนึงนะครับคือว่าบัตร ATM ของผมพอถึงตอนที่จะเข้าเดือนใหม่มันกดเงินไม

คือว่าตอนที่ข้ามเข้ามาในเดือนใหม่แล้วผมไม่สามารถที่จะเบิกเงินสดจาก ตู้ ATM ได้เลยน่ะครับคือว่ามันเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยทุกทุกเดือนกันไปเลยทีเดียวคือว่ามันก็มีอยู่ทางเดียวเลยคือว่าผมต้องไปที่ ธนาคารกรุงไทย เพื่อให้เค้าแก้ไขให้ตลอดเลยพอผมสอบถามพนักงานใน ธนาคารกรุงไทย 3 สาขาคือว่าคำตอบของพวกเค้าก็ช่างแตกต่างกันไปหมดเลยทีเดียว สาขาที่ 1 เค้าก็บอกผมว่าถ้ามันเป็นแบบนี้มันมีอยู่ทางเดียวคือต้องมาให้พนักงานในธนาคารกรุงไทยต้องมาให้เค้าแก้ให้ทุกทุกครั้งนะคะส่วนสาขาที่ 2 เค้าก็บอกให้ผมโทรไปที่ คอลเซ็นเตอร์ ของ ธนาคารกรุงไทยแล้วคุยกับเขาและสาขาที่ 3 เค้าก็บอกให้ผมไปคุยกับ สาขาที่ 1 ที่ผมเป็นคนที่เข้าไปเปิดใช้บริการของ ธนาคารกรุงไทยคือสรุปแล้วทุกวันทุกเดือนผมก็ต้องคอยเดินจากบ้านไปถึง ธนาคารกรุงไทย สาขาที่ 1 นี่มันก็ต้องเดินไปประมาณ 1 กิโลเมตรกว่ากว่าคือว่าผมไม่มี ยานพาหนะที่จะใช้เดินทางไปที่ธนาคารกรุงไทย สาขาที่ 1 แล้วก็ยังไม่มีรถรับจ้างอยู่แถวบ้านของผมอีกต่างหากคือว่าผมอยากที่จะเปลี่ยน ธนาคารที่มันไม่ใช่ธนาคารของรัฐ แค่เป็น ธนาคารที่ดีกว่านี่ะครับแต่ผมก็เปลี่ยนไม่ได้เพราะเงินที่เข้ามาใน บัญชี ของมันคือ เงิน ประกันสังคมที่เค้าต้องจ่ายให้เพราะผมไม่ สามารถ ที่จะทำงานได้เพราะผมเป็นคน พิการป่วยเป็นโรคอัมพฤกษ์ครึ่งซีกขวา หึหึ เหนื่อยใจเหนื่อยกายดีจริงๆเลยนะครับผมใครก็ได้ช่วยดึงผมขึ้นมาจาก นรก หน่อยนึงนะครับคือว่าไม่มีอะไรแล้วก็แค่ตั้ง กระทู้ ขึ้นมาเพื่อที่จะได้ ระบาย อารมณ์ หน่อยนึงเพราะว่ามันเหนื่อยจริงๆกับชีวิตที่ถูก สาบ ให้ตายทั้งเป็นแบบนี้พอป่วยเป็นโรคอัมพฤกษ์ แค่นี้เมียที่เคยรักกันมากมากเลยสรุปแล้วเธอก็ทิ้งผมไปแล้วยังแถมไม่ยอมให้ผมได้เห็นหน้าลูกชายของตัวเองคือว่าจริงๆแล้วเธอเป็นคนที่ดีเอามากมากเลยเป็นคน ธรรมมะธัมโม สวดมนตร์เช้าเย็นชอบเข้าวัด 1เดือนเธอก็มักจะไปวัดไม่ต่ำกว่า สาม ครั้ง แล้วเธอก็ยังทำบุญตักบาตรในทุกทุกเช้าแล้วเธอก็ไม่กินเนื้อสัตว์ด้วยนะแถมยังเป็นคนที่รัก สัตว์ ทุกชนิดเลยด้วยแต่เธอเค้าเกลียดเด็กที่เป็นผู้หญิงอายุประมาณ 4 ขวบถึง 15-16 ปีมากมากเลยแล้วเธอก็ยังเกลียดการพูดโกหกคือเมื่อก่อนทุกทุกครั้งที่เธอมานอนที่บ้านผมเธอก็ต้อง โกหก พ่อของเธอว่านอนที่บ้านเพื่อนของของเธอแล้วพอเธอกลับไปที่บ้านของเธอแล้วเธอก็มักจะต้อง กราบไปที่เท้า พ่อของเธอแต่สุดท้ายแล้วเธอก็ยังมาโกหกใส่ให้กับผมคำโตโตว่าถ้าผมเล่มมีอาการดีขึ้นมาแล้วให้ผมไปอยู่กับบ้านของเธอเพื่อที่จะได้เลี้ยงลูกชายด้วยกันพ่อกับแม่ของเธอก็ยังให้กำลังใจผมอยู่บ่อยๆว่าให้ผมรีบหายดีแล้วให้ผมไปช่วยกันเลี้ยงลูกของพวกเราแล้วพอที่คลอดลูกออกมาได้ยังไม่ทันได้ 2เดีอนแล้วเธอก็ได้ แต่งงานกับผู้ชายที่ดีกว่าผมโอนแค่คิดไปทุกครั้งมันก็จะปวดใจจิ๊ปๆคันๆคือว่าตอนที่ผมได้รู้ในครั้งแรกความรู้สึกแบบนี้มันเป็นอะไรที่ทำเอาให้ผมเก็บทรงไม่อยู่กันไปเลยทีเดียว