สาวน้อยหมวกแดง

กระทู้สนทนา

นักเขียน การเล่านิทาน แต่งเรื่องสั้น แต่งนิทาน

เช้าสดใสวันหนึ่งซึ่งเป็นวันน้ำนอง น้องสาวหมวกแดงก็เดินออกจากบ้านน้อยในป่าใหญ่ มองซ้ายมองขวา หันหน้าหันหลัง มองบนมองล่าง แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน คุณแม่ของน้องสาวหมวกแดงก็พูดออกมาว่า ให้เอาข้าวเหนียวส้มตำ ลาบน้ำตก และขนมจีนน้ำยา ไปให้คุณยายที่อยู่อีกฟากของป่า น้องสาวหมวกแดงรับคำสั่ง แล้วรับถุงก๊อบแก๊บ จากคุณแม่ ใส่ในลงในตะกร้าหวายสีชมพู ช็อคกิ้งพิงค์

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

น้องสาวหมวกแดงเดินไปก็ร้องเพลงไป กระโดดโหยงเหยง ดึ๋งดั๋งไปตามทาง เสียงนกร้องขับขานอยู่กลางดง เสียงเรไรคร่ำครวญคนึงหา เสียงลมเพลมพัดใบไม้ไหว แสงสัมผัสตัดลำคลองงามสดใส น้องสาวหมวกแดงเดินลัดไปทางป่า แม่สั่งไว้ว่าให้เดินไปตามถนนลาดยางที่หลวงท่านสร้างเอาไว้ อย่าเดินลัดเลาะไปตามป่าเมาะเดี๋ยวจะเจอจารชนลากไปทำมิดีมิร้าย น้องสาวหมวกแดงก็เชื่อฟังอย่างเคร่งครัด เดินไปไม่ทันไร ก็เจอหมาป่าในชุดลายพรางยืนขวางทาง สาวน้อยหมวกแดงก็รีบถามว่าขวางหนูทำไมยะ เดี๋ยวปัดเหนี่ยว หมาป่ามองสาวน้อยหัวจรดเท้าแล้วก็ถามจะไปไหนแม่สาวน้อย มีวีซ่าหรือเปล่า ขอสำรวจปาสป๊อตสักกะนิดสักกะหน่อย สาวน้อยหมวกแดงควักปาสป๊อตมาเปิดให้หมาป่าได้ยลพลัน หมาป่าดูเทียบรูปหน้าก็ตรงกัน พลิกไปมาแล้วบอกว่า อีหนู วีซ่านี่เถื่อนน้า

หมาป่าทำท่าทีโทรศัพท์ไปทางนั้น ทางนี้ ตรวจสอบวีซ่าอย่างขมักเขม้น สาวน้อยยืนโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจ ตรวจไปตรวจมา ไม่จบสักที สาวน้อยจึงถามหมาป่าว่าจะเอาเยี่ยงไร เพราะหนูต้องรีบไปหาคุณยายเอาข้าวไปส่ง หมาป่าบอกรอจั๊กกะเดี๋ยว ยืนรออยู่นานเกือบ 47 นาที แต่สาวน้อยรู้สึกเหมือนนานหลายชั่วโมง หมาป่าจึงกล่าวอย่างเปิดเผย อยากไปต่อให้ชำระค่าผ่านทางมา 27 บาท สาวน้อยตัดปัญหาลวงเลาะหาในกระเป๋าหยิบออกมา 27 บาทถ้วน แล้วจ่ายให้ พอแยกจากก็โพสท์บ่นบนโซเชี่ยว กลายเป็นเรื่องใหญ่โตในภายหลัง

เมื่อสาวน้อยหมวกแดงผ่านจากด่านมาได้ ก็รู้สึกหวั่นใจว่าหากเดินไปตามทางแบบนี้อาจจะเจอด่านด้านๆ อีกก็ได้จึงตัดสินใจเดินลัดเลาะผ่านพงพนา แต่หมาป่าเมื่อรู้ว่าสาวน้อยหมวกแดงจะไปหาคุณยาย ก็เคาะมือถือเช็คที่อยู่ตามประวัติ เมื่อสืบทราบว่าคุณยายอยู่ที่ไหน ก็รีบบึ่งรถไปดักรอที่บ้านยาย แอบงัดเข้าไป แล้วจับยายมัดยัดตู้ นอนบนเตียงแทนยายเฒ่า

สาวน้อยเดินเข้าป่า ก็มีคนตัดฟืนตัดต้นไม้อยู่ไม่ไกลทางที่ผ่าน คนตัดฟืนใช้ขวานทองฟันต้นไม้อย่างขะมักขะเม้น แต่ความเซ็กซี่ของสาวน้อยทำให้คนตัดฟืนต้องเหลียวหลัง สาวน้อยเห็นคนตัดฟืนก็ลองถาม ว่าจะไปบ้านยายที่ชายป่า เดินตรงไปจะถึงไหม คนตัดฟืนพยักหน้าและยิ้มส่ง สาวน้อยก็เดินต่อไปอย่างเพลิดเพลิน แวะเก็บเห็ด เก็บดอกไม้ เผื่อไปฝากคุณยาย คนตัดฟืนมองตามด้วยความเป็นห่วง จึงตัดสินใจเก็บขวานแล้วแอบเดินตามอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ สาวน้อยหมวกแดงแม้รู้ตัวก็ทำเป็นไม่สนใจ เพราะคิดว่าคนตัดฟืนเป็นคนดี

เดินไปเดินมาถึงบ้านยาย สาวน้อยก็เคาะประตู เสียงแหบซ่านตะโกนบอกให้สาวน้อยเปิดประตู สาวน้อยเปิดประตูเดินเข้าบ้านยาย คนตัดฟืนที่เดินตามมาก็สองจิตสองใจ คิดว่าจะกลับไปทำงานต่อ หรือรอดูถ้าสาวน้อยหมวกแดงจะกลับบ้านก็จะเดินตามไปส่ง สาวน้อยไม่คิดอะไรเข้าบ้านไปอย่างสบายใจ
เมื่อเข้ามาในบ้านแล้วก็เห็นคนนอนคลุมโปงอยู่บนเตียง สาวน้อยก็ถามว่านั่นยายใช่หรือไม่ หมาป่าก็ตอบแบบดัดเสียงว่า ยายเอง สาวน้อยถามยายจ๋า เป็นอะไร หมาป่าตอบป่วยเป็นไข้สงสัยยุงลายกัด สาวน้อยก็เป็นห่วงเดินเข้าไปไกล หมาป่าค่อยๆ เผยดวงตาออกมาจากในผ้า สาวน้อยถามเอ๊ะทำไมตายายโตจัง หมาป่าตอบ ตาโตๆ ไว้มองเธอให้ชัดเจน หมาป่าเลื่อนผ้าห่มลงมาเห็นจมูก ก็สงสัยทำไมจมูกถึงยืดยาว หมาป่าตอบไว้ดอมดมกลิ่นดอกไม้ที่สาวน้อยเอามาฝาก พูดจบก็เลื่อนผ้าห่มลงไปอีก เห็นปากที่ฉีกกว้าง สาวน้อยถาม เอ๊ะทำไม ปากคุณยายกว้างปานนี้ หมาป่าตอบเพราะจะไว้หม่ำๆ สาวน้อยหมวกแดง พูดจบก็กระโดดจากเตียงใส่สาวน้อย ฉีกกระชากเสื้อผ้าหมายจะกิน สาวน้อยกรีดร้องเสียงดังลั่น คนตัดฟืนยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินก็พุ่งทะยานเข้ามาในบ้าน เอื้อมมือไปที่หลังคว้าขวานทองมาถือไว้ มืออีกข้างจับที่เอวดีงขวานเงินออกมาอีกด้าม แล้วพุ่งในหมาป่าตวัดขวานในมือเป็นวงกลม หมาป่าคว้าเก้าอี้ใกล้ๆ มากันไว้ แต่ขวานแข็ง แกร่งดุจทอง เก้าอี้ไม้เก่าๆ จึงแหลกแตกเป็นเสี่ยงๆ ขวานเงินจามลงที่หัวหมาป่าแบบไม่เกรงใจหมาป่าแน่นิ่งลงทันที

คนตัดฟืนถามสาวน้อยหมวกแดงเจ็บบ้างไหม แล้วหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของสาวน้อย สาวน้อยตอบว่ายังไม่เจ็บ แล้วมองหาคุณยาย ก็เหลือบไปเห็นตู้ข้างเตียง มีปลายชุดนอนโผล่ออกมาจากในตู้ จีงรีบไปเปิดตู้ดูจึงเห็นคุณยายถูกมัดยัดอยู่ในนั้น ชายตัดฟืนจึงเอาขวานฟันเชือกจนหลุดออก แล้วอุ้มยายวางลงบนเตียง สองยายหลาน ขอบคุณชายตัดฟืน และชวนให้นั่งทานข้าวด้วยกัน ทั้งสามต่างก็นั่งกินข้าวด้วยกัน ปล่อยให้ศพหมาป่าอยู่ตรงนั้น เมื่อกินเสร็จก็เอาศพไปฝัง แล้วคนตัดฟืนก็พาสาวน้อยหมวกแดงไปส่งถึงที่บ้าน

The End