ผมเป็นคนหนึ่งที่เจ้าน้ำตามากตอนอยู่โรงเรียนแต่พออยู่บ้านผมไม่เคยร้องไห้เลยเท่าที่จำความได้

ผมเป็นคนหนึ่งที่ โดนบูลลี่ ที่บ้านหนักมากๆ ตั้งแต่ป.5-ม.3 ผมโดนหนักมากๆจนอยากที่จะหายไปจากโลกนี้เลยผมคิด ฆ่าตัวตาย หลายครั้งมากๆแต่ผมก็ทำตามคำสัญญาที่ให้ ยาย ว่าดูแลแม่ด้วยนะตอนยายไม่อยู่ดูแลแม่จนกว่าแม่จะเสีย ผมทั้งโดนด่า บูลลี่ ทำร้ายร่างกาย และต่างๆ แต่ผมไม่เลยร้องให้เลยแต่เวลาผมอยู่โรงเรียน ผมโดนบูลลี่ ถึงมันจะเทียบกับที่ผมโดนที่บ้านไม่ได้เลย แต่ผมกลับร้องให้ ผมร้องให้ง่ายชนิดที่โดนด่าพ่อ(ถ้าผมไม่สนิท)ผมถึงขั้นร้องให้ ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมผมถึงร้องให้ที่โรงเรียนทั้งๆที่ผมก็เกลียดความอ่อนแอและการเป็นจุดสนใจแต่ผมกลับร้องให้ได้ง่ายขนาดได้ไง ผมไม่มีพาอนะคับและยังไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลยด้วย(พ่อเสียตอนผมเกิด)