ช่วยรับฟังหน่อยได้ไหมคะ

ที่ตั้งกระทู้นี้คือแค่อยากระบายหน่ะค่ะตอนนี้เราอายุ15โดนทำร้ายที่ครอบครัวเราไม่รู้ว่ามันเรียกทำร้ายมั้ยแต่ที่โดนทำร้ายนี่โดนที่พ่อค่ะ(เราดรอปเรียน1ปีนะคะ)เกริ่นเลยเขาทำอะไรบ้างเคยตบหน้าอันนี้สำหรับเรามันรุนแรงแต่กลับมุมมองภายนอกมันรุนแรงมั้ยโดนดึงผมโดนตบหัวโดยเขวี้ยงของใส่อันนี้พอเดาได้ว่าเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้หรือไม่ก็ป่วยเมื่อวานเพิ่งเจอโดนเขาตบหัวโดนเขาบีบคอแต่ทำอะไรไม่ได้ค่ะเพราะเหนื่อยสู้ไม่ได้เพราะอีกฝ่ายเป็นพ่อทำได้ตะเบเสียงสู้ค่ะมันไม่ได้มีแค่ครั้งเดียวนะคะเจอมาหลายรอบแบบทุกปีต้องเจอแต่ละเดือนก็เจอมันไม่ใช่แค่เจอแค่กับพ่อยังมีปัญหาอีกหลายๆอย่างที่เจอแต่แค่อยากมาเล่ามุมมองที่เราเจอคร่าวๆให้ฟังขอแค่ได้ระบายสักนิดก็โอเคว่าเราทรมานจริงๆแบบนี้เรียกว่าทำร้ายร่างกายหรือไม่คะนี่ไปเล่าให้แม่ฟังผู้ใหญ่คนอื่นดูไม่ได้อะไรเลยแถมเห็นมันเป็นเรื่องเล็กๆมีคนนึงบอกกับเราว่าปัญหาที่เราเจอมันเล็กน้อยมากคนอื่นเจอก็สามารถผ่านมันไปได้เราทำได้แต่จมดิ่งกับอะไรแบบนี้พูดอะไรไม่ได้เลยค่ะพูดไปคนภายนอกเขาก็แค่รับรู้ถึงมุมมองภายนอกไม่ได้เข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ด้วยคงไม่เข้าใจจริงๆแล้วก็ทำไมถึงโดนแบบนั้นต้องมีเหตุผลอยู่แล้วค่ะเราไม่รู้ว่าเรามีเหตุผลแบบนี้ทำไมถึงขั้นโดนทำร้ายเลยคือนี่แค่ไปบ้านญาติค่ะกลับมา3ทุ่มคือบ้านญาติอยู่ใกล้ๆบ้านเรานี่เองเลยค่ะแบบเดินไปไม่กี่ก้าวคือถึงค่ะแล้วเราก็บอกทุกคนใว้เรียบร้อยว่าเราจะไปบ้านญาติแต่มีอยู่คนเดียวที่ประสาทเสียกลับมาเราก็โดนว่าไปไหนมาเราก็ตอบไปตามตรงเพราะไม่ได้ไปไหนไกลอยู่แล้วเพื่อนก็แทบจะไม่มีให้ไปไหนได้แต่เขาไม่เชื่อค่ะบอกว่าจะไปถามคนที่บ้านญาติเราก็ไม่ได้อะไรไปถามเลยค่ะเพราะนี่ไม่ได้โกหกแต่นี่เราอยู่เงียบไม่ได้เถียงเขาเลยอยู่เงียบแบบที่สุดเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายป่วยเลยไม่ได้อยากพูดอะไรมากไม่งั้นก็จะโดนหลายๆจากประสบการณ์ที่เจอทำให้เรารับมือได้แต่กับวันนี้ไม่ใช่เขาเดินมาลากเก้าอี้เราแล้วไปถามว่าทำไมไม่ตอบไอเราก็งงนี่ถ้าพูดไปเขาก็จะหาว่าเถียงไงเก็ทมั้ยนี่เลยไม่อยากพูดอะไรเลยตอบไปว่าถ้าไม่เชื่อก็ไปถามเพราะไม่ได้โกหกไม่เชื่อก็แล้วแต่เพราะพูดไรมากไม่ได้อยู่แล้วสักพักก็พูดแบบเดิมๆแบบแก่ๆว่ายังจะมาเถียงกูอีกหลายรอบแล้วนะกลับเวลานี้ คือเนี่ยเจอแบบนี้ใครมันอยากกลับแล้วนี่ไม่ได้ไปไหนไกลเลยก็อยู่แต่บ้านญาติอ่ะบางทีก็ไปอยู่บ้านแม่(แม่กับพ่อหย่ากันแล้วนะคะและแม่ก็มีแฟนใหม่แล้วค่ะ)เนี่ยเขาไม่เคยเชื่อเราเลยแล้วนี่เลือกอะไรได้มั้ยพอตอบไปก็หาว่าเถียงแล้วพออยู่เงียบก็จะโดนเขวี้ยงของใส่ค่ะว่าทำไมไม่ตอบตอนนั้นคิดอยู่ในใจเลยกุโดนแน่ๆตอนนั้นนั่งสบถกับตัวเองคิดถึงอย่างเดียวคืออยากตายค่ะอยากตายมาตลอดตอนนั้นแพนิคมากกลัวไปหมดมันแบบเนี่ยทำไมเราต้องะจออะไรแบบนี้เขาไม่เชื่อก็เรื่องของเขาแต่เขาไม่จบแค่นั้นค่ะเขาก็ยังมาหาเรื่องเราตอนนั้นเขาจะตบหัวเราค่ะนี่นั่งจมปลักกับความคิดตอนนั้นยอมรับว่านั่งพึมพำคนเดียวสักพักร่างกายก็ตอบสนองเองเลยค่ะโดยที่ความคิดอยู่ท้ายๆแต่ร่างกายไปแล้วก่อนความคิดเราลุกขึ้นแล้วประจันหน้ากับเขาแล้วพูดจะเบงเสียงความในใจไปเลยค่ะตอนนี้นพูดดังมากถึงมากที่สุดเพราะเหมือนขีดจำกัดมันขาดไปแล้วตอนนั้นเราเองก็ไม่รู้สึกตัวว่าไปพูดตอนไหนมารู้สึกตัวอีกทีคือยืนประจันหน้ากับเขาไปแล้วตอนนั้นไม่ได้ร้องค่ะเพราะรู่ว่าต้องเจอแบบเดิมมันปลงมันเหนื่อยมากพอแล้วน้ำตาไม่ไหลแล้วเขาก็เดินมากระชากหัวไปบีบคอบีบแรงไหมไม่รู้เพราะไม่รู้สึกเพราะตอนนั้นมันชาไปหมดเลยค่ะว่าเขาทำกับลูกแท้ๆได้ยังไงตอนนั้นภาวนาให้ตายใวๆไม่อยากอยู่แล้วแต่ก็มีน้าสาวลงมาช่วยถ้าน้าสาวไม่ลงมาเราคงโดนทำร้ายมากกว่านี้แน่นอนค่ะและอีกหลายๆครั้งที่บอกไปว่าเจอมาหลายรอบก็เหตุผลเดียวกันค่ะหาว่าเถียงทั้งๆที่เราไม่ได้เถียงเลยค่ะแค่อธิบายให้เขาฟังเราแทบไม่ได้ขึ้นเสียงพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติที่สุดอธิบายเขาไปแต่เขาก็กลับหาว่าเถียงเสมอแล้วมาลงมือทำร้ายเราเพียงเพราะเราไปเถียงเขาเนี่ยนะและถึงแม้จะเป็นเหตุผลไหนก็ตามเขาไม่มีสิทธิมาทำร้ายร่างกายลูกแบบนี้ให้ลูกมานั่งทรมานกับตัวเองแบบนี้ด้วยซ้ำแล้วเราเลือกอะไรได้มั้ยคะทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเลยเหนื่อยเหลือเกินไม่พูดก็หาว่ากวนตีนเราแค่อยากพูดเพื่อให้เขาเข้าใจไม่ใช่มานั่งเข้าใจเราผิดๆแบบนี้เขายังพูดอีกหลายประโยคเลยค่ะที่แทบทำเราบอบช้ำแต่ก็บอบช้ำมาตลอดเราพูดอีกว่าถ้ามีอีกกุจะจับโกนหัวเลยคอยดูกุจะบอกปู่ว่าไม่ให้อะไรอีกแล้วทำร้ายชีวิตไม่เหลือสากเลย(คุณปู่เป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆค่ะเลยมีอิทธิพลกับเราสูงมาก)ตอนนั้นนั่งพึมพำเลยกูผิดไรอ่ะแล้วไหงมาโดนอะไรแบบนี้อีกแล้วเลือกอะไรไม่ได้อยู่เงียบๆก็จะโดนปาของเรารู้อยู่แล้วค่ะว่าเขาป่วยแต่เราเองก็ไม่อยากโดนทำร้ายไปมากกว่านี้เลยเลือกที่จะพูดแต่ก็โดนประทำแบบนี้อยู่ประจำเราพยายามหลีกเลี่ยงเขาทุกแห่งเลยเราอยู่แต่ในห้องเสมอแต่ยากค่ะเพราะอยู่ในบ้านเดียวกันยังไงก็ต้องเจอเหนื่อยมากทำไมไม่ไปอยู่กับแม่จริงๆอ้อนวอนขอไปอยู่ตลอดค่ะแต่คุณแม่อยุ่บ้านกับแฟนนั้นก็คือพ่อเลี้ยงแหละค่ะแต่ดีหน่อนพ่อเลี้ยงเราเขาทัศนคติดีค่ะดีเลิศแบบไม่คิดว่าทำไมเขาถึงเข้าใจเราขนาดนี่แต่นั้นแหละค่ะเขาอยู่เป็นครอบครัวใหญ่เราไม่ได้ไปอยู่บ้านแม่แต่ต้องอยู่บ้านพ่อเลี้ยงแม่คงเกรงใจแถมลำบากอีกเพราะไม่มีห้องให้เราตรงส่วนนี้เราเข้าใจแม่ค่ะเลยไม่ได้อะไรแต่เวลาเราเจอปัญหาที่บ้านหลังนี้เรามักจะโดนแม่ติหรือซ้ำเติมเสมอว่าที่เขาทำแบบนั้นเป็นเพราะเราเราชอบมีปัญหานู่นนี่บอกอีกว่าเราทำตัวเราเองใจเราพังทลายเลยค่ะแม้กระทั่งแม่ยังไม่เข้าใจเราเลยแล้วไม่เคยฟังเหตุผลเราสักนิดเขาสักจะพูดแต่ในสิ่งที่ตัวเองคิดเขาไม่รู้ว่าเราเจออะไรมาบ้างทั้งๆที่ระบายกับเขาอยู่แทบทุกวันเขาไม่เคยแม้จะซัพพอร์ตเราเลยค่ะแม้กระทั่งกำลังใจก็แทบจะไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียวเบาบอกแค่ว่าเทออยู่อย่างงี้ก็ไม่มีอะไรดีเราคิดว่าถ้าเรายังอยู่ในสภาพแวดล้อมในบ้านแบบนี้ก็คงจมดิ่งตายในสักวันนี่ขนาดไปอยู่บ้านแม่ชั่วคราวกลับมายังโดนทำร้ายที่พ่อเลยค่ะเขาไม่เชื่อเราเลยแล้วนี่เลือกอะไรได้มั้ยมันทรมานมากเลยนะคะจริงๆเรามีเพื่อนสนิทแค่สองคนค่ะมีแค่สองคนนี้ที่เข้าใจเราและอวยพรให้เราทุกวันเลยค่ะเราขยะแขยงพ่อตัวเองถึงมากถึงมากที่สุดเราภาวนาทุกวันให้ตัวเองตายในความคิดคือมีแต่ต้องตายค่ะคิดแต่จะตายอย่างเดียวในหัวก็มีแค่นี่ที่คิดมันเหนื่อยที่ตัวเองต้องมานั่งเศร้านอนไม่หลับอยู่ทุกวันทุกคืนแบบนี้จะปล่อยวางก็ไม่ได้เพราะเลิกฟรุ่งซ่านไม่ได้พยายามปลอบและฮีลใจตัวเองมานับหลายครั้งก็ไม่ไหวครั้งนี้มันหนักหนวงจริงๆเรารับไม่ไหวแล้วจริงๆและเราเชื่อว่าตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ก็จะยังต้องเจออีกและอาจคิเว่ามันจะหนักขึ้นเรื่อยๆเราเหนื่อยมากที่จะต้องมานั่งคิดแต่มันเลิกคิดมากไม่ได้ทางออกของเราในตอนนี้ที่มันสว่างคือความตายคือต้องตายเจอตั้งแต่ตอนไหนก็เจอมาตลอดตั้งแต่ขึ้นม.2จนถึงปัจจุบันเลยค่ะเจอมาทุกวันโดยเฉพาะเรื่องในบ้านพยายามปลงตกกับมันนะคะแต่เจอทุกวันแบบนี่ควคิดอะไรไม่ทันนอกจากอย่างเดียวคือต้องตายภาวนาทุกวันเลยค่ะในหัวมีแต่ความคิดที่อยากจะตายอย่างเดียวจริงๆถ้าถามว่าทำไมไม่ไปเรียนเพราะสาเหตุที่ดรอปก็เจอปัญหาในโรงเรียนนี่แหละค่ะมันไม่ได้มีปัญหาอยู่อย่างเดียวนะคะมันมารวมตัวกันในวันเดียวทำให้เรารับไม่ไหวเลยต้องหยุดดรอปไปเลยแต่ถึงตอนไปเรียนก็เจอค่ะเจอทั้งที่รร.กลับมายังโดนที่ครอบครัวเราสู้ไม่ไหวแม้กระทั่งกำลังใจยังไม่เคยได้เลยค่ะนอกจากเพื่อนสนิทสอง บางอย่างไม่จำเป็นต้องยกขึ้นมาเป็นประเด็นแต่ก็ชอบยกมาเพื่อหาเรื่องต่อว่าหรือทำร้ายเรามาตลอดบางเรื่องนิดๆหน่อยๆที่ขนาดคนภายนอกยังมองว่าห้ะยังยกขึ้นมาเป็นประเด็นเพื่อต่อว่าหรือถ้าเราทำอะไรไม่พอใจในสายตาเขานิดหน่อยเขาก็มักจะเขวี้ยงของใส่แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ระบายลงในพันทิปที่เล่ามาทั้งหมดเพราะอยากระบายมันเก็บกดเหลือเกินค่ะหัวสมองขาวโพลนไปหมดเลย555เรากลัวค่ะกลัวเหลือเกินว่าจะต้องเจออีกถ้าวันไหนกลับมาจากบ้านแล้วเจอแบบเดิมอีกคงอยู่ต่อไม่ได้แล้วค่ะทรมานเหลือเกินทรมานมากๆเลยค่ะหมดเพชชั่นในการใช้ชีวิตสุดๆเรานั่งจมดิ่งกับความคิดตัวเองมาตลอดนี่เราคิดแทบจะทุกวันขยะแขยงพ่อเป็นคนเดียวที่โครตขยะแขยงที่สุดแล้วจริงๆเขาทำอะไรเราโครตไม่อยากเฉีดสายตาไปมองเขาพูดอะไรก็ไม่อยากจะฟังเวลาที่เราเห็นตัวเขาเรารู้สึกแพนิคเรารู้สึกขยะแขยงเขามากๆถึงมากแค่ได้ยินเสียงเขามันก็ขยะแขยงเกินพอแค่เห็นเขาจามแค่เห็นเขาเปิดประตูยังไม่ได้อยากได้ยินเสียงเลยด้วยซ้ำค่ะแค่เราเห็นเขาเราก็อยากจะอ้วมมาตลอดไม่อยากเฉียวสายตาไปมองเลยสักนิดแค่เราเห็นเขาอยู่ในสายตาก็แทบอยากจะควักลูกตาออกมาอะไรที่เป็นเขาเราโครตขยะแขยงสำหรับเขาเรามีแต่คำว่าขยะขยงทุเรศน่าเกลียดไปหมดเต็มหัวเราเอาความคิดนี้ออกไม่ได้ขณะเรานอนได้ยินเสียงเบาเราแทบจะปิดหูให้แน่นไม่อยากได้ยินไม่อยากรับรู้ถึงการมีชีวิตขิงเขาเราชยะแขยงแบบชิปหายแบสุดๆชยะแขยงขยะแขยงขยะแขยงทุเรศน่าเกลียดไปหมดสิ่งที่พ่อทำกับเราไม่ได้มีแค่ทำร้ายร่างกายเราอย่างเดียวเขาพูดเยาะเย้ยเราก็มีพูดตวาดเสียงดังไม่เคยมีเหตุผลสักครั้งเป็นเพียงผู้ชายโง่ๆที่เอาอารมณ์ตัวเองเป็นหลักชอบขมขู่ข่มแหง่คนอื่นไปทั่วทำอวดดีไปหมดคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์หลักที่จะทำอะไรเลยก็ได้งี้หรอเราไม่รู้จะดึงความรู้สึกของเราออกมาเป็นคำพูดยังไงแต่ขอบอกว่าเหนื่อยมากๆเลยค่ะทรมานร้องให้ทุกวันแพนิคไปหมดกลัวไปหมดทรมานไปหมดเหนื่อยไม่รุ้จะเหนื่อยยังไงแล้วค่ะข้างในมันช้ำไปหมด