หนูขอสารภาพค่ะ มีคำบางคำในภาษาไทยที่หนูรับไม่ได้ หนูพยายามหลีกเลี่ยงพยายามไม่ใช้ แต่ก็หนีไม่พ้น
อยากวอนให้มีการปฏิรูปการสะกดคำบางคำ ให้สอดคล้องกับบริบทสังคมของคนรุ่นใหม่ด้วยค่ะ

คำที่ว่าคือคำขึ้นต้นด้วย "ขี้"
ขี้เกียจ
ขี้ลืม
ขี้โม้
ขี้เล่น
ขี้เหนียว
ขี้เหร่
ขี้ยา
ขี้แย
ขี้แพ้
ขี้ปาก
ขายขี้หน้า
ผัดขี้เมา

คำเหล่านี้ ไม่มีคำอื่นทดแทนในภาษาไทย ยากที่จะหลีกเลี่ยงได้ในชีวิตประจำวัน ต่อให้ไม่อยากข้องแวะยุ่งเกี่ยวขนาดไหน ยังไงก็ต้องเจอ
ทำไมพวกเราต้องพูดต้องเขียนคำพวกนี้ ทั้งที่มันไม่ควรมีความหมายเกี่ยวกับสิ่งปฏิกูล
นึกดูค่ะ สมมติกำลังกินข้าวอร่อยๆอย่างผู้ดี แล้วมีคนพูดคำอุบาทพวกนี้ออกมา จะกินกันต่อได้อย่างสบายใจมั้ยคะ?

ด้วยเหตุผลที่กล่าวมาข้างต้น หนูอยากขอเสนอให้เปลี่ยนการสะกดจาก "ขี้" ให้เป็น "ขิ" "ขรี่" "คี่" หรือ "คลี่" แทน
เพื่อยกระดับคำพูดให้ดูมีสกุลรุนชาติ...เช่น 
ขี้เล่น ปรับเป็น "ขรี่เล่น" 
ขี้เกียจ ปรับเป็น "ขิเกียจ"
ขี้ลืม ปรับเป็น "คลี่ลืม" อะไรแบบนี้ เป็นต้น 

แต่ก่อนจะนำเสนอต่อสำนักงานราชบัณฑิตยสภา อยากขอความเห็นของเพื่อนๆในพันทิปก่อน ว่าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้
จึงเรียนมาเพื่อขอความเห็นชอบด้วยค่ะ