ขอวิธีทำให้ตัวเองกล้าออกไปเผชิญโลกภายนอก และเข้าสังคมทีค่ะ

ตามหัวข้อข้างต้นเลยค่ะ เดิมทีพอดีทางนี้เป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว และเป็นคนที่มักจะเริ่มบทสนทนาคุยกับใครไม่เก่งเลย แล้วตอนนี้ก็มีปัญหาครอบครัวที่มักจะไม่เข้าใจเราด้วยค่ะ ด้วยความที่ทางนี้เคยติดเรียนออนไลน์อยู่เกือบๆ 3 ปี เพราะโควิดกำลังระบาด ส่วนมากก็จะใช้เวลาอยู่แต่กับบ้านไม่ค่อยออกไปไหนเป็นส่วนใหญ่ ถ้าเพื่อนสนิทไม่ชวนหรือนัดเจอก็ไม่ไปค่ะ จนเรียนจบ

ปัญหาหลักๆตอนนี้คือเหมือนเราจะมีอาการซึมเศร้าเป็นนัยๆ นี่ไม่เคยถามหาหมอหรืออะไรเลยค่ะ แต่รู้ว่าตัวเองเป็นแน่ๆ เพราะบางทีก็มีอาการที่แบบออกไปนั่งรอของรอข้าวมาส่งแล้วจะมีอาการสั่นแบบไม่รู้ตัวค่ะ แต่ก็ไม่ได้สั่นแรงอะไรแบบนั้นนะคะ แต่มันสั่นเบาๆ เพราะบางทีแม่ทางนี้จะบอกและว่าเราตลอดค่ะว่า' ทำไมต้องสั่นแบบนั้น? เหมือนคนกำลังจะชัก ' ตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยค่ะว่าแบบเราจะชักหรืออะไร เพราะอาการก็ดูปกติทุกอย่าง …จนตอนนี้เริ่มจะมีอาการที่แบบเบื่อไปหมดทุกอย่างร่วมมาด้วยค่ะ รู้สึกเบื่ออาหารเล็กน้อย แต่เราก็ไม่ขาดไม่อะไรนะคะ แต่บางวันคือกินไม่ได้กินก็รู้สึกเฉยๆเหมือนกัน และบวกไปด้วยที่แบบครอบครัวก็ไม่ได้เป็นเซฟโซนหรือพยายามทำความเข้าใจกับทางนี้ ทั้งปัญหาที่เรียน จะเรียนหรือไม่เรียน? จะทำงานหรือยังไง? มันตีกันในหัวเราเป็นหมดค่ะ เราเริ่มเครียด และเริ่มรู้สึกบั่นทอนตัวเองมากๆ ท้อแท้และมืดมนไปหมด

ตอนนี้เลยคิดว่าจะทำยังไงให้ตัวเองกล้าทำอะไรมากกว่านี้? มีวิธียังไงที่ทำให้เราแบบเลิกทำตัวมองแง่ร้ายกับคนภายนอก อยากให้ตัวเองเลิกวิตกว่าเขาเห็นเราเขามองเราเพราะเขาต้องวิจารณ์อะไรแบบนี้ทีค่ะ เพราะตอนนี้รู้สึกวิตกและกังวลจริงๆ…