ตามหัวเรื่องเลยค่ะ ดิชั้น เพื่อนสมัยม.ปลาย คนนึง ที่สนิทรู้ใจกันทุกอย่าง พอขึ้นมหาลัยเรียนคนละที่ แต่ก็ยังติดต่อกัน มาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนตร์ ตั้งแต่เรียนปี 1 ค่ะ ช่วงนั้นห่างๆ กันมารู้ข่าวทีหลัง (ยุคที่ไม่มีเฟสมีไลน์) และไม่ได้ไปร่วมงานศพเค้าค่ะ เสียใจมาถึงทุกวันนี้
อีกคนเป็นคนต่างประเทศ คุยถูกคอ เสร็จได้เจอกันจริงๆ (เค้าทำงานองค์กรระหว่างประเทศ มาประชุมที่ไทยบ่อย) คอยทักถามสารทุกข์สุกดิบ มาไทยดิชั้นก็พาเค้าเที่ยวค่ะ ถึงไหนถึงกัน คนนี้พูดภาษาฝรั่งเศส ดิชั้นได้ฝึกภาษาฝรั่งเศสประโยคสำนวนยากๆ กับเค้า แต่เค้ามาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง ตอนโควิดปี 63 ค่ะ ไม่มีใครไปร่วมงานศพเค้าได้ เพราะตอนนั้นปิดประเทศกันหมดค่ะ (เค้าเคยบอกว่าเค้าเป็นมะเร็ง แต่ไม่คิดเค้าจะไปไวขนาดนี้ค่ะ)
อีกคนคนนี้ผูกพันธ์สุด เป็นข้าราชการค่ะ อาจเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันน้อย เพราะเค้าว่างแค่ส. อา. (มีแวบมาวันธรรมดาบ้าง) แต่เวลาเจอกัน ไปเที่ยว ไปไหนด้วยกัน ก็รู้สึกดี คุยปรับทุกข์ได้ทุกอย่าง คนนี้มาเสียชีวิตปี 64 ด้วยการแพ้วัคซีนโควิดค่ะ คนนี้เป็นคนเดียวที่ได้ไปงานศพ พระราชทานเพลิงศพค่ะ เป็นคนที่ดิชั้นเสียน้ำตากับการจากไปของเค้ามากที่สุด ญาติๆ เค้าก็ดีกับเรามากเข้าใจเราค่ะ ทุกวันนี้ฝันถึงเค้าบ้าง และเวลาไปไหน แบบเราไปคนเดียว อย่างนั่งร้านอาหาร ร้านกาแฟ พนง. ชอบถาม เหมือนเค้ามาด้วยค่ะ (คือเสริฟสองที่) พอดิชั้นมาคนเดียวบอกพนง. พนง.จะถาม อ้าวแล้วคุณพี่ที่แต่งชุดข้าราชการ ไม่ได้มาด้วยเหรอครับ/ค่ะ ไม่ก็บอกเรา เอ๊ะ เค้าหายไปไหน เหมือนคนนี้เค้ายังตามเราอยู่ค่ะ แต่ดิชั้นพอใจนะคะ
ทุกวันนี้เพื่อนนอกจากคู่ชีวิตเรา ก็จะมีคนรู้จักทั่วไป แต่ไม่ได้ลึกซึ้งกินใจให้ใจแบบสามคนที่เสียชีวิตไปแล้วค่ะ
บางทีเราคิดว่าถ้าเค้ายังอยู่เราคงมีความสุขมากกว่านี้ ทำใจยังไม่ได้ค่ะ บางที การมีเพื่อนดีๆ มันยากนะคะ และก็ไม่เคยเจอเพื่อนใหม่หรือเพื่อนเก่าที่รู้จักมานาน จะมาแทนความรู้สึกนี้ได้ค่ะ
ใครเคยมีประสบการณ์เพื่อนรักมากสนิทมากรู้ใจกันทุกอย่าง เสียชีวิตไปแล้วบ้างคะ มีวิธีทำใจกันยังไงบ้าง
อีกคนเป็นคนต่างประเทศ คุยถูกคอ เสร็จได้เจอกันจริงๆ (เค้าทำงานองค์กรระหว่างประเทศ มาประชุมที่ไทยบ่อย) คอยทักถามสารทุกข์สุกดิบ มาไทยดิชั้นก็พาเค้าเที่ยวค่ะ ถึงไหนถึงกัน คนนี้พูดภาษาฝรั่งเศส ดิชั้นได้ฝึกภาษาฝรั่งเศสประโยคสำนวนยากๆ กับเค้า แต่เค้ามาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง ตอนโควิดปี 63 ค่ะ ไม่มีใครไปร่วมงานศพเค้าได้ เพราะตอนนั้นปิดประเทศกันหมดค่ะ (เค้าเคยบอกว่าเค้าเป็นมะเร็ง แต่ไม่คิดเค้าจะไปไวขนาดนี้ค่ะ)
อีกคนคนนี้ผูกพันธ์สุด เป็นข้าราชการค่ะ อาจเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันน้อย เพราะเค้าว่างแค่ส. อา. (มีแวบมาวันธรรมดาบ้าง) แต่เวลาเจอกัน ไปเที่ยว ไปไหนด้วยกัน ก็รู้สึกดี คุยปรับทุกข์ได้ทุกอย่าง คนนี้มาเสียชีวิตปี 64 ด้วยการแพ้วัคซีนโควิดค่ะ คนนี้เป็นคนเดียวที่ได้ไปงานศพ พระราชทานเพลิงศพค่ะ เป็นคนที่ดิชั้นเสียน้ำตากับการจากไปของเค้ามากที่สุด ญาติๆ เค้าก็ดีกับเรามากเข้าใจเราค่ะ ทุกวันนี้ฝันถึงเค้าบ้าง และเวลาไปไหน แบบเราไปคนเดียว อย่างนั่งร้านอาหาร ร้านกาแฟ พนง. ชอบถาม เหมือนเค้ามาด้วยค่ะ (คือเสริฟสองที่) พอดิชั้นมาคนเดียวบอกพนง. พนง.จะถาม อ้าวแล้วคุณพี่ที่แต่งชุดข้าราชการ ไม่ได้มาด้วยเหรอครับ/ค่ะ ไม่ก็บอกเรา เอ๊ะ เค้าหายไปไหน เหมือนคนนี้เค้ายังตามเราอยู่ค่ะ แต่ดิชั้นพอใจนะคะ
ทุกวันนี้เพื่อนนอกจากคู่ชีวิตเรา ก็จะมีคนรู้จักทั่วไป แต่ไม่ได้ลึกซึ้งกินใจให้ใจแบบสามคนที่เสียชีวิตไปแล้วค่ะ
บางทีเราคิดว่าถ้าเค้ายังอยู่เราคงมีความสุขมากกว่านี้ ทำใจยังไม่ได้ค่ะ บางที การมีเพื่อนดีๆ มันยากนะคะ และก็ไม่เคยเจอเพื่อนใหม่หรือเพื่อนเก่าที่รู้จักมานาน จะมาแทนความรู้สึกนี้ได้ค่ะ