พ่อเเม่ลำเอียงเเต่เป็นเราที่รู้สึกผิด

พ่อเราเสียไปตั้งเเต่เรายังไม่เกิดค่ะ เเล้วช่วงไม่กี่ขวบเราก็มีพ่อเลี้ยง เรามีพี่น้องสามคนค่ะเราเป็นลูกคนกลาง เเต่พ่อเลี้ยงคนนี้รักเรามากที่สุด ขออะไรให้ตลอด ไม่มีบ่นค่ะ น้องเราเป็นคนที่ดื้อมากเเละมึนมากค่ะอายุ13-14เเต่ยังทำอะไรเป็นเด็กๆ เเถมเรากับน้องตอนเด็กๆก็ไม่ถูกกันด้วยค่ะ ตีกันอย่างกับหมูหมา โตมาเราเริ่มใจเย็นลงอะไรที่ปล่อยได้ก็ปล่อยไป เราเเค่รู้สึกผิดค่ะ เเม้ว่าเราจะไม่ได้ทำอะไรผิดก็ตาม เเต่มันเป็นความรู้สึกอะค่ะ เเล้วก็เข้าใจความรู้สึกของน้องเราด้วยมากๆ เพราะยายคนที่เลี้ยงเรามาก็รักพี่คนโตมากที่สุด เราไม่อยากให้ใครต้องมาน้อยใจในเรื่องที่พ่อเเม่รักลูกไม่เท่ากัน เอาจริงๆคือรู้สึกผิดมากๆเลย ถ้าเราน้อยใจเเทนน้องได้เราก็จะทำค่ะ อยากรู้สึกเเทนน้องเลยค่ะ ยายเลี้ยงเราสามพี่น้องมา เราก็จะชินชากับความรู้สึกที่ยายรักพี่คนโตมากกว่า เราเลยเข้าใจดีเเบบสุดๆเลยค่ะ