สวัสดีค่ะ ขอไม่แนะนำตัวมาก เข้าเรื่องก่อนเลยแล้วกัน
คือเราเป็นลูกคนที่สองจากพี่ชาย (เราเป็นผู้หญิง) ม.6 ด้วยความที่รร.เราเข้าเรียนนั้นค่อนข้างมีความกดดันมาก และขอยอมรับในระดับนึงว่าตัวเองไม่ตั้งใจเรียนด้วยบางส่วนคะแนนหรือเกรดอาจจะไม่ดีพอสำหรับที่พ่อแม่คิดไว้
เรื่องมันเกิดมาจากวันนี้ที่พี่ชายทำตัวเสเพลไปเรื่อย โวยวายจะเอาเงินจากแม่ หลังจากนั้นสองคนนี้ก็ทะเลาะกัน เราก็นั่งอยู่ใกล้ๆค่ะเพราะว่าเราไม่มีห้องส่วนตัวเลยต้องนั่งทำการบ้านที่โซฟาที่แม่นั่งอยู่ หลังจากนั้นแม่ก็เงียบไป เราก็ทำงานของเราไป พอเรากำลังจะหยิบของขึ้นมาเขียนด้วยความที่เสียงมันดังเหมือนถุงขนมแม่เลยถามว่า "แกจะกินอะไรอีก" ซึ่งเราก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ออกจะเชิงเงียบหน่อยๆเพราะรู้ว่าแม่กำลังโมโหอยู่ว่า "หยิบของขึ้นมาใช้"
ทีนี้แม่ก็เงียบไปอีกพักนึง สงสัยด้วยความน้ำเสียงที่ดูจะโมโห(?)ของเราตลอดเวลาแม่ก็เริ่มบรรยายความแย่ของเราออกมาเลยค่ะ ตั้งแต่เรื่องเรียน นู้นนี้นั้น เรื่องลดน้ำหนัก เรื่องอาชีพในอนาคต เรื่องเงิน ซึ่งแต่ละเรื่องคือพูดยาวมากจนเราไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ ขืนจะเดินหนียังไงก็ต้องนอนด้วยกันอยู่ดี เลยตัดใจนั่งฟังมันตรงนั้นแหละ แล้วแต่ละเรื่องที่แม่พูดคือแทงใจมากๆ เช่น *ูพูดอยู่ว่าให้ตั้งใจเรียน เรื่องแค่นี้*ึงทำไม่ได้ แล้วอนาคตข้างหน้าจะหาอะไรแ*ก เป็นต้น (นี้แค่ยกตัวอย่าง จริงๆแรงกว่านี้มากๆ) ประมาณเกือบครึ่งชม.
ซึ่งแต่ก่อนเราก็เคยโดนแม่พูดแบบนี้จนเกือบจะคว้ามีดมาปาดตัวเองแล้วจริงๆเพราะตอนนั้นแม่ก็พูดว่า จะไปตายไหนก็ไป (พูดจริงจากใจ ตอนนั้นยังอยู่ป.4อยู่เลยมั้งคะ) แต่พอนี้เริ่มโตก็รู้สึกว่าเราควรจะควบคุมอารมณ์ตัวเองมากกว่านี้ อย่าไปโกรธเขาเพราะเขากำลังพูดในสิ่งที่เราทำไม่ได้อยู่และคงหวังว่าเราจะทำได้ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรแม่ถึงระเบิดเรื่องนี้ออกมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็อยู่ดีๆ ยังยิ้มให้กันปกติอยู่เลย
เลยคิดว่าอาจเป็นเพราะพี่ชายส่วนหนึ่งด้วยรึป่าว พอเราไปพูดแบบนั้นแม่เลยโมโหออกมาด้วยใช่มั้ย พยายามที่จะไม่เอาพี่ชายมาเอี่ยวแต่มันอดไม่ได้จริงๆค่ะ อีกอย่างพอแม่ขุดก็ขุดมาทั้งราก ขุดแม้กระทั่งว่าตัวเองเคยจิกผมลูกแล้วโขกกับโต๊ะก็พูดออกมาแล้ว ตอนนั้นเราเกือบจะน้ำตาไหล แต่ก็เก็บมันไว้ก่อน
เราพยายามทำตามในสิ่งที่พ่อกับแม่บอกว่าดี เรียนหมอ ดี เรียนหมอฟัน ดี เรียนนั้น ดี นู้น ดี จนเราไม่รู้แล้วว่าอะไรคือสิ่งที่เราต้องการ พ่อแม่อยากให้เราเรียนสายสามัญต่อ เราก็เรียน อยากให้เรียนห้องคิง ก็เรียนให้แล้ว แต่เราก็ยังไม่ดีพอสำหรับพ่อแม่อยู่ดี แต่กับพี่ชายแล้วนั้นเราแทบจะไม่ได้ยินคำว่าเรียนแย่ออกมาจากปากพ่อกับแม่สักครั้งเลยค่ะ พี่เราอยากย้ายสายก็ย้าย อยากไปกินเหล้าก็ไป อยากขับรถก็ซื้อรถให้ขับ จนเราสงสัยแล้วว่าเราอยู่ที่นี้เพื่อรอเวลาเป็นตัวทำเงินให้พ่อกับแม่ตอนแก่ใช่มั้ย เพราะคิดว่าคาดหวังอะไรจากพี่ชายไม่ได้เลย
เราอดทนอดกลั้นมาทุกอย่าง คิดถึงครอบครัวเป็นอันดับแรกเสมอ เวลาจะกินข้าว ครอบครัวกินรึยัง เวลาจะนอน ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน ก็จะทักไปถามโทรไปถามตลอด เวลาเรามีเงินเก็บ ครอบครัวเราพอใช้มั้ย เวลาเรามีปัญหาอะไรที่รร.เราไม่เคยเอามาปรึกษาพวกเขาสักครั้ง เหตุผลก็ง่ายๆค่ะ เคยปรึกษาแล้วครั้งนึง โดนด่ากลับมา จบ ต้องไปนั่งร้องไห้คนเดียว ให้ตัวเองสบายใจคนเดียว เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนท้ายสุดต้องคุยคนเดียว เพราะเพื่อนแต่ละคนเขาก็คงมีเรื่องของเขา (บางเรื่องก็คุยกับเพื่อน แต่บางเรื่องก็ต้องเก็บไว้)
เราเหนื่อยมากเลยค่ะ อยากพอแล้ว อยากตั้งนาฬิกาให้หยุดเวลาตัวเองสักที รู้สึกอยู่ไปก็มีแค่ความหวังลมๆแล้งกับกำลังใจที่ไม่มี อย่างเดียวที่คอยฉุดรั้งเราไว้ก็มีแค่ความชื่นชอบสุดท้ายในตัวเราจริงๆค่ะ อยากทราบว่าท่านใดที่เคยผ่านหรือมีประสบการณ์ที่เป็นแบบนี้หรือคล้ายๆ รบกวนมาบอกต่อและขอวิธีคลายความเครียดด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ต้องทำตัวยังไงถึงจะถูกใจพ่อแม่คะ
คือเราเป็นลูกคนที่สองจากพี่ชาย (เราเป็นผู้หญิง) ม.6 ด้วยความที่รร.เราเข้าเรียนนั้นค่อนข้างมีความกดดันมาก และขอยอมรับในระดับนึงว่าตัวเองไม่ตั้งใจเรียนด้วยบางส่วนคะแนนหรือเกรดอาจจะไม่ดีพอสำหรับที่พ่อแม่คิดไว้
เรื่องมันเกิดมาจากวันนี้ที่พี่ชายทำตัวเสเพลไปเรื่อย โวยวายจะเอาเงินจากแม่ หลังจากนั้นสองคนนี้ก็ทะเลาะกัน เราก็นั่งอยู่ใกล้ๆค่ะเพราะว่าเราไม่มีห้องส่วนตัวเลยต้องนั่งทำการบ้านที่โซฟาที่แม่นั่งอยู่ หลังจากนั้นแม่ก็เงียบไป เราก็ทำงานของเราไป พอเรากำลังจะหยิบของขึ้นมาเขียนด้วยความที่เสียงมันดังเหมือนถุงขนมแม่เลยถามว่า "แกจะกินอะไรอีก" ซึ่งเราก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ออกจะเชิงเงียบหน่อยๆเพราะรู้ว่าแม่กำลังโมโหอยู่ว่า "หยิบของขึ้นมาใช้"
ทีนี้แม่ก็เงียบไปอีกพักนึง สงสัยด้วยความน้ำเสียงที่ดูจะโมโห(?)ของเราตลอดเวลาแม่ก็เริ่มบรรยายความแย่ของเราออกมาเลยค่ะ ตั้งแต่เรื่องเรียน นู้นนี้นั้น เรื่องลดน้ำหนัก เรื่องอาชีพในอนาคต เรื่องเงิน ซึ่งแต่ละเรื่องคือพูดยาวมากจนเราไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ ขืนจะเดินหนียังไงก็ต้องนอนด้วยกันอยู่ดี เลยตัดใจนั่งฟังมันตรงนั้นแหละ แล้วแต่ละเรื่องที่แม่พูดคือแทงใจมากๆ เช่น *ูพูดอยู่ว่าให้ตั้งใจเรียน เรื่องแค่นี้*ึงทำไม่ได้ แล้วอนาคตข้างหน้าจะหาอะไรแ*ก เป็นต้น (นี้แค่ยกตัวอย่าง จริงๆแรงกว่านี้มากๆ) ประมาณเกือบครึ่งชม.
ซึ่งแต่ก่อนเราก็เคยโดนแม่พูดแบบนี้จนเกือบจะคว้ามีดมาปาดตัวเองแล้วจริงๆเพราะตอนนั้นแม่ก็พูดว่า จะไปตายไหนก็ไป (พูดจริงจากใจ ตอนนั้นยังอยู่ป.4อยู่เลยมั้งคะ) แต่พอนี้เริ่มโตก็รู้สึกว่าเราควรจะควบคุมอารมณ์ตัวเองมากกว่านี้ อย่าไปโกรธเขาเพราะเขากำลังพูดในสิ่งที่เราทำไม่ได้อยู่และคงหวังว่าเราจะทำได้ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรแม่ถึงระเบิดเรื่องนี้ออกมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็อยู่ดีๆ ยังยิ้มให้กันปกติอยู่เลย
เลยคิดว่าอาจเป็นเพราะพี่ชายส่วนหนึ่งด้วยรึป่าว พอเราไปพูดแบบนั้นแม่เลยโมโหออกมาด้วยใช่มั้ย พยายามที่จะไม่เอาพี่ชายมาเอี่ยวแต่มันอดไม่ได้จริงๆค่ะ อีกอย่างพอแม่ขุดก็ขุดมาทั้งราก ขุดแม้กระทั่งว่าตัวเองเคยจิกผมลูกแล้วโขกกับโต๊ะก็พูดออกมาแล้ว ตอนนั้นเราเกือบจะน้ำตาไหล แต่ก็เก็บมันไว้ก่อน
เราพยายามทำตามในสิ่งที่พ่อกับแม่บอกว่าดี เรียนหมอ ดี เรียนหมอฟัน ดี เรียนนั้น ดี นู้น ดี จนเราไม่รู้แล้วว่าอะไรคือสิ่งที่เราต้องการ พ่อแม่อยากให้เราเรียนสายสามัญต่อ เราก็เรียน อยากให้เรียนห้องคิง ก็เรียนให้แล้ว แต่เราก็ยังไม่ดีพอสำหรับพ่อแม่อยู่ดี แต่กับพี่ชายแล้วนั้นเราแทบจะไม่ได้ยินคำว่าเรียนแย่ออกมาจากปากพ่อกับแม่สักครั้งเลยค่ะ พี่เราอยากย้ายสายก็ย้าย อยากไปกินเหล้าก็ไป อยากขับรถก็ซื้อรถให้ขับ จนเราสงสัยแล้วว่าเราอยู่ที่นี้เพื่อรอเวลาเป็นตัวทำเงินให้พ่อกับแม่ตอนแก่ใช่มั้ย เพราะคิดว่าคาดหวังอะไรจากพี่ชายไม่ได้เลย
เราอดทนอดกลั้นมาทุกอย่าง คิดถึงครอบครัวเป็นอันดับแรกเสมอ เวลาจะกินข้าว ครอบครัวกินรึยัง เวลาจะนอน ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน ก็จะทักไปถามโทรไปถามตลอด เวลาเรามีเงินเก็บ ครอบครัวเราพอใช้มั้ย เวลาเรามีปัญหาอะไรที่รร.เราไม่เคยเอามาปรึกษาพวกเขาสักครั้ง เหตุผลก็ง่ายๆค่ะ เคยปรึกษาแล้วครั้งนึง โดนด่ากลับมา จบ ต้องไปนั่งร้องไห้คนเดียว ให้ตัวเองสบายใจคนเดียว เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนท้ายสุดต้องคุยคนเดียว เพราะเพื่อนแต่ละคนเขาก็คงมีเรื่องของเขา (บางเรื่องก็คุยกับเพื่อน แต่บางเรื่องก็ต้องเก็บไว้)
เราเหนื่อยมากเลยค่ะ อยากพอแล้ว อยากตั้งนาฬิกาให้หยุดเวลาตัวเองสักที รู้สึกอยู่ไปก็มีแค่ความหวังลมๆแล้งกับกำลังใจที่ไม่มี อย่างเดียวที่คอยฉุดรั้งเราไว้ก็มีแค่ความชื่นชอบสุดท้ายในตัวเราจริงๆค่ะ อยากทราบว่าท่านใดที่เคยผ่านหรือมีประสบการณ์ที่เป็นแบบนี้หรือคล้ายๆ รบกวนมาบอกต่อและขอวิธีคลายความเครียดด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ