อยากขอคำแนะนำ และขอกำลังใจจากคนในกระทู้หน่อยค่ะ

นี่เป็นกระทู้แรก อาจจะพิมพ์ผิดหรือเล่างงๆหน่อยนะคะเรื่องของเรื่องคือ เราลองคุยกับคนๆหนึ่งอยู่ บ้านเรากับเขาห่างกันกันประมาณสิบกว่ากิโลค่ะ แต่ตอนที่คุยกันในเฟสเขาทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ คุยกันได้ประมาณอาทิตย์กว่าๆ เขาก็กลับมาบ้านในช่วงเทศกาลปีใหม่ค่ะ เราเลยลองเจอหน้ากัน โดยที่เขามาเล่นที่บ้านเราค่ะ ทุกคนรับรู้แม่ พ่อ ทีแรกท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรออกแนวเข้าใจด้วยซำ้ แต่วันเคาท์ดาวน์ เราไปค้างที่บ้านเขาซึ่งเราได้บอกแม่ไว้แล้ว  แต่พอช่วงเช้าที่เขามาส่งเรา แม่และทุกคนกลับกลายเป็นว่าคิดไปไกลเกินความเป็นจริงไปมาก เรียกเรามาคุย เราก็พยายามเล่าให้ฟังว่าเนี่ย เราไม่ได้ทำอย่าที่ทุกคนคิด แต่ก็อย่างว่าเนอะ เป็นเราเราก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน...ต่อ

My setของ เราไม่เหมือนกัน
แม่และทุกคนคาดหวังให้เราต้องจริงจัง
แต่เราไม่ได้คิดอย่างนั้น ความคิดของเราไม่รู้ว่ามันถูกหรือผิดยังไง แต่เราคิดว่า เราอายุแค่นี้ ก็แค่อยากลองใช้ชีวิตให้เต็มที่แบบที่วัยรุ่นคนอื่นเขาทำกัน อยากลองเรียนรู้หลายๆอย่างด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ต้องคำนึงถึงว่า 
คนอื่นเขาจะคิดกับเรายังไง และคิดว่าเราเป็นคนยังไง
เราไม่ได้อยากเอาอิสระไปผูกไว้ที่ตีนใคร อายุแค่นี้ก็แค่อยากลองมีแฟน ลองรัก ลองเจ็บ และเรียนรู้ที่จะลุกขึ้นสู้ใหม่ด้วยตัวเอง 
แม่คาดหวังให้เขาต้องจริงจังกับเรา ทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง อันนี้เราข้าใจ แต่เราอายุแค่นี้ก็ยังไม่อยากตัดอิสระตัวเอง 
ทำไมทุกคนไม่เข้าใจเราเลย....