เราเริ่มเหนื่อยกับแฟนค่ะ

เราเจอกับแฟนทางโลกออนไลน์ค่ะ ตอนนี้เราคบกันมา1ปีก่อนที่เขาจะสอบติดตำรวจ แรกๆเขาน่ารัก นิสัยดี ครั้งแรกที่เราเจอกันนะคะ เราพยายามหางานทำเพื่อเอาเงินขึ้นเครื่องไปหาเขา จนเราเก็บเงินนิดหน่อย เราได้ไปเจอเขา เป็นแบบนี้อยู่2-3ครั้งที่เราเป็นฝ่ายไปหา เราก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะเราเต็มใจทำให้เราก็ทำ แต่เขาก็มาหาเราที่กรุงเทพค่ะ ครั้ง2ครั้ง ก่อนที่เขาจะเข้าศูนย์ฝึก เขาเป็นนักเรียนตำรวจ พอเข้าเรียนแรกๆ เขาเริ่มทำตัวไม่ดีขึ้น เริ่มเอาแต่เหตุผลของตัวเอง เขายังคงทำตัวไม่ดีมาเลื่อยๆ ไปหาพอมีเงินไม่พอเลี้ยงเขาบ้าง เขาก็บ่น “มาแต่ละครั้งไม่มีเงินเลย เธอสนแค่ขอได้อยู่ด้วยกันแค่นั้นอ่ะหรอ ไม่ได้ปะ “ เราตกใจกับคำพูดเขาอยู่หน่อยๆค่ะ เราก็ไม่ได้เอามาคิดเยอะ เราก็กลับมาทำงานเก็บเงินให้ได้มากขึ้น จะได้มีเงินมาหาเขาในครั้งถัดไป เราเป็นคนที่ไม่ซีเรื่องเสื้อผ้ารองเท้า เขาเห็นเราใส่เสื้อไม่ใช่แบน รองเท้าไม่ใช่แบน เขาก็ติเรานะคะ “ใส่เสื้อใส่รองเท้าอะไรไม่รู้ มาหาเค้าใส่แต่รองเท้าอะไรมาก็ไม่รู้ ดูไม่ดีเลย” ดูไม่ดีในที่นี่ก็คือ รองเท้าไม่ใช่ของแบน เสื้อไม่ใช่ของแบนอ่ะค่ะ เราก็พยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อเขา ใส่เสื้อใส่รองเท้าดีๆขึ้น หลังจากเราเรียนได้6เดือน เขาก็ฝึกงานค่ะ แต่ตลอด6เดือนที่เรียนนั้น ก็ไม่มีวันไหนที่ดีเลยนะคะ พอถึงฝึกงาน เขาบอกกับเราวะ ลองมาซ้อมๆอยู่ด้วยกัน คล้ายๆว่าอยู่กับเราจะดีมั้ยอ่ะค่ะ เราก็หาห้องเช่ารายเดือนถูกๆอยู่ เหมือนเขาไม่พอใจนะคะ เขาบอกว่าอยากอยู่โรงแรมดีๆ เราก็หาให้ค่ะ แถมต้องทำงานหนักเก็บเงินด้วย เราได้โรงแรมคืนละ 1799 มีโทรทัศน์ เน็ตฟิตให้ ดีทุกอย่างค่ะ แต่ค่าห้องเราออกเอง เราไปอยู่3อาทิตย์ค่ะ ค่าห้องกินไปครึ่งแสนค่ะ แต่แค่เราไม่พอจ่าย1คืน ขอเขาช่วยออก เอาก็ช่วยนะคะ มา1คืน  คืนแรกเราป่วยค่ะ ปลุกเขาช่วยตี1-2 ไปซื้อยาที่เซเว่นให้หน่อย เขาหงุดหงิดใส่เราค่ะ แล้วบอกว่า “ชีวิตกูต้องมารำบากอะไรแบบนี้ด้วยวะเนี่ย” เราได่ยินคำนี้เราก็เสียใจนะคะ แต่เราไม่ได้พูด แล้วเขาก็ไปซื้อให้ กลับมาก็นอน เราซักผ้า รีดผ้า ทำให้เขาทุกอย่างค่ะ เพราะเขาเคยพูดว่า เขาไม่ต้องทำอะไรเลย แม่เขาทำให้ทุกอย่าง  เขาเลยทำไรไม่เป็นเลยค่ะ ไม่ช่วยกันเลย เย็นวันนั้นเขากลับจากฝึกงานมา เราบอกว่าเราปวดหัวมาก เขาพูดกับเราว่า “นอนอยู่ห้องทั้งวัน ยังจะปวดหัวอีกหรอ “ เราก็ได้แค่เงียบค่ะ ไม่พูดอะไร แต่เราก็ยังคงทำให้ตลอด3อาทิตย์ จนฝึกงานเสร็จ หลังจากฝึกเสร็จ เราก็ไปบ้านเขาค่ะ เย็นวันนั้นเราไปเดินเล่นเซ็นทรัลกัน เขาเห็นเสื้อแบนที่เขาอยากได้ เราก็เลยบอกว่า “เก็บเงินไว้ใช้ก่อนดีกว่าเนอะ เงินมีน้อยด้วย” เขาก็เลยบ่นว่า “ชอบเวลามาเดินกับพ่อกับแม่อ่ะ เวลาอยากได้อะไร ก็จะได้เลย มันไม่ต้องรอ” เราก็คิดในใจ มันมีคนแบบนี้อยู่ด้วยหรอ  ก็เงียบอีกตามเคยค่ะ หลายวันต่อมา เขาก็มาพูดอีกว่า เขาอยากได้โน๊ตบุ๊กไว้เล่นเกม เขาจะไปขอให้พ่อซื้อให้ เราเลยห้ามไว้ค่ะ รอเรียนจบทำงานหาเงินเองดีกว่ามั้ย  เขาก็บอกว่า “ อดทนรอมานานแล้ว ไม่อยากรอแล้ว “ เราก็เลยบอกว่า เดียวเราเห็บตังซื้อให้ก็ได้ เขาถามว่านานมั้ย เราก็บอกว่าถ้าเก็บเงินก็คงนาน เขาก็คอบกลับมาว่า เพราะแบบนี้แหละ ถึงอยากจอพ่อ เราก็เริ่มรู้เลยค่ะ ว่าผู้ชายคนนี้ คิดไม่ได้ และไม่โต ต่อมาถึงช่วงนี้ค่ะ ปีใหม่เขาได้มาหาเราที่กรุงเทพ เราทำงานเงินเราต้องจ่ายค่าเทอม  เราก็ไม่มีเงินเลี้ยงเขา เขาก็บอกว่า อีกแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว พอมาทีไร ไม่มีเงินทุกทีเลย จนวันนี้เราท้อ เราหนักใจจริงๆค่ะ เราก็ทำได้แค่ร้องไห้มันออกมา เราก็รู้นะคะ เขามีเงิน แต่เขาไม่เคยช่วยเรา เขากลัวแต่เงินเขาจะหมด  ครั้งนึง เรานั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน เราบอกว่า เธอตักน้ำหน่อยได้มั้ยคะ เขาก็ตอบเรามาว่า ทำไมต้องใช้เขาด้วย เขาเป็นผู้ชายนะ  เราก็ได้แค่แป้วๆในใจ อีกที่นึง กินข้าวเช้ากันที่โรงแรม เราตักข้าว ตักน้ำ เอามาให้เขาทุกอย่าง เขาลุกขึ้นไปกดน้ำโกโก้กิน โดยที่ไม่เผื่อเราสักแก้ว เราก็ได้เงียบบบบ แล้วไปทำเองค่ะ แต่พอเราจะพูดแรงๆหรือจะทำกับเขาไม่ดีบ้างไม่ได้ค่ะ  เขาจะประชดด้วยการจะเลิกกับเราตลอด นี่คือเรื่องราวของเรา เราทำได้เท่าที่ทำ เรารู้เลยว่า ผู้ชายแบบนี้ ต่อให้เลิกกับเราไป เขาก็ไม่มองตัวเองผิดหรอกค่ะ เรานี่แหละ ที่ผิดเสมอ