น้อยใจแฟนที่เงินเดือนน้อยกว่าเรา เราผิดมากไหม?

ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราแต่งงานกับแฟนมาจะ 5 ปีแล้วค่ะ เรายังไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ยังไม่ปล่อยมีลูก และยังไม่มีภาระอะไร ก็เก็บเงินสะสมมาเรื่อย ๆ จริง ๆ ก่อนหน้านี้ ไม่ได้มีความคิดแบบนี้เลยค่ะ จนกระทั่งจะออกรถ และ บวกกับจังหวะชีวิต หอพักที่ทางป้าจะโอนให้ส่งต่อ และเป็นทรัพย์สินของเรากับแฟนไปเลย ซึ่งยอดมันก็เหลือไม่เยอะ และหอมันทำเลดี ใกล้ mrt (ก่อนหน้านี้เป็นของลูกสาวของป้าที่เพิ่งเสียชีวิตไป และป้าไม่ได้ทำงานแล้วจึงผ่อนต่อไม่ไหว ป้าเลยจะยกให้เรากับแฟนไปผ่อนต่อ)
และนั่นแหละค่ะ คือจุดเริ่มต้นที่เราจะสร้างครอบครัว และเริ่มจะมีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน และอยากจะเข้าไปอยู่เองก่อนเผื่อให้ส่งรถหมด แล้วจะได้ขยับขยายใหม่ และจะได้ปล่อยเช่าได้ สมองเราคิดอยู่ตลอดเวลา เหมือนประมวลผลอยู่ตลอด วางแผนการเงิน และการใช้จ่าย คำนวนแล้วคำนวนอีก 2 คนเงินเดือนรวมกันมันก็เพียงพอนะคะ แต่เราก้จะคิดต่ออีกว่าในระหว่างทางจะมีอะไรเปลี่ยนแปลจากที่คาดการณ์ไว้ไหม ก็จะแบ่งเงินสำรองเผื่อ เป็นลำดับ ๆ ความสำคัญไป และพอจะมีภาระ มันทำให้เรารู้สึกว่าตอนนี้เรามีแรง ที่จะหาเงิน จะขอทำให้ถึงที่สุด บางทีก็ขอที่ทำงานทำ ot บ้าง พยายามหารายได้อื่นบ้าง รับจ้างหิ้วของบ้าง บลา ๆ หัวเราคิดที่จะหาเงินอยู่ตลอดเวลา อย่างน้อยมีเงินสำรองมาเพิ่มไว้สำรองใช้จ่าย หรือไว้ลงทุน เทรดทอง หรือลงทุนทำกำไรอย่างอื่น ต่อยอดได้อีก เราแค่คิดว่า การมีไว้ มันดีกว่าการไม่มี เพราะสังคมเรา ค่าครองชีพสูงเอย สวัสดิการเอย มันขับเคลื่อนด้วยเงินทั้งนั้น และเผื่อช้อต หรือเกิดอะไรขึ้นมา จะไม่มานั่งคิดเรื่องพวกนี้เลยว่า "จะหาเงินจากไหน" เรามีความคิดน้อยใจที่แบบ เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อคำว่าเรา คำว่าครอบครัว แต่พอเราถามเค้าว่า ทำรายได้อะไรเสริมดี ขับวินไหม จะหาซื้อเสื้อให้ เผื่อไว้ขับช่วงวันหยุด หรือวันว่าง ๆ จากงานประจำ หรือจะทำอะไรให้มันพอมีรายได้มากขึ้น เค้าตอบแค่ว่าไม่ถนัดขับวิน พอลองบอกให้แฟนเปลี่ยนที่ทำงานดีไหม เพื่ออัพฐานเงินเดือนใหม่ จะได้หาสวัสดิการใหม่ด้วย แฟนตอบงานหายากช่วงนี้ (แฟนอายุ 30+ นะคะ) คือพอเราเสนอแนวทางไป มันดูเหมือนเราไปบีบเค้า เหมือนเรามีความหวังดีจะได้ช่วยกัน แต่ความหวังดีของเรามันทำให้เรายิ่งรู้สึกแย่ไปอีก คือ save zone ใหญ่มากเกินไปไหม คือจะอยู่แค่ตรงนี้หรอ แล้วถ้าเกิดเราอยากมีลูกขึ้นมา เค้าจะเลี้ยงดูเรากับลูกได้ไหม พ่อแม่แก่ลงทุกวัน ความคิดในหัวมันเยอะไปหมดค่ะ เลยน้อยใจว่าทำไม ทำไมเค้าไม่ยอมพัฒนาตัวเองเพื่อเราเลย หรือคำว่าครอบครัวเลย ทั้ง ๆ ที่เราพยายามพัฒนาตัวเอง อยู่ตลอดเวลา รักเค้านะคะ ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะคบกันตั้งแต่เรียนปี 1 เทอม 2  แค่มันรู้สึกแย่ที่มีความน้อยใจแบบนี้ จิตตกค่ะ ควรจะทำยังไงได้บ้างคะ ควรจะเปิดใจคุยกับสามีไปเลยไหม ว่าเรามีความรู้สึกแบบนี้ หรือต้องรอเวลาไหนที่เหมาะสมไหมคะ รบกวนขอแนวทางหน่อยนะคะ น้อมรับคำชี้แนะค่ะ

หรือทางที่ดีคือผัวใหม่หรอคะ 😆
แต่สามีก็ดีนะคะ ไม่เที่ยว ไม่เจ้าชู้ ไม่ติดการพนัน

มันจะดูแรงไปไหมคะ ถ้านั่งคุยกันแล้วหาตรงกลาง ว่าเราคิดแบบไหนยังไง แลกเปลี่ยนความคิดของกันและกันใหม่ หากสุดท้ายแล้วมันไม่สามารถปรับจูน หรือหาตรงกลาง เพื่อกันและกันได้ เราควรจะแยกย้ายกันไปเติบโตไหม