500 miles

ตัดเรื่องนั่งเครื่องออกไปก่อนเพราะเราเป็นสไตล์ชอบนั่งชิลล์ๆ ถ้านั่งเครื่องมันถึงเร็วเกินแล้วไม่ชอบเราชอบดูข้างทางเราชอบความรู้สึกเวลาได้นั่งรถนานๆเราก็เลยเลือกที่จะนั่งรถ ส่วนตัวเคยนั่งรถประจำทางอย่า

เพลงรถไฟมาแล้ว วงอมตะ ไปตามรางขนานไกล คนยืนรอรอรถไฟ ปู้นปู้นฟังดังอิมาริบริบไกล ไปตามรางขนานไกล คนยืนรอรอรถไฟ ปู้นปู้นฟังดังอีกแล้วเช้าวันใหญ่ ยามตะวันเยือนท้องนา คันยาวมาคือรถไฟ ปู้นปู้นเตือนฟังหวูด

เผอิญบ้านผมอยู่ใกล้ทางรถไฟครับ แล้วแถวนี้หมาจรเยอะด้วย พอรถไฟที่วิ่งมากดหวูดหมาพวกนี้จะหอนกัน เป็นแบบนี้ตลอด

จุดเริ่มต้นของความดิ่ง ก่อนเรียนจบ ผมมีความคิดที่คิดว่ายังไงๆ เราก็หางานทำได้อยู่เเล้ว ไม่ว่าจะตรงกับที่เรียนมั้ยยังไงก็ได้งาน… ผมรับรู้ได้ถึงเสียงตะโกนที่ได้ยินไม่ชัดของชีวิตที่กำลังบอกผมว่า

ไม่เอาเเชทจีพี หรือนั่นนินะ ถามมาเเล้ว ไม่ไว้ใจ ... พอดี จะทำหนัง เเต่ข้อมูลไม่มี คือ เรืองนางเอกขึ้นรถไฟไปโตเกียว เเล้วกลับบ้าน ในวันเดียว เป็นเรืองที่ได้ยินนานเเละ เเต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจว่าเธอบอ

ตอนเด็กเราอยู่กับย่า แต่ย่าไม่ค่อยชอบเราเท่าไหร่ มีวันนึงย่าเราซื้อลำไยมาฝาก แล้วเราก็หยิบกินปกติ ส่วนพี่เรานั่งดูโทรศัพท์ จู่ๆย่าก็พูดขึ้นมาว่า รีบกินสิเดี๋ยวมันก็แย่งหมดหรอก เราก็เลยโอเคไม่กิรแล้วก็

“เถียงข้าง ๆ คู ๆ” ภาษาอังกฤษพูดว่า... ✅ “You’re reaching.” เป็นคำพูดที่ได้ยินบ่อยที่สุดเลยเวลาที่คนสองคนกำลังถกเถียงกันอยู่ แล้วอีกฝ่ายเริ่มพูดมั่วซั่ว พูดไปเรื่อย เพีย

https://www.youtube.com/watch?v=SmO3XnLe3Ho คนแถวบ้านทะเลาะกัน ว่าหมากัดแมวอะไรทำนองนั้น บ้านผมอยู่ตรงกลางๆ คือสองบ้านนี้เขาอยู่ไกลกัน บ้านนึงเลี้ยงหมาจรจัด คือ เขาให้อาหารพวกมัน ไม่ได้ใส่ปลอกคอ เวล

เราได้ยินเพลงในรถของพ่อ ซึ่งมันเพราะมาก เราถามชื่อเพลง พ่อตอบไม่รู้เหมือนกัน เพราะแฟลชไดร์ฟนี้ไม่ใช่ของพ่อ เป็นของอา  เราจำเนื้อเพลงได้ประมาณว่า  "เปรียบดังตัวฉันเป็นนกและเธอก็เป็นเหมือ