สวัสดีค่ะ
เราเป็นเด็กจากมหาวิทยาลัยรัฐอันดับต้นๆ ทำงานสายการแพทย์มาได้ 1 ปี 5 เดือนแล้วค่ะ
อยู่ในหน่วยที่มีความกดดันสูงในการทำงาน ตัวผู้รับบริการก็ต้องการการดูแลที่ใกล้ชิด
ซึ่งเรามากับเพื่ออีก 6 คน ที่หน่วยงานให้จัดสอบเพื่อให้ได้ทำงานโดยไม่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของพี่
หรือเรียกว่า "เป็นตัวจริง" เราผ่านการสอบมาแล้วทั้งหมด 3 รอบ รอบแรกมีเพื่อผ่าน 2 คน รอบสอง ผ่าน 3 คน
และรอบสามนี้ มีเราคนเดียวค่ะ และเราสอบไม่ผ่านอีกครั้ง...
ตอนที่รู้ว่าไม่ผ่าน เราหนีไปร้องให้คนเดียวเป็นชั่วโมง เหมือนโลกพังทลาย ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนเป็นบ้า
และตอนนั้นเป็นเวลางานนะคะ หายไปนานจนพี่ที่เป็นหัวหน้าวันนั้นต้องมาตาม พี่พูดปลอบเรา ให้กำลังใจ เพราะพี่เขารู้ว่าเราเครียดและกดดันมากแค่ไหน
ชีวิตเหมือนล้มเหลวมากๆ มองไปทางไหนก็ไม่เจอความสุข หรือทางไปต่อเลย
แค่คิดว่าต้องไปทำงานก็กลัวแล้วว่าต้องอับอาย และมีคนถามซ้ำๆ ว่าทำไม ไม่ผ่านอีกแล้ว ต้องใส่ชุดที่ไม่เหมือนคนอื่น เป็นแกะดำ เป็นภาพสะท้อนความล้มเหลว ความไม่ได้เรื่องของตัวเอง
ทั้งๆที่ครั้งนี้เราคิดว่าจะผ่านแล้ว เราจดสรุป ถามเพื่อน ถามพี่ แต่มันคงยังดีไม่พอ...
ตอนนี้อยากหนีไปไกลๆ แล้วอยู่คนเดียว
แต่ความเป็นจริงคือพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานแล้ว ต้องไปเป็นภาระให้คนอื่นอีก ว่าจะทำยังไงกับตัวเราต่อไป
จะย้ายออกก็ไม่ได้ จะลาออกก็ติดทุน ชีวิตมันมืดมน เหมือนถูกขังแล้วไม่มีทางออกเลยค่ะ
ใจเราคิดว่าถึงอยู่ต่อไป เราก็เป็นคนที่สอบไม่ผ่าน เหมือนเพื่อนคนอื่น
มีแต่จะตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ชีวิตทำงานมันโหดร้ายจังเลยค่ะ เหมือนเราไม่ดีพอ เป็นคนล้มเหลวโดยสมบูรณ์แบบ
ขอคำแนะนำจากพี่ๆวัยทำงานค่ะ
เราเป็นเด็กจากมหาวิทยาลัยรัฐอันดับต้นๆ ทำงานสายการแพทย์มาได้ 1 ปี 5 เดือนแล้วค่ะ
อยู่ในหน่วยที่มีความกดดันสูงในการทำงาน ตัวผู้รับบริการก็ต้องการการดูแลที่ใกล้ชิด
ซึ่งเรามากับเพื่ออีก 6 คน ที่หน่วยงานให้จัดสอบเพื่อให้ได้ทำงานโดยไม่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของพี่
หรือเรียกว่า "เป็นตัวจริง" เราผ่านการสอบมาแล้วทั้งหมด 3 รอบ รอบแรกมีเพื่อผ่าน 2 คน รอบสอง ผ่าน 3 คน
และรอบสามนี้ มีเราคนเดียวค่ะ และเราสอบไม่ผ่านอีกครั้ง...
ตอนที่รู้ว่าไม่ผ่าน เราหนีไปร้องให้คนเดียวเป็นชั่วโมง เหมือนโลกพังทลาย ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนเป็นบ้า
และตอนนั้นเป็นเวลางานนะคะ หายไปนานจนพี่ที่เป็นหัวหน้าวันนั้นต้องมาตาม พี่พูดปลอบเรา ให้กำลังใจ เพราะพี่เขารู้ว่าเราเครียดและกดดันมากแค่ไหน
ชีวิตเหมือนล้มเหลวมากๆ มองไปทางไหนก็ไม่เจอความสุข หรือทางไปต่อเลย
แค่คิดว่าต้องไปทำงานก็กลัวแล้วว่าต้องอับอาย และมีคนถามซ้ำๆ ว่าทำไม ไม่ผ่านอีกแล้ว ต้องใส่ชุดที่ไม่เหมือนคนอื่น เป็นแกะดำ เป็นภาพสะท้อนความล้มเหลว ความไม่ได้เรื่องของตัวเอง
ทั้งๆที่ครั้งนี้เราคิดว่าจะผ่านแล้ว เราจดสรุป ถามเพื่อน ถามพี่ แต่มันคงยังดีไม่พอ...
ตอนนี้อยากหนีไปไกลๆ แล้วอยู่คนเดียว
แต่ความเป็นจริงคือพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานแล้ว ต้องไปเป็นภาระให้คนอื่นอีก ว่าจะทำยังไงกับตัวเราต่อไป
จะย้ายออกก็ไม่ได้ จะลาออกก็ติดทุน ชีวิตมันมืดมน เหมือนถูกขังแล้วไม่มีทางออกเลยค่ะ
ใจเราคิดว่าถึงอยู่ต่อไป เราก็เป็นคนที่สอบไม่ผ่าน เหมือนเพื่อนคนอื่น
มีแต่จะตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ชีวิตทำงานมันโหดร้ายจังเลยค่ะ เหมือนเราไม่ดีพอ เป็นคนล้มเหลวโดยสมบูรณ์แบบ