พ่อเเม่ไม่เข้าใจลูก ผมควรทำยังครับ

ตอนนี้เราอาศัยอยู่กับแม่ เรารับพฤติกรรมของแม่ไม่ได้ แม่เราใช้ความรุนแรงกับเรามาตั้งแต่เด็ก ความผิดเราบ้าง อารมณ์ของแม่บ้าง พูดกูกับลูกบ้าง ใช้สิ่งของตีบ้าง เอาของแข็ง ของหนักปาบ้าง ฟกช้ำทั้งตัวนี่เป็น

ตอนนี้คือทั้งเครียด ท้อก็ท้อ เหนื่อยมาก จะทำอะไรก็รู้สึกหน่วงตลอด ไม่อยากไปโรงเรียน เครียดมาก เพื่อนก็ดูจะไม่โอเคกับเราเท่าไร โฮมรูมยิ่งแล้วใหญ่ไม่โอเคมากๆ มันแบบบอกไม่ถูก คือการกระทำของเขามันแบบเป็นใ

เราเหนื่อยมาก เราไม่โอเคกับอะไรทั้งนั้น เราเหนื่อย ทุกคนมักจะทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดอ้อมๆของพวกเขา เราเหนื่อย เราไม่อยากให้น้ำตามันไหลออกมา เรายังโอเคอยู่ใช่มั้ย อยากให้เราเข้มแข็งแต่กลับมาทำร้ายจิตใจเรา

คือเราค่อนข้างที่จะสับสนกับชีวิตตอนนี้มาก เราไม่โอเคกับชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ เรามีปัญหาที่บางอย่างพูดไม่ได้และพูดได้หันไปปรึกษาใครก็ไม่ได้ผลเราท้อกับชีวิตคิดฆ่าตัวตายก็หลายครั้ง เพราะเราไม่มีคนคอยให้

ตามนั้นเลยค่ะ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนว่าทำไม? ทั้งๆที่ผ่านมาเราก็ชอบเขา ชอบมากเลยนะ ซึ่งเขาก็รู้นะว่าเราก็ชอบเขา จนเราเริ่มเหนื่อย เริ่มไม่โอเคกับเรื่องแบบนี้ เราเลยตัดใจเริ่มต้นใหม่กับใครอีกคน แต่เขาดัน

คือเราอายุ19- 20 เลือกจะดรอปเรียนเพื่อมาทำงาน พอเราทำงานที่แรกได้ประมาณ 2 เดือน กับ 28 วัน แล้วเลือกที่จะออกมาทำงานที่ใหม่คือที่ทำอยู่ปัจจุบันเพราะคิดว่ามันหน้าจะโอเคกว่าหรืออะไรดีๆ กว่าที่เดิม แต่ไม่

คือวันนี้ไม่โอเคกับที่ทำงานมากๆเลย ไม่ชอบตัวเองตอนรู้สึกแบบนี้ด้วย แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ไม่มีแรงที่จะฮีลใจตัวเองเลย อยากรู้ว่าทุกคนจัดการกับความรู้สึกท้อแบบนี้ยังไงบ้างที่จะให้มันหาย

เราเป็นทอม เราเหนื่อยใจ ท้อใจ เราพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม ทำตัวปกติ พยายามไม่ถาม ปิดหูปิดตาไม่รับรู้ แต่เขาก็ยังไม่เลิกติดต่อกัน คุยกัน คอลกันทุกวัน ทั้งๆที่เราก็ยังอยู่ด้วยกันทุกวันจะห่างกันแค่ต

เคยมั้ย ยอมปล่อยเขาไปทั้งๆที่ยังรัก แล้วบอกเขาว่า ยังรออยู่นะ.. เหนื่อยเมื่อไหร่ก็กลับมา ท้อเมื่อไหร่ก็โทรหา