บางทีก็น้อยใจ.. เรามีค่ากัยเธอบ้างไหม ในวันที่เรายังเจอกัน

ในความสัมพันธ์ ระหว่างเราสองคน
สัมพันธ์ที่เริ่มจากผม พยายามติดต่อ พูดคุย และตามตื้อ..
จนเธอเริ่มเปิดใจ...รับผมไว้พิจารณา...
 ระหว่างเรา มันมีความแตกต่างมากมาย...
แต่ผมก็จะพยายามดูแล และใส่ใจเธอเป็นอย่างดี
  อะไรที่เธอต้องการ อะไรทีเธออยากได้ ผมก็พยามสรรหามาให้เธอเสมอ... หวังเพียงว่าเราจะเป็นคนนึงในใจเธอเข้าสักวัน ...
 เราต่างมีโลกส่วนตัวของแต่ละคน...
เราต่างมีงาน มีเวลาที่อาจไม่ตรงกัน...
  ผมขอแค่ได้เจอกันบ้าง บ่อยๆหน่อย ก็รู้ครับว่าเธอเหนื่อย... บางครั้งเธอก็ต้องมีเวลาให้เพื่อน....
อาจจะเรียกร้องมากไปหรือ....
ไม่ได้จะเบียดบังเวลา ขอเเค่ได้เห็นหน้า ได้เจอกันบ้าง..
 

  บางทีการได้เจอกัน เราได้พูดคุยกัน
มันจะดีกว่า การที่ผมได้มองเธอนั่งเล่นมือถือมั้ย...
การที่เราเจอกันมันก็ยากอยู่ เหตุใดเวลาเธอที่มีให้ผมมันน้อยนัก....
   ผมเปนอะไรในสายตาเธอ...
Supporters,. เป็นของเล่นในการบริหารเสหน่ห์,
ไม่ได้เป็นอะไร  แค่เพื่อนคุยแก้เหงา
     บางทีก็แอบสงสัย...
ถ้าไม่จริงจังอะไร อย่าเลี้ยงผมไว้แบบนี้เลย...
  ผมก็มีหัวใจ
  ผมมีความรู้สึก
   ผมทำเต็มที่อย่างดีที่สุดแล้ว
    ผมพยายามทำทุกอย่างที่เธอต้องการแล้ว...
      ผมอาจจะไม่ใช่คนที่ดีที่สุด ไม่ใช่สเปค....
         แต่หลายๆคน ที่เริ่มศึกษาดูใจกัน
ก็คงอยากจริงจังและจริงใจ เเบบเต็มร้อย..

 ในวันนี้ผมอาจยังมีแรง มีความหวัง มีความสุข
ยังเต็มร้อยกับความสัมพันธ์แบบนี้
แต่อยากให้เธอเข้าใจ  ว่านี่คือชีวิตจริง
ไม่ต้องเห็นใจ ไม่ต้องสงสาร
แค่อย่ามาเล่นกับความรู้สึกของคนเรา
แค่ความจริงใจ ก็พอ....
  หากวันนึงรุ้ว่าไม่ใช่ก็บอกกัน.... ผมก็พร้อมจะไป

อาจจะดูขอมากไปมั้ย....
แค่คนที่ทุ่มเทเต็มร้อย
และจริงจังกับทุกความสัมพันธ์

ฉันไม่อยากเป็นของตายของใคร
ฉันก็เป็นคน มีความรู้สึก มีจิตใจ
เจ็บปวดได้ เสียใจเป็น
หากว่าฉันไม่ใช่ ก็อย่าเลี้ยงไข้ให้ทรมาณนานๆเลย
มันเจ็บเกินไป ก็เท่านั้น...