บางทีเราก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงชีวิตของแม่

โพสต์นี้เราแค่อยากมาระบายอะไรหลายอย่างที่มันสะสมอยู่ในใจ เราเป็นเด็กผู้หญิงม.ปลายคนนึงชีวิตวัยเด็กโตมากับยายกับตาพ่อแม่เลิกกันแต่แต่ยังไม่เกิด จนอายุได้สิบกลางๆก็ย้ายมาอยู่กับแม่ ซึ่งแกก็มีสามีใหม่แรกทั้งพ่อเลี้ยงและแม่ก็มีความสุขกันดีแต่พอช่วงสามปีมานี้นิสัยแท้ๆของพ่อเลี้ยงเริ่มเปลี่ยน แกจะชอบดื่มเหล้า แล้วคุยกันไม่ลงรอยกับแม่จนเป็นเหตุให้ต้องมีปากเสียงกันอยู่บ่อยครั้งบางครั้งก็เลยเถิดไปถึงการทำร้ายร่างกายกัน แม่เขารู้สึกแย่เลยมานั่งปรับทุกข์กับเราเป็นระยะๆ และในทุกๆครั้งจะมีคำพูดนึงที่แกพูดอยู่เสมอคือ "ลูกเชื่อไหมว่าถ้าแม่ไม่มีลูกชีวิตแม่จะดีกว่านี้ แม่จะไม่ใช่คนที่มานั่งอดทนกับอะไรนานๆ ซ้ำๆ เดิมๆ แบบนี้" ซึ่งตัวเราที่เป็นลูกรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยกับประโยคดังกล่าว ทุกวันนี้พ่อเลี้ยงและแม่เราก็ยังทะเลาะกันอยู่ และตัวเราเองก็จะได้ยินประโยคนั้นอยู่เรื่อยมา จนบางทีก็อยากจะตายๆให้มันจบๆไปจะได้ไม่ต้องให้แม่มาทนอยู่กับสิ่งแย่ๆ จะได้ไม่ต้องมาได้ยินคำพูดนั้นของเขา เราเข้าใจว่าการเป็นผู้ใหญ่มันยากมากกว่าจะจัดการอะไรต่างๆในชีวิตได้มันต้องอาศัยทั้งแรงกายแรงใจความเข้าใจ ความอดทนแต่เราเสียใจที่การมีชีวิตของเราต้องไปเป็นสาเหตุแห่งทุกข์ของแม่ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ได้ผิดอะไร

ปล.แค่อยากระบายเฉยๆค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่