สับสนหัวใจ

คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราคุยกับคนคนนึงมาก็นานพอสมควรแต่คุยในที่นี้คือคุยกันแบบไม่มีสถานะ ที่ผ่านมาตลอดเค้ากับเราก็ใช้คำพูดที่คล้ายๆแฟน เรียกกันที่รัก บอกรัก บอกคิดถึงกัน จนกระทั่งเราได้มาเจอกับน้องคนนึง เจอกันประมาณ2วัน น้องคนนี้ทำให้เราเป็นตัวของตัวเอง กล้าพูด กล้าทำอะไรต่างๆ เรารู้สึกอยู่กับน้องแล้วเราแฮปปี้ แล้วเราก็พอรู้มาว่าน้องเค้าก็okกับเราพอสมควร เราเลยเลือกที่จะถามน้องไปตรงๆว่าชอบพี่หรอ และน้องเค้าก็ให้คำตอบที่ชัดเจนกับเรามา แต่ ณ.ตอนนั้น น้องก็รู้นะคะว่าเราคุยกับคนคนนึงอยู่โดยที่ไม่มีสถานะ จนกระทั่งวันหนึ่งเราเลือกที่จะถามคนที่เราคุยเกี่ยวกับเรื่องสถานะระหว่างเรา2คนว่าที่ผ่านมาที่เราคุยกันอยู่ เราอยู่ในสถานะอะไร โดยที่ระหว่างถามเราก็อยู่ในสายกับน้องคนนั้นอยู่ด้วย เอาจริงๆที่เราอยากถามก็เพราะน้องคนนี้นี่แหละ ในตอนแรกคนนั้นเค้าบอกว่า เราก็คุยกันในสถานะพี่น้องไม่ใช่หรอ ประโยคนี้เรายอมรับนะว่าเราเจ็บแต่อีกใจมันกลับรู้สึกโล่งนิดๆ เราร้องไห้ออกมาโดยที่มีน้องคนนั้นคอยปลอบอยู่ จนกระทั่งตอนหลังคนนั้นเค้าก็ให้สถานะคนคุยมาแบบงงๆ น้องเค้าก็เลยอวยพรให้เรามีความสุข น้องบอกน้องจะคอยดูเราอยู่ตรงนี้แหละ  คือตามหลักแล้ว คนเราเมื่อได้สถานะมาเราควรรู้สึกแฮปปี้ที่สุด แต่แบบไม่รู้ทำไม...ครั้งนี้เรากลับเศร้ามากกว่าสุขก็ไม่รู้ เวลาที่เราคุยกับคนนั้น เราก็มักนึกถึงน้องแล้วก็รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

ทุกคนคิดว่ายังไงคะ

บางคนก็จะบอกเราว่าก็คุย2คนเลยสิ เพราะเป็นแค่คนคุยไม่ใช่แฟน แต่เราเป็นพวกประเภทที่ว่า...ถ้ากำลังคุยกับใครโดยที่มีสถานะชัดเจน เราอยากคุยกับเค้าคนนั้นแค่คนเดียว เป็นคนๆไป