หลังจากวันที่ทะเลาะกัน…
เราก็กลายเป็นคนที่มีปมในใจเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนเลย เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถไว้ใจใครจริงๆได้เลย รู้สึกเหมือนจะเริ่มใหม่กับเพื่อนใหม่ๆยากกว่าเดิมเเบบมากๆ มันเป็นฟิลที่เเบบหาเเฟนยังง่ายกว่า กับเพื่อนกลุ่มนี้มันเป็นความรู้สึกที่เเบบว่า เป็นส่วนเกินทั้งๆที่เขาบอกไม่ได้เกิน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่มีใครสนใจเราจริงๆ ไม่มีใครเเคร์เรา มันเหมือนจะอยากร้องไห้ตลอดเวลา มีคำถามในหัวมากมายว่าทำไมเพื่อนถึงทำกับเราเเบบนี้ เราผิดอะไร มันเป็นไรที่เเย่มากๆ เรื่องที่เกิดขึ้นเราว่าเราก็มีส่วนผิด เเต่ทำไม……
เราถึงกลายเป็นคนที่เพื่อนทิ้งกันนะ
เรื่องก็คือมีเพื่อนคนนึงเป็นเพื่อนในห้อง นางมีปัญหากับเพื่อนเลยมาอยู่กลุ่มเรา เราก็ไม่ได้อะไรเพราะเห็นเป็นเพื่อนในห้อง เราเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกโดนเมินหรือไม่โดนชวนคุย พอเพื่อนคนนี้เข้ามาเราก็กลัวเขาจะอึดอัดเราเลยพยายามชวนคุยไม่เมิน พอผ่านไป6วัน
เพื่อนเราที่ติดโควิดก่อนเพื่อนคนนั้นจะมาอยู่ในกลุ่มเรา ก็มาโรงเรียนตอนเเรกมันก็ไม่ได้อะไรหรอกค่ะ พอมาถึงจุดที่มันเริ่มมีปัญหา ก็คือเพื่อนเราในกลุ่มคนนึงไม่ค่อยชอบเพื่อนที่เข้ามา(คนที่เข้ามาใหม่) กับเพื่อนในกลุ่มเราอีกคนเหมือนจะอึดอัดที่มีเพื่อนเข้ามาอยู่ใหม่ ตอนเเรกเราก็สังเกตเเต่พอเข้าไปถามเเล้ววนางก็บอกว่านางไม่ได้อะไร เราเลยคิดว่าคงไม่ได้อะไรจริงๆ
เเล้วทีนี้เพื่อนคนที่ไม่ชอบเพื่อนที่เข้ามาใหม่ ก็เริ่มเรียกเพื่อนคนในกลุ่มเราไปคุย ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าคุยเรื่องไร
เราคิดว่าคงเป็นเรื่องส่วนตัวเลยไม่ได้เข้าไปถาม เเล้วหลังจากนั้น ตอนไปเรียนสังคม เพื่อนเราคนที่ไม่ชอบเพื่อนที่เข้ามา ก็เรื่องเพื่อนเราทั้งกลุ่มไปนั่งข้างล่างโต๊ะเขียนหนังสือ เเต่นางไม่ได้เรียกเรา เราก็เริ่มเอะใจว่า ทำไมถึงไม่เรียกเราลงไปด้วย พอทีนี้สักพักเราก็เลยลงไปถามว่าทำไมไม่เรียกเราลงไปมีอะไรรึเปล่า เพื่อนในกลุ่มที่นั่งข้างๆเราก็บอกเราว่า เราขอเรียกชื่อเป็นตัวอักษรเพื่อความเข้าใจง่ายขึ้นนะคะ ค.(เพื่อนในกลุ่มเราที่ไม่ชอบคนที่เข้ามาใหม่) ค.ไม่ชอบ ฟ.(คนที่เข้ามาใหม่ในกลุ่ม) เเล้วก็ไม่โอเคที่ ฟ. มาอยู่ในกลุ่ม เราที่ได้ยิน น.(เพื่อนที่นั่งข้างๆ) เราเลยบอก น.ว่าเเล้วทำไมค. ไม่มาบอกเราตั้งเเต่เเรก (ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนที่ถ้าเพื่อนในกลุ่มไม่โอเคเราก็จะไม่ยุ่งกับสิ่งที่เพื่อนไม่โอเค) ในใจเราก็น้อยใจเเล้วว่าทำไมถึงไม่มาบอกเรา ไม่เชื่อใจเราหรอ เเล้ว น. ก็บอกต่อว่า ค. เห็นเองดูสนิทกับ ฟ. เลยไม่กล้าบอก เพราะกลัววว่าเราจะไม่เห็นด้วย เท่านั้นเเหละเราน้อยใจเลย มันเเบบทำไมถึงคิดว่าเราเป็นคนอย่างงั้น3ปีที่ผ่านมาไม่รู้จักเราเลย
เหรอไม่ไว้ใจกันขนาดนั้นเลยเหรอ ทีนี้หลังจากนั้นไม่นานเราก็เลยพูดว่า จะทำไรก็ทำกันเลยไม่เคยเห็นใจความรู้สึกเราอยู่เเล้วนิ เเล้วเราก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้เเล้วร้องไห้ ความรู้สึกมันเเย่มากๆ เเต่สิ่งนึงเลยที่เรารู้ได้ก็คือ เพื่อนในกลุ่มเรา ไม่มีใครมาปลอบเราเลยสักคน มันเลยเเบบเว้งกว่าเดิมx2 เพื่อนในกลุ่มได้เเค่พูดว่าจะเอาไงต่อดี เราก็โอเคเเล้วเเต่เลย ตอนนั้นเราโกรธเพื่อนนมากๆเเบบมากกก ก่อนจะออกจากห้องเราก็ยอมรับตรงนี้เลยว่าเราผิดที่ไม่ฟังที่เพื่อนอธิบายเเล้วเดินหนีออกมาเลย เพราะเรารู้ว่า เพื่อนจะพูดว่าเพราะเห็นว่าเราสนิทกับฟ.เลยไม่รู้จะบอกยังไงดี ในตอนนั้นก่อนที่ อ.(คนที่ติดโควิดเเล้วพึ่งมาโรงเรียน) จะมาโรงเรียน เราก็เดินกับเพื่อนในกลุ่มปกติเเค่มี ฟ. มาอยู่ด้วย เเต่ด้วยความที่เพื่อนเราจะเดินเป็นคู่ๆเเล้วมันจะเหลือเศษเป็นเรากับฟ. เราเลยเดินกับฟ.เพราะไม่มีเพื่อนเดินด้วยเลยดูสนิท เเล้วทีนี้เราจะว่ปไปตอนเรียนอังกฤษอยู่เลยล่ะกันนะคะ เพราะเราเงียบกันจนถึงห้องอังกฤษเลย เราเลยตัดสินใจที่จะบอกฟ.ว่าเพื่อนในกลุ่มเราไม่โอเคที่ฟ.มาอยู่ในกลุ่ม จุดนั้นเราเห็นฟ.เกือบร้องไห้ เเต่เราคิดว่าถ้าบอกไปเลยคงเจ็บน้อยกว่า เราบอกโดยการพิมพ์ใส่โทรศัพท์ เราก็เอาที่ฟ.พิมพ์กลับมาให้อ.อ่าน (ที่ฟ.พิมพ์คือพิมพ์ประมาณว่า ฟ.ก็ไม่ได้อยากอยู่ในจุดเเบบนี้ ไม่ได้อยากจะมีปัญหากับใคร เรามาเเบบเจตนาดีไม่ได้คิดร้อายอะไรพวกเราเลย บอกได้ไหมว่าไม่โอเคตรงไหนจะเเก้ให้) อ.อ่านเเล้วก็เงียบไปสักพัก เเล้วถามเราว่า เอาไงต่อดีเราก็ไม่ยังตรัสรู้ไม่ได้เลยส่ายหน้าตอบไป เเล้วทีนี้ก่อนจะจบคาบฟ.ก็ร้องไห้เเต่เหมือนพยายามกั้นไว้อยู่เลยไม่ได้ร้องไห้ไรมาก
เรื่องงมันยาวมากๆอ่านมาถึงตรงนี้คงจะขี้เกียจกันเเล้วเเหละ😅
ที่เราเล่ามาคือเราอยากรู้อย่างเดียวว่า “เราผิดขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เพื่อน”
เราก็กลายเป็นคนที่มีปมในใจเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนเลย เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถไว้ใจใครจริงๆได้เลย รู้สึกเหมือนจะเริ่มใหม่กับเพื่อนใหม่ๆยากกว่าเดิมเเบบมากๆ มันเป็นฟิลที่เเบบหาเเฟนยังง่ายกว่า กับเพื่อนกลุ่มนี้มันเป็นความรู้สึกที่เเบบว่า เป็นส่วนเกินทั้งๆที่เขาบอกไม่ได้เกิน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่มีใครสนใจเราจริงๆ ไม่มีใครเเคร์เรา มันเหมือนจะอยากร้องไห้ตลอดเวลา มีคำถามในหัวมากมายว่าทำไมเพื่อนถึงทำกับเราเเบบนี้ เราผิดอะไร มันเป็นไรที่เเย่มากๆ เรื่องที่เกิดขึ้นเราว่าเราก็มีส่วนผิด เเต่ทำไม……
เราถึงกลายเป็นคนที่เพื่อนทิ้งกันนะ
เรื่องก็คือมีเพื่อนคนนึงเป็นเพื่อนในห้อง นางมีปัญหากับเพื่อนเลยมาอยู่กลุ่มเรา เราก็ไม่ได้อะไรเพราะเห็นเป็นเพื่อนในห้อง เราเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกโดนเมินหรือไม่โดนชวนคุย พอเพื่อนคนนี้เข้ามาเราก็กลัวเขาจะอึดอัดเราเลยพยายามชวนคุยไม่เมิน พอผ่านไป6วัน
เพื่อนเราที่ติดโควิดก่อนเพื่อนคนนั้นจะมาอยู่ในกลุ่มเรา ก็มาโรงเรียนตอนเเรกมันก็ไม่ได้อะไรหรอกค่ะ พอมาถึงจุดที่มันเริ่มมีปัญหา ก็คือเพื่อนเราในกลุ่มคนนึงไม่ค่อยชอบเพื่อนที่เข้ามา(คนที่เข้ามาใหม่) กับเพื่อนในกลุ่มเราอีกคนเหมือนจะอึดอัดที่มีเพื่อนเข้ามาอยู่ใหม่ ตอนเเรกเราก็สังเกตเเต่พอเข้าไปถามเเล้ววนางก็บอกว่านางไม่ได้อะไร เราเลยคิดว่าคงไม่ได้อะไรจริงๆ
เเล้วทีนี้เพื่อนคนที่ไม่ชอบเพื่อนที่เข้ามาใหม่ ก็เริ่มเรียกเพื่อนคนในกลุ่มเราไปคุย ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าคุยเรื่องไร
เราคิดว่าคงเป็นเรื่องส่วนตัวเลยไม่ได้เข้าไปถาม เเล้วหลังจากนั้น ตอนไปเรียนสังคม เพื่อนเราคนที่ไม่ชอบเพื่อนที่เข้ามา ก็เรื่องเพื่อนเราทั้งกลุ่มไปนั่งข้างล่างโต๊ะเขียนหนังสือ เเต่นางไม่ได้เรียกเรา เราก็เริ่มเอะใจว่า ทำไมถึงไม่เรียกเราลงไปด้วย พอทีนี้สักพักเราก็เลยลงไปถามว่าทำไมไม่เรียกเราลงไปมีอะไรรึเปล่า เพื่อนในกลุ่มที่นั่งข้างๆเราก็บอกเราว่า เราขอเรียกชื่อเป็นตัวอักษรเพื่อความเข้าใจง่ายขึ้นนะคะ ค.(เพื่อนในกลุ่มเราที่ไม่ชอบคนที่เข้ามาใหม่) ค.ไม่ชอบ ฟ.(คนที่เข้ามาใหม่ในกลุ่ม) เเล้วก็ไม่โอเคที่ ฟ. มาอยู่ในกลุ่ม เราที่ได้ยิน น.(เพื่อนที่นั่งข้างๆ) เราเลยบอก น.ว่าเเล้วทำไมค. ไม่มาบอกเราตั้งเเต่เเรก (ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนที่ถ้าเพื่อนในกลุ่มไม่โอเคเราก็จะไม่ยุ่งกับสิ่งที่เพื่อนไม่โอเค) ในใจเราก็น้อยใจเเล้วว่าทำไมถึงไม่มาบอกเรา ไม่เชื่อใจเราหรอ เเล้ว น. ก็บอกต่อว่า ค. เห็นเองดูสนิทกับ ฟ. เลยไม่กล้าบอก เพราะกลัววว่าเราจะไม่เห็นด้วย เท่านั้นเเหละเราน้อยใจเลย มันเเบบทำไมถึงคิดว่าเราเป็นคนอย่างงั้น3ปีที่ผ่านมาไม่รู้จักเราเลย
เหรอไม่ไว้ใจกันขนาดนั้นเลยเหรอ ทีนี้หลังจากนั้นไม่นานเราก็เลยพูดว่า จะทำไรก็ทำกันเลยไม่เคยเห็นใจความรู้สึกเราอยู่เเล้วนิ เเล้วเราก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้เเล้วร้องไห้ ความรู้สึกมันเเย่มากๆ เเต่สิ่งนึงเลยที่เรารู้ได้ก็คือ เพื่อนในกลุ่มเรา ไม่มีใครมาปลอบเราเลยสักคน มันเลยเเบบเว้งกว่าเดิมx2 เพื่อนในกลุ่มได้เเค่พูดว่าจะเอาไงต่อดี เราก็โอเคเเล้วเเต่เลย ตอนนั้นเราโกรธเพื่อนนมากๆเเบบมากกก ก่อนจะออกจากห้องเราก็ยอมรับตรงนี้เลยว่าเราผิดที่ไม่ฟังที่เพื่อนอธิบายเเล้วเดินหนีออกมาเลย เพราะเรารู้ว่า เพื่อนจะพูดว่าเพราะเห็นว่าเราสนิทกับฟ.เลยไม่รู้จะบอกยังไงดี ในตอนนั้นก่อนที่ อ.(คนที่ติดโควิดเเล้วพึ่งมาโรงเรียน) จะมาโรงเรียน เราก็เดินกับเพื่อนในกลุ่มปกติเเค่มี ฟ. มาอยู่ด้วย เเต่ด้วยความที่เพื่อนเราจะเดินเป็นคู่ๆเเล้วมันจะเหลือเศษเป็นเรากับฟ. เราเลยเดินกับฟ.เพราะไม่มีเพื่อนเดินด้วยเลยดูสนิท เเล้วทีนี้เราจะว่ปไปตอนเรียนอังกฤษอยู่เลยล่ะกันนะคะ เพราะเราเงียบกันจนถึงห้องอังกฤษเลย เราเลยตัดสินใจที่จะบอกฟ.ว่าเพื่อนในกลุ่มเราไม่โอเคที่ฟ.มาอยู่ในกลุ่ม จุดนั้นเราเห็นฟ.เกือบร้องไห้ เเต่เราคิดว่าถ้าบอกไปเลยคงเจ็บน้อยกว่า เราบอกโดยการพิมพ์ใส่โทรศัพท์ เราก็เอาที่ฟ.พิมพ์กลับมาให้อ.อ่าน (ที่ฟ.พิมพ์คือพิมพ์ประมาณว่า ฟ.ก็ไม่ได้อยากอยู่ในจุดเเบบนี้ ไม่ได้อยากจะมีปัญหากับใคร เรามาเเบบเจตนาดีไม่ได้คิดร้อายอะไรพวกเราเลย บอกได้ไหมว่าไม่โอเคตรงไหนจะเเก้ให้) อ.อ่านเเล้วก็เงียบไปสักพัก เเล้วถามเราว่า เอาไงต่อดีเราก็ไม่ยังตรัสรู้ไม่ได้เลยส่ายหน้าตอบไป เเล้วทีนี้ก่อนจะจบคาบฟ.ก็ร้องไห้เเต่เหมือนพยายามกั้นไว้อยู่เลยไม่ได้ร้องไห้ไรมาก
เรื่องงมันยาวมากๆอ่านมาถึงตรงนี้คงจะขี้เกียจกันเเล้วเเหละ😅
ที่เราเล่ามาคือเราอยากรู้อย่างเดียวว่า “เราผิดขนาดนั้นเลยเหรอ”