สปอย Kingdom 737 แปลเป็นไทยแบบงูๆปลาๆ

อ่านแปลเป็นไทย(ไม่ฝังซับ)จากตัวแปลอิ้ง โดยกระผมเอง ในช่องกล่อง Spoiler (แบบมีประกอบภาพเป็นหน้าๆสามารถชมได้ที่เพจเฟสบุ๊ก SnakeFish Translator) หากใครที่จะนำไปฝังซับโดยใช้การแปลของผมรบกวนให้ credit ชื่อ Banzai_man ด้วยนะขอรับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หน้า 1
ชื่อตอน: เอกภาพแห่งจ้าว

ณ เมืองฉือหลี่
เหตุการณ์ดำเนินจากตอนที่แล้ว
ซากทัพหวนฉีต่างพากันมารายตัวยังกองกลางของแม่ทัพบี้
: "ตระกูลเฉาฉิ่น 草心 รวมพล"
: "หลี่ว์ไต๋ 力デ ก็ด้วย! อย่าลิมอาวุธเสียล่ะ" *ชื่อหลี่ว์ไต๋มันเป็นภาษาญี่ปุ่นเลยครับ แต่พอ TL แปลเป็นจีน มันดันอ่านได้จึงใช้ชื่อนี้
: "เอาของที่พวกแกพอจะเอาได้ไปบนกำแพงซะ"
: "หน่วยหก จัดรูปกระบวน"
: "โอ้ๆ"
: "ตระกูลฮูหลี่ 虎里 พวกเจ้าพักต่อไปเถอะ"
: "เอาน่า ข้ายังไหว"
: "เวลาแบบนี้ ใครมันจะไปหลับลง?"

มายังโต็ะวางกลยุทธ์
พวกทัพหวนฉีแต่ละคนต่างมารายงานจำนวนคนของตนเอง
: "ท่านแม่ทัพปี้ ตระกูลเจียสั่ว 加座 ของเรามีด้วยกัน 36 คน"
: "ถึงเราจะเรียกตัวเองว่าเป็นโจรป่าก็เหอะ แต่ทั้งหมดของเราเคยทำคือการล่าสัตว์ พวกเราจึงถนัดในการใช้ธนู"
ปี้จึงกล่าวไปว่า
: "เช่นนั้นก็เหมาะเจาะเลย! ตำแหน่งของพวกเจ้าอยู่ทางกำแพงฝั่งบุรพา!"
: "นั้นเป็นที่ที่ทัพจ้าวจักบุกมาทางเรา!"
คนของหวนฉีมารายงานจำนวนคนของตนเพิ่ม
: "แม่ทัพปี้ ตระกูลเหยียนเต๋า 岩斗 เรามีอยู่กัน 23 คน! ถึงจะไม่มากนัก แต่พวกข้าแต่ละคนต่างมีฤทธิ์เดชเท่าคนสิบคน!"
: "ตระกูลฮุยเต๋า 狐斗 เรามีกัน 18 คนขรั่บ ท่านแม่ทัพ!"

หน้า 2
ปี้ได้เริ่มป่าวประกาศแผนการ
: "ฟังนะ!! สิ่งสำคัญสุดในการต่อสู้บนกำแพงเมืองคือแรงใจ! จงเข้มแข็งและอย่ายอมแพ้!"
: "ข้าศึกต้องไต้ปีนกำแพงขึ้นมาด้วยบันได ก็จงอย่าลังเล! ล้อมตำแหน่งของพวกมันไว้แล้วผลักมันกลับไปเสีย"
: "จงสู้ต่อไป ไม่ว่าจักยังไงก็ตาม"
คนของหวนฉี
: "เอาน่า ให้พวกข้าจัดการเอง"
: "คักคัก หลีตั๋ว 狸多 แกเลยตัวดี. เอาแต่พูดว่าหมูๆ แต่ดันเผ่นคนแรกเลยไม่ใช่หรือฟ่ะ?"
: "เงียบเหอะน่า! เวลานี้พวกเราไม่มีที่ไหนให้หนีแล้วเฟ้ย"
: "เงียบดิว่ะ เจ้าบื่อ!"

ปี้ได้ยินงั้นจึงกล่าวขึ้นว่า
: "เขาพูดไม่ผิดดอก! จากนี้ไปไม่มีที่ไหนให้เราหนีแล้ว"
: "ทัพฉินทั้งหมดถูกตรึงไว้หมดแล้ว! ชะตาของพวกเราทั้งปวงขึ้นอยู่กับพวกเราที่นี้แล้ว"
คนของหวนฉี
: "เหะ อย่างพวกข้ารึจะยอม"
: "พวกข้าทำแบบนี้ก็เพื่อตัวพวกข้าและหัวหน้าเอง"
: "เราจะหวดพวกจ้าวให้โม่งเท้งเลย"
: "ข้าอยากจะเจอเหยอิงอีกสักหนจัง"
: "ก้ากก ฮาฮา(คิดถึงหน้าอกตูมๆของนางละเซ้?)"

บี้ 
: "ไม่ นั้นแหละดีแล้ว!"
: "แบบนี้ก็สมบูรณ์แบบแล้ว

หน้า 3
บี้
: "ขอแค่รักษากำลังใจของพวกเจ้าและต่อสู้! ด้วยกับทั้งหมดนั้น!"
: "หากเรายังยืนหยัดต่อสู้อย่างหนัก! กองกำลังของแม่ทัพหวนฉีจักสังเกตุและก่อหนทางของพวกเขามายังที่นี่"
: "เหล่านี้เองก็จักรับรู้กลับไปยังฉินช่นกัน และพวกเขาจักสั่งมหากรีฑาทัพมาช่วยเรา"
: "เราจะป้องกันฉือหลี่จนกว่าจะถึงตอนนั้น! ไม่ว่จะยังไงก็ตาม!"
คนของหวนฉิ
: "เอาโว้ยยย!!"
: "เราจักฆ่ามันให้หมดเลย!!"
บี้
: "ไปประจำตำแหน่งได้!"
คนของหวนฉี
: "โอ้ววว"

ด้านลูปาที่อยู่รอบนอก
ทหารของลู่ปาเอ่ยถึงปี้ขึ้นว่า
: "สมกับที่เป็นแม่ทัพจากนครหลวงโดยแท้เลย ว่าไหมขอรับ?"
ลู่ปาจงตอบว่า
: "ใช่! ข้าเองก็ไม่รู้เลย่าจักทำอย่างไรต่อหลังจากที่ใต้เท้าเฟิ้งอี้ล้มพับไป..."
: "สวรรค์คงบันดาลแท้ ให้แม่ทัพปี้มายังเมืองนี้..."
ทางด้านปี้ก็สั่งการให้ทุกคนพักเต็มเอ็มก่อนกว่าตะวันจะขึ้น
ลู่ปาก็กำลังจะมุ่งหน้าไปยังกำแพงทางเหนือ

จู่ๆลู่ปาเกิดชะงัก เส้นเลือดสีดาปูดขึ้นบนใบหน้า

หน้า 4
แล้วนายกองลู่ปาสำรอกกอาเจียนออกมาอย่างรุนแรง
คนของลู่ปาแปลกใจ
ในขณะที่คนของหวนฉีก็เยาะเย้ยท่าทางของลู่ปา
: "หู้ว ไอ้หมอนี่อ้วกแตกว่ะ(หยะแหยงจริง)"
: "ไรกัน นี่เจ้ากลัวหรืออะไรอยู่รึยังไง?"
: "ทหารเจ๋งๆ เขาไม่กลัวกันหรอกเฟ้ย รู้ป่ะ?"
: "ฮะฮ่าฮ๋าฮ่า"

ทหารของลู่ปาเห็นอาการท่าไม่ดีจึงเข้ามานายกองของพวกเขา
: "ปะ เป็นอะไรป่าวขอรับ? ท่านลู่ปา!"
: "ผู้การ"
: "นายกอง"

และแล้วลู่ปาร่วงลงไปนอนกองกับพื้น
ทหารของเขาต่างตะโกนเรียก
: "ท่านนายกอง"
: "ท่านนายกองพลสามร้อย"

หน้า 5
นายกองสามร้อยนายลู่ปาแน่นิ่งและเสียชีวิต

ทหารของลู่ปา
: "เอ๋?"
: "...หรือเขา..."
: "ตายแล้ว?"

ด้านโต๊ะประชุมกลศึก
บี้ได้ตระโกนถามไปว่า
 "อะไรกันนะ?"
: "เกิดอะไรขึ้น?"

ทางด้านจุดที่ลู่ปาเสียชีวิต
: "ท่านนายกองลู่ปา!!!"
คนของหวนฉีที่อยู่ใกล้ๆกันนั้นก็เริ่มแสดงอาการ
: "หุก... ข้าเองก็ด้วย..."
: "อยากอ้วกขึ้นมา.."
: "แกก็ด้วยหรา?"
: "ข้าก็รู้สึกแบบนั้นเหมือ..."
พวกอาเจียนออกมาอย่างรุนแรง
คนที่เลยตะโกนถามไถ่จนได้ยินไปถึงโต๊ะประชุม
: "ฮะ เฮ้ย"
: "ไรนะ?"
: "ไอ้พวกนี้เองก็อ้วกออกมาแล้วก็ทรุดลงไปด้วย"

หน้า 6
กำแพงทางใต้
พวกคนที่กำลังเดินขึ้นไปบนกำแพง
: "เอาเว้ย ตระกูลหนานมู่ 喃畆 พวกเราเองก็ไปกันกำแพงทักษินกันเถอะ" *ตระกูลนี้จริงๆมันเขียนเป็น ノム ไม่มีคันจิเลย"
: "ไปโลด"
: "ท้องไส้ข้ามันปั่นป่วนชอบกลแฮะ
: "ข้าก็ด้วยวะ..."
พอพวกเขาขึ้นมาถึงบนกำแพงก็พบกับทหารทุกคนสภาพทรุดลงไปนอนกองกับพื้น
จึงเอ่ยด้วยความงุนงงว่า
: "ไรว่ะ?"
: "ไรเนี่ย..."
: "พวกเจ้า... เกิดอะไรขึ้นกันฟ่ะ"

หน้า 7
มีม้าเร็วมารายด่วนยังปี้
: "ใต้เท้าปี้!!!"
: "อันเกิดขึ้นทั่วทุกมุมของตัวเมืองเลยขอรับ"
: "และคนที่ล้มลงไป"
: "พวกเขาตายทั้งหมดเลย"
ปี้
: "อะไรนะ!!!?"
แล้วจึงถามจำนวนที่แน่ชัด
: "ทะ เท่าไหร่กันล่ะ?"
ม้าเร็วจึงตอบกลับไปว่า
: "ไม่ทราบแน่ชัดขอรับ"
: "อย่างไรก็ตาม ก็เป็นจำนวนที่สูงอยู่"
: "ข้าน้อยเกรงว่าคนที่มาถึงเมืองก่อนพวกเราจะเป็นเกือบทั้งหมดขอรับ..."
ปี้
: "พวกที่มาถึงก่อนเราหรา..."
คนของหวนฉีที่กำลังลงไปดูศพ
: "ให้ตายเหอะ นี่มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้นฟ่ะ?"
: "ไม่กี่นาทีก่อนพวกเขายังดีๆกันอยู่เลย... นี่มันบ้าอะไรกัน?"

ม้าเร็วได้กล่าวกับปี้ว่า
: "ใต้เท้าปี้"
: "การที่จะทำให้คนจำนวนขนาดนี้ในคราเดียว...
: "เป็นไปได้ที่จะเป็น..."

: "อือ ไม่ผิดแน่"

หน้า 8
ปี้
: "มันเป็นพิษ!"
คนของหวนฉี
: "พิษหรา..."
ปี้จึงกล่าวเสริมว่า
: "หากมันอยู่ในอาหารหรือน้ำแล้วละก็..."
: "และพวกเราเองก็ได้กินปันส่วนไปกับพวกที่มาถึงก่อนหน้านี้แล้วด้วย..."
คนของหวนฉี
: "อะไรนะ"
ทันใดนั้นปี้และคนอื่นๆที่มากันในชุดหลังก็แสดงอาการอาเจียนอย่างรุนแรงจากพิษออกฤทธิ์ 

หน้า 9
ปี้
: "นี่มัน!"
คนของหวนฉี
: "มะ ไม่จริงใช่ไหม
: "พวกข้าต้องมาตายเหมือน...พวกมัน...เอิ้ก"
ทุกคนก็ทรุดลงไปกับพื้น
: "เหลวหลาย.... ฮ่าาา"
ทหารฉิน
: "ใต้เท้าปี้.."

ปี้ซึ่งเป็นคนสุดท้ายที่ยังประคองสติจากพิษได้อยู่นั้นก็เอ่ยในใจขึ้นว่า
: "ทะ...ทหารเหล่านี้... พวกเขากำลังจะไปป้องกันเมืองยันคนสุดท้าย"
: "แต่กลับต้องมาจบลงเช่นนี้..."
: "ไอ้แบบนี้มัน... บ้าบอสิ้นดี..."
: "แบบนี้มัน..."

หน้า 10
ปี้ได้เห็นเหล่าผู้เฒ่าเดินออกมาจึงกล่าวขึ้นว่า
: "หรือว่า พวกท่านเป็นคน..."
: "วางยาพวกข้าอย่างงั้นเหรอ?"
ผู้เฒ่าจึงตอบว่า
: "ดังที่เจ้าว่ามานั้นล่ะ"

หน้า 11
บี้ได้กล่าวขึ้นว่า
: "เป็นไปไม่ได้..."
: "พวกข้าไม่ได้เรียกใช้งานพวกเจ้านิ!"
: "พวกเจ้าลอบวางยาลงในอาหารของพวกข้าได้เยี่ยงไรกัน?"
: "ในอาหารของพวกข้าทุกคนเลยงั้นหรา...?"

ผู้เฒ่าคนนึงจึงเอ่ยปากขึ้นว่า
: "มันอยู่ในน้ำ จากบ่อน้ำยังไงล่ะ"
: "บ่อน้ำนะ ได้ถูกขุดดังนั้นแล้ว พวกเราจักวางยาในไปในนั้นเมื่อใดก็ได้"

ปี้
: "ขุดงั้นหรา!?"
: "พวกมันถูกขุดขึ้นมางั้นหรา?"
: "นี่พวกท่านมีโอกาศทำเช่นนั้นตั้งแต่เมื่อใดกัน....?"

ผู้เฒ่า
: "นี่เจ้ามิได้ตระหนักเลยรึ?"
: "เมื่อชาวฉินอย่างพวกเจ้าข้ามเข้ามายังดินแดนของพวกเราและมาถึงยังฉือหลี่ เพื่อจักยึดตียี่อัน
   ยาพิษได้ถูกวางเอาไว้เรียบร้อยแล้ว"
ปี้
: "วะ... ว่าไงนะ...?"

ผู้เฒ่า
: "ผู้คนของฉือหลี่นะ..."

หน้า 12
ผู้เฒ่า
: "มิได้หนีหรอก เป็นส่วนนึงในอุบายของท่านหลี่มู่ พวกเเขาจึงถูกโยกย้ายออกไป"
: "ฉิอหลี่ได้ถูกวางไว้ให้ไร้ซึ่งการสู้รบ"
: "เพื่อให้กลายเป็นจุดพัดสำหรับทหารที่หลบหนีมาจากที่ราบอวี่ซื่อ 宜司 ได้"
: "เพื่อที่จะจัดการพวกเจ้าทุกตัวในบัดดล"
 
ปี้ตกใจที่ได้ยินเช่นั้นและกล่าวกับตนเองในใจ
: "หลี่มู่..."
: "หลี่มู่อีกแล้วอย่างงั้นรึ..."
: "ธะ...โธ้เว้ย..."
: "ไอ้เจ้าเวรตะไลนั้น"

: "กระ- กระนั้น"
: "นี่มันเป็นสิ่งที่ ผิดพลาดอย่างมหันต์"
: "พวกท่านเข้าใจหรือไม่?"
: "ในเมื่อพวกท่านวางยาพิษลงไปในบ่อน้ำมากขนาดนั้น"
: "ไม่กี่ปี... หรือนานยิ่งกว่านั้น"
: "ก็ไม่มีใครสามารถอยู่ในฉีอหลี่ได้แน่!"

หน้า 13
ผู้เฒ่าเอ่ยกับปี้ขึ้นมาว่า
: "การตัดหัวทหารแสนนายของหวนฉีเมื่อปีกลายที่ผิงหยาง"
: "ก็เพียงพอจักทำให้เลือดของพวกเราเดือดพล่าน"
: "กับการกระทำที่สุดแสนจะป่าเถื่อนนั่น"
: "ในฐานะคนของแคว้นจ้าวแล้ว! เรายกโทษให้ไม่ได้!"
: "ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม เราสาบานว่าจะทำให้แผนการของมัน(หวนฉี)ต้องสูญเปล่า"
: "เราที่นี่ต่างสาบานว่าจะทำเช่นเดียวกันหากหวนฉีมายังทางเหนือ" *ทำแบบเดียวกับmที่หวนฉีทำในศึกผิงหยาง
: "แม้จะหมายถึงการวางยาพิษบ่อน้ำของเราซึ่งชุบเลี้ยงเรามาแต่แบเบอะ..."
: "เพื่อสังหารทัพของมัน"
: "ไม่สิ หวนฉีต่างหาก! เพื่อจักสังหารหวนฉี!"
: "เพลานี้ จ้าวทั้งปวงย่อมจักทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มันมา! ไอ้ชาวฉินเอ๋ย!"

หน้า 14
แสงอรุณเริ่มสว่างยับขอบฟ้า
ฉือหลี่ก็เต็มไปด้วยซากศพคนานับของทัพฉิน

หน้า 15
มีกองพลม้าจ้าวได้มาถึงยังฉือหลี่
นายกองของพวกเขาจึงได้ถามเหล่าผู้เฒ่าขึ้นว่า
: "เรียบดีนะ?"
ผู้เฒ่า
: "ขอรับ"

หน้า 16
ทหารม้าจ้าวมองศพทัพฉินและเอ่ยขึ้นว่า
: "ยังกับคุมนรกเลยว่ามะ?"
: "ใช่"

นายกองได้กล่าวกับเหล่าผู้เฒ่าว่า
; "มันคงจะไม่ง่ายเลยที่ท่านผู้เฒ่าจะทำแบบนี้"
: "แต่ก็ต้องขอบพระคุณพวกท่าน"
: "ในที่สุดหวนฉีก็จนตรอกแล้ว"
ผู้เฒ่า
: "ดี"

นายทหารสังเกตุทหารฉินบางคนที่ยังมีชีวิตอยู่และเอ่ยขึ้นว่า
: "ยังมีบางตัวที่ยังไม่ตายหรา?"
ผู้เฒ่าจึงตอบว่า
: "ขอรับ เป็นพวกที่ไม่ได้ดื่มนางมากนัก"
: "เกือบตายเสียบางส่วน"
นายทหารจึงถามนายกองขึ้นว่า
: "เราควรจะดูรอบๆและฆ่าพวกมันเลยไหมขอรับ นายกอง?"
นายกอง
: "ไม่ต้อง"
: "มันจะเป็นการยากในการรื้อฟื้นแดนอุดรที่พวกมันเหยียบย่ำเสียเปล่าๆ"
: "คุมตัวพวกมันไปยังค่ายกักกันและทรมารจนกว่าพวกมันจะตาย"

ท่ามกลางซากศพแม่ทัพบี้แม้จะต้องพิษ แต่ก็ยังประคองชีวิตไว้ได้อยู่

หน้า 17
=ณ กองบก.ของหลี่มู่=
ม้าใช้
: "รายงานด่วนขอรับ"
: "รายงานด่วน"
: "แผนการที่ถูกวางไว้ ทัพฉินในเมืองฉือหลี่ถูกกำจัดสิ้นซากแล้วขอรับ"

ฟูตี้
: "พวกเขาทำได้จริงๆหรือเนี่ย..."
แล้วเขาก็กระซิบกับไห่เนี่ยว่า
: "นี่ ซุนซุ่ยจู้อาจเป็นคนคิดแผนนี้"
: "แต่ผู้ที่สั่งการนะ..."
: "คือท่านหลี่มู่ เจ้ารู้ป่ะ" ฟู่ตี้จับหัวไห่เนี่ยหันไปทางหลี่มู่
ไห่เนี่ยจึงชกฟูตี้ที่จับหัวนางและบอกว่า
: "หุบปาก นั่นข้ารู้อยู่แล้วน่า!"
: "หยุดพูดบ้าๆสักที"

หน้า 18
หลังจากเมืองฉือหลี่ถูกตีคืนสู่จ้าวได้
หลี่มู่เริ่มบัญชาทัพหลักทันที
: "หอกข้าแคร่อย่างฉือหลี่ได้ครี่คลายลงแล้ว"
: "ทั้งหมดทั้งปวงเพื่อปลิดชีพหวนฉี ที่อยู่อย่างหนูติดกับ"
: "เพื่อยี่อัน ทุกหน่วยหน้าเดิน"
เหล่าทัพ
: "โอ้"