สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 แล้วค่ะ ต้องเริ่มเล่าตั้งแต่แรกเพื่อให้เข้าใจนะคะ ช่วงตอนเด็กเราเป็นคนเงียบ ๆ อยู่แล้วค่ะ มักจะอยู่บ้านคนเดียวเพราะพ่อแม่ไปทำงานแล้วกลับเย็นค่ะ ไม่ค่อยมีวันหยุด แต่เราก็มีเพื่อนนะคะ ไปโรงเรียนทุกวัน แต่มาเริ่มหนักตอนม.3 ค่ะ เรากลัวผู้ชายมาก ๆ ไม่กล้าอยู่ใกล้ แล้วก็ไม่ชอบห้องน้ำสาธารณะค่ะ เราคาดเดาจากอาการคิดว่าน่าจะเป็นโรคกลัวเชื้อโรคค่ะ เราบอกพ่อแม่แล้วนะคะ แต่เขาบอกว่าคิดไปเอง (ที่จริงเป็นคำที่รุนแรงกว่านั้น) แล้วโควิด-19 มาพอดีค่ะช่วงนั้น น่าจะช่วงใกล้จะขึ้นม.4 ทำให้อาการเราเป็นไปใหญ่เลยค่ะ แต่โชคดีหน่อยที่ได้เรียนออนไลน์ แต่ช่วงที่เรียนออนไลน์นั้นแหละค่ะ ทำให้เรากลัวความตายเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างนึง เราอยากไปหาหมอนะคะ แต่แม่บอกว่าทั้งครอบครัวไม่มีใครเป็น ญาติพี่น้องไม่มีใครเป็น เราเป็นแค่คนกระแดะค่ะ แล้วเราไม่ชอบไปไหนคนเดียว ต้องมีพ่อแม่พาไปตลอด ก็เลยไม่ได้ไปหาด้วยตัวเองค่ะ เราก็เลยอ่านพันทิปแล้วปรับความคิด กว่าจะดีขึ้นก็ช่วง ม.5 เลยค่ะ ส่วนโรงเรียนก็เปิด ๆ ปิด ๆ ทำให้เราไม่อะไรมาก ตอนอยู่โรงเรียนเราทำตัวปกติสุด ๆ เท่าที่จะทำได้เลยค่ะ อึดอัดมาก ยิ่งตอนที่ตำรวจมาตรวจหาสารเสพติดในร่างกายภายในโรงเรียน เรากลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่เลยค่ะ ช่วงม.6 โรงเรียนเปิด 100% ทำให้เราไปบ้าง ไม่ไปบ้าง เรามักทะเลาะกับตัวเองตอนตื่นนอนว่าจะไปดีไหม แต่สุดท้ายก็นอนต่อค่ะ เราไม่ได้ไม่ชอบเรียนนะคะ เราชอบเรียน แต่ไม่ชอบไปค่ะ ที่จริงเราไม่ชอบไปไหนทั้งนั้นค่ะ ปิดเทอมเราไม่ออกไปไหนสักที่เลย อยู่บ้านได้ตลอดทั้งปีเลยค่ะ เรารู้ค่ะว่าอีกไปกี่เดือนก็จะจบแล้ว แต่ทนไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่อยากเจอใครทั้งนั้นค่ะ เราควรทำอย่างไรดีคะ?