รู้สึกหมดหนทางสำหรับชีวิต และเป็นภาระต่อทุกคน แต่จะจากไป ก็ไม่ง่ายเลย
เรามีภาวะ social anxiety ตั้งแต่ป.4-6 ได้แล้ว พึ่งมารู้ตัวไม่กี่ปีมานี่เพราะ ตลอดมาคิดว่ เราคงประหลาด ไปเองคนเดียว ที่ตื่นเต้น บางครั้งก็ตัวสั่นและเกือบเป็นล้มตอนpublic speaking, เป็นจุดสนใจ, และ เวลาคุยกับคนใหม่ๆ อาการหนักขึ้นมากๆ จนเกือบล้มป่วยหลายครั้ง จึงพึ่งมั่นใจได้ค่ะ
จากเด็กที่เคยสดใส ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ตั้งแต่ขึ้นชั้นมัธยม จนปัจจุบัน
ก่อนอื่น เราเป็นลูกครึ่งค่ะ แต่ภาษาอีกภาษาเราค่อนข้างอ่อน สื่อสารได้ แต่ไม่ได้ fluent ถึงขั้น แกรมม่าเป๊ะ หรือพูดจาเหมือนnative speakerค่ะ
เมื่อต้นปี2019 เราที่เป็นภาวะตามที่เอ่ยมา ได้ย้ายมาที่ประเทศอเมริกาค่ะ กว่าจะมาอยู่ที่นี้ ก็หวาดกลัวและไม่ง่ายจริงๆค่ะ จนมาถึงตอนนี้ ก็ยังพบเจอปัญหาหลายอย่าง
เราจบม.5 highschoolปกติค่ะ แต่พอปีสุดท้าย โควิดพอดี แถมต้องย้ายที่อยู่ไปอีกรัฐถึงตัดสินใจ ย้ายไปเรียนสภาบันแบบออนไลน์อย่างเดียวค่ะ
พบจบชั้นมัธยม ไม่รู้จะต่ออะไรเลย เลือกเรียนทางศิลปะโดยตรงเพราะ ตอนเด็กชอบวาดรูปมากๆ ปัจจุบันก็วาดบ้าง เลยมาต่อสถาบันออนไลน์ที่เดียวกันค่ะ (ตอนเกลิ่นก่อนว่า ที่เรียนหลักๆแค่ อ่าน จำ สอบ ทำproject ตัวคนเดียว วนๆจนจบค่ะ ไม่มีเพื่อน หรือ ครูโดยตรงค่ะ) เราเครียดมากๆเดิมทีเพราะเหตุผลที่ไม่ได้ออกไปมีชีวิตนอกจากเรียนตัวคนเดียว และอีกเหตุผลเพราะ ไปอ่านมา บางคนก็บ่นว่า สถาบันนี้ ไปต่อยอดอนาคตยากค่ะ ไม่ได้เก็บcreditขนาดนั่น บางคนก็บอกโอเคระดับนึงค่ะ จึงคิดมาก จะถอยหรือเดินต่อ ก็สับสนค่ะ เราไม่รู้อนาตจะทำอะไรได้บ้าง หรือหนทางต้องเป็นทางไหนต่อค่ะ เคยปรึกษาผู้ใหญ่ครั้งนึงก็โดนตำหนิ หนักๆ เลย ยิ่งสับสนไปใหญ่ค่ะ
อีกประเด็นใหญ่ๆ ที่เราพิมพ์ก่อนหน้านี้ว่ามีภาวะ social anxiety ทำให้เราหางานทำยาก ค่ะ เราแพนิค จนทำหลายสิ่งยากมากๆ และสิ่งสำคัญเพระหน้าตาที่ดูเป็นฝรั่ง ทุกคนต้องการที่จะเข้าใจที่เราพูด พอเราพูดอะไรไม่ออก ก็แพนิคจนจะเป็นลมเลยค่ะ พยายามเผชิญความกลัว รู้สึกตนเองดีขึ้นกว่าปีก่อนๆ แต่ก็ยังไม่มีตามที่ผู้ปกครองต้องการค่ะ
เรารู้สึกหมดเหตุผลทุกอย่างที่จะอยู่ค่ะ ทุกวัน พยายามจะตื่นมา บอกตัวเองว่า วันนี้จะต้องปรับตัวให้ดีกว่าก่อน ก็ได้ยินเสียงผู้ปกครองทะเลาะกันบ้าง ยามเช้า หรือไม่ก็ เราที่เป็นคนนอนหลับยากมากๆ ไม่ได้ตั้งจะตื่นสาย ก็โดนผู้ปกครอง ตำหนิว่า ไม่คิดจะตื่นมาช่วยทำอะไรเลยสินะ เอาแต่นอน(เราไปช่วยงานทำกับผู้ปกครองเล็กน้อยค่ะ เป็นงานที่ตั้งเวลาทำเองได้ ทำงานด้วยตนเอง เพราะยังหางานของตนเองไม่ได้ จึงไปช่วยผู้ปกครองตอนนี้ค่ะ)
เรารู้สึกว่าอยู่ต่อไป ไม่มีอนาคตแล้ว เราทำผู้อื่นลำบาก และสภาพแวดล้อมที่ต้องเจอทุกวัน เรารู้สึกอยากพอกับชีวิตแล้วจริงๆค่ะ แต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ง่ายๆ เราขออนุญาตระบายในกระทู้นี้นะคะ เพราะเราไม่สามารถคุยกับใครได้ และสภาพจิตใจตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้วค่ะ
ปล. เราทราบนะคะ ว่าโรคนี้ ต้องไปหาผู้เชี่ยวชาญ แต่สาเหตุคือ ค่ารักษาที่นี้ แพงมากๆค่ะ และทางบ้านเราไม่มีงบขนาดนั่นเลยค่ะ แค่ค่ากินค่าใช้ทุกวันนี้ ก็คิดมากกันมากๆแล้วค่ะ แถมไม่รู้จะมีวี่แว่วหายวันไหนคะ ทุกวันนี้เราทำได้แค่ หายใจเข้าออกช้าๆ และตั้งสติเท่านั่น ผู้ปกครองไม่เข้าใจเราในจุดนี้เลยค่ะ
เรารู้สึกทุกวันนี้เป็นภาระมากๆค่ะ เหมือนใช้เงินของเขาไป และไร้ประโยชน์อีก แค่ทำงานแค่นี้ ไม่พอค่ะ
หมดหนทางทุกอย่างเลยค่ะ ยิ่งคำพูดและการกระทำของผู้ปกครองวันนี้ ยิ่งทำให้เราตะหนักได้ว่า ตอนนี้เราเป็นภาระ ของพวกท่านจริงๆค่ะ(ท่านไม่ได้บอกตรงๆแบบนี้ แต่ทุกสิ่งมันสื่อ ออกมาค่ะ)
*เราโตมาแบบอยู่กับผู้ปกครองเสมอค่ะ แทบไม่ได้ออกนอกลู่นอกทาง ถ้าทำอะไรไม่ดีเท่าที่ผู้ปกครอง หวังก็จะโดนตำหนิค่ะ ปัจจุบันเราอยู่วัยมหาลัย เราเมื่อก่อนก็เรียน ปกติค่ะ แต่ปัจจุบันที่บ้าน อยากให้เรียนหางานทำและเรียนไปด้วยค่ะ เรามองว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆ ก็พยายามหางานทำ และเคยไปฝึกงานค่ะ แต่ก็ไม่รอดอยู่ดี เนื่องด้วยเราที่เงอะงะมากกว่าคนอื่นๆเป็นพิเศษ เรารู้สึกเครียดจริงๆ จนตอนนี้ก็เรียนช้ามากๆ ยังไม่จบปี1ในระหว่างที่เพื่อนไปไกลแล้ว กดดัน เครียด ทุกๆวันเลยค่ะ เราเองก็อยากปกติเหมือนมนุษย์คนอื่นๆ ไม่อยากตายเลยค่ะ แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะเดินไปทางไหนเลยค่ะ
รู้สึกหมดหนทางสำหรับชีวิต และเป็นภาระต่อทุกคน แต่จะจากไป ก็ไม่ง่ายเลย
จากเด็กที่เคยสดใส ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ตั้งแต่ขึ้นชั้นมัธยม จนปัจจุบัน
ก่อนอื่น เราเป็นลูกครึ่งค่ะ แต่ภาษาอีกภาษาเราค่อนข้างอ่อน สื่อสารได้ แต่ไม่ได้ fluent ถึงขั้น แกรมม่าเป๊ะ หรือพูดจาเหมือนnative speakerค่ะ
เมื่อต้นปี2019 เราที่เป็นภาวะตามที่เอ่ยมา ได้ย้ายมาที่ประเทศอเมริกาค่ะ กว่าจะมาอยู่ที่นี้ ก็หวาดกลัวและไม่ง่ายจริงๆค่ะ จนมาถึงตอนนี้ ก็ยังพบเจอปัญหาหลายอย่าง
เราจบม.5 highschoolปกติค่ะ แต่พอปีสุดท้าย โควิดพอดี แถมต้องย้ายที่อยู่ไปอีกรัฐถึงตัดสินใจ ย้ายไปเรียนสภาบันแบบออนไลน์อย่างเดียวค่ะ
พบจบชั้นมัธยม ไม่รู้จะต่ออะไรเลย เลือกเรียนทางศิลปะโดยตรงเพราะ ตอนเด็กชอบวาดรูปมากๆ ปัจจุบันก็วาดบ้าง เลยมาต่อสถาบันออนไลน์ที่เดียวกันค่ะ (ตอนเกลิ่นก่อนว่า ที่เรียนหลักๆแค่ อ่าน จำ สอบ ทำproject ตัวคนเดียว วนๆจนจบค่ะ ไม่มีเพื่อน หรือ ครูโดยตรงค่ะ) เราเครียดมากๆเดิมทีเพราะเหตุผลที่ไม่ได้ออกไปมีชีวิตนอกจากเรียนตัวคนเดียว และอีกเหตุผลเพราะ ไปอ่านมา บางคนก็บ่นว่า สถาบันนี้ ไปต่อยอดอนาคตยากค่ะ ไม่ได้เก็บcreditขนาดนั่น บางคนก็บอกโอเคระดับนึงค่ะ จึงคิดมาก จะถอยหรือเดินต่อ ก็สับสนค่ะ เราไม่รู้อนาตจะทำอะไรได้บ้าง หรือหนทางต้องเป็นทางไหนต่อค่ะ เคยปรึกษาผู้ใหญ่ครั้งนึงก็โดนตำหนิ หนักๆ เลย ยิ่งสับสนไปใหญ่ค่ะ
อีกประเด็นใหญ่ๆ ที่เราพิมพ์ก่อนหน้านี้ว่ามีภาวะ social anxiety ทำให้เราหางานทำยาก ค่ะ เราแพนิค จนทำหลายสิ่งยากมากๆ และสิ่งสำคัญเพระหน้าตาที่ดูเป็นฝรั่ง ทุกคนต้องการที่จะเข้าใจที่เราพูด พอเราพูดอะไรไม่ออก ก็แพนิคจนจะเป็นลมเลยค่ะ พยายามเผชิญความกลัว รู้สึกตนเองดีขึ้นกว่าปีก่อนๆ แต่ก็ยังไม่มีตามที่ผู้ปกครองต้องการค่ะ
เรารู้สึกหมดเหตุผลทุกอย่างที่จะอยู่ค่ะ ทุกวัน พยายามจะตื่นมา บอกตัวเองว่า วันนี้จะต้องปรับตัวให้ดีกว่าก่อน ก็ได้ยินเสียงผู้ปกครองทะเลาะกันบ้าง ยามเช้า หรือไม่ก็ เราที่เป็นคนนอนหลับยากมากๆ ไม่ได้ตั้งจะตื่นสาย ก็โดนผู้ปกครอง ตำหนิว่า ไม่คิดจะตื่นมาช่วยทำอะไรเลยสินะ เอาแต่นอน(เราไปช่วยงานทำกับผู้ปกครองเล็กน้อยค่ะ เป็นงานที่ตั้งเวลาทำเองได้ ทำงานด้วยตนเอง เพราะยังหางานของตนเองไม่ได้ จึงไปช่วยผู้ปกครองตอนนี้ค่ะ)
เรารู้สึกว่าอยู่ต่อไป ไม่มีอนาคตแล้ว เราทำผู้อื่นลำบาก และสภาพแวดล้อมที่ต้องเจอทุกวัน เรารู้สึกอยากพอกับชีวิตแล้วจริงๆค่ะ แต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ง่ายๆ เราขออนุญาตระบายในกระทู้นี้นะคะ เพราะเราไม่สามารถคุยกับใครได้ และสภาพจิตใจตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้วค่ะ
ปล. เราทราบนะคะ ว่าโรคนี้ ต้องไปหาผู้เชี่ยวชาญ แต่สาเหตุคือ ค่ารักษาที่นี้ แพงมากๆค่ะ และทางบ้านเราไม่มีงบขนาดนั่นเลยค่ะ แค่ค่ากินค่าใช้ทุกวันนี้ ก็คิดมากกันมากๆแล้วค่ะ แถมไม่รู้จะมีวี่แว่วหายวันไหนคะ ทุกวันนี้เราทำได้แค่ หายใจเข้าออกช้าๆ และตั้งสติเท่านั่น ผู้ปกครองไม่เข้าใจเราในจุดนี้เลยค่ะ
เรารู้สึกทุกวันนี้เป็นภาระมากๆค่ะ เหมือนใช้เงินของเขาไป และไร้ประโยชน์อีก แค่ทำงานแค่นี้ ไม่พอค่ะ
หมดหนทางทุกอย่างเลยค่ะ ยิ่งคำพูดและการกระทำของผู้ปกครองวันนี้ ยิ่งทำให้เราตะหนักได้ว่า ตอนนี้เราเป็นภาระ ของพวกท่านจริงๆค่ะ(ท่านไม่ได้บอกตรงๆแบบนี้ แต่ทุกสิ่งมันสื่อ ออกมาค่ะ)
*เราโตมาแบบอยู่กับผู้ปกครองเสมอค่ะ แทบไม่ได้ออกนอกลู่นอกทาง ถ้าทำอะไรไม่ดีเท่าที่ผู้ปกครอง หวังก็จะโดนตำหนิค่ะ ปัจจุบันเราอยู่วัยมหาลัย เราเมื่อก่อนก็เรียน ปกติค่ะ แต่ปัจจุบันที่บ้าน อยากให้เรียนหางานทำและเรียนไปด้วยค่ะ เรามองว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆ ก็พยายามหางานทำ และเคยไปฝึกงานค่ะ แต่ก็ไม่รอดอยู่ดี เนื่องด้วยเราที่เงอะงะมากกว่าคนอื่นๆเป็นพิเศษ เรารู้สึกเครียดจริงๆ จนตอนนี้ก็เรียนช้ามากๆ ยังไม่จบปี1ในระหว่างที่เพื่อนไปไกลแล้ว กดดัน เครียด ทุกๆวันเลยค่ะ เราเองก็อยากปกติเหมือนมนุษย์คนอื่นๆ ไม่อยากตายเลยค่ะ แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะเดินไปทางไหนเลยค่ะ