สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เราอยากมาเล่าเรื่องราวให้ทุกๆคนได้อ่านและช่วยออกความเห็นให้เราหน่อยค่ะ
ตอนนี้เราอายุ20ปี และเราจมอยู่กับความทุกข์นี้มานานถึง15ปีแล้ว มันคือเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเรา แม้ว่าคนอื่นจะบอกว่ามันคือเรื่องเล็กน้อยและเป็นไปไม่ได้เลย แต่เราขอสาบานว่ามันเรื่องจริง และเป็นสิ่งที่เราจดจำไปจนตาย ไม่เคยลืมแน่นอน
ช่วงเวลาตอนกลางวันจะเป็นเวลานอนของเด็กอนุบาล แต่ทุกคนเชื่อมั้ยคะว่าไม่มีวันไหนเลยที่เราจะได้นอนหลับสบายเหมือนเพื่อนๆ
เพราะเราถูกเด็กผู้ชาย3คนที่เป็นเด็กดื้อประจำห้องและตัวใหญ่ที่สุดมาปลุกปล้ำเราในทุกๆวันของช่วงเวลานี้ ไม่ว่าเราจะย้ายที่นอนไปอยู่ส่วนไหนของห้องเรียน พวกมันจะตามเราไปทุกที่เพื่อที่จะได้มานอนเบียดข้างๆเราและกระทำการปลุกปล้ำ มีสองคนที่จะสลับกันมาซุกไซร้ซอกคอเรา จับนั่นจับนี่ และเวลาทำก็จะกดและตรึงมือทั้งสองข้างของเราเอาไว้ และอีกคนนึงก็จะทำหน้าที่ดูต้นทางว่าครูกลับมาจากทานข้าวแล้วหรือยัง
เนื่องจากครูจะปิดไฟในห้องและออกไปทานข้าวเที่ยง เราจำได้แม่นว่ามีหลายครั้งที่เพื่อนคนอื่นตื่นมาเข้าห้องน้ำ แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยเรา เพราะกลัวว่าจะโดน3คนนี้รังแก เราพยายามร้องให้ช่วยพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่2คนนั้นจะเอามือมาปิดปากเราตลอด และทุกคนที่ตื่นมาเห็นก็ได้แต่มองดูอยู่เฉยๆ
ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก เราไม่รู้ว่าการกระทำแบบนี้มันคืออะไร พวกนั้นมาทำกับเราทำไม แล้วทำไมถึงเป็นเราคนเดียวที่โดนทำแบบนี้ รู้แค่ว่าเรากลัวและไม่ชอบอย่างมาก
พอพวกนั้นเลิกทำ เราจะแอบวิ่งออกมานอกห้องเรียนเพื่อมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองที่มันหลุดลุ่ยและยับเยิน และทุกครั้งที่แม่มารับเรากลับบ้าน เสื้อผ้าเราจะยับและอยู่ในสภาพนั้นตลอด เราเคยบอกแม่แล้วว่าเพื่อนทำแบบนี้กับหนูนะ
แต่ตอนนั้นแม่บอกว่าเพื่อนๆคงเล่นล่ะมั้งลูก เขาแค่อยากเล่นด้วยตามประสาเด็กหรือเปล่า
ซึ่งเราบอกได้เลยว่าเราก็เชื่อในสิ่งที่แม่พูด เพราะเรายังเด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรพวกนี้เลย และเราก็ไม่กล้าบอกครู เพราะกลัวครูจะหาว่าเราโกหก และคิดว่าครูก็คงคิดเหมือนกันกับแม่แน่ๆ
จนเวลาเลยผ่านไปถึงป.6 เราก็ยังคงเรียนและเจอหน้า3คนนี้ตลอด และแน่นอนว่าเราก็ถูกทำแบบนั้นเหมือนกัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต่อหน้าเพื่อนๆมันก็ไม่เว้น เราเคยถูกมันจับจูบต่อหน้าเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มของเรา ทุกคนเห็นหมด แต่พอเราไปถามว่าทำไมไม่มาช่วย เพื่อนกลับบอกแค่ว่าขอโทษ เพราะกลัวพวกนั้นจะรังแกและตามแกล้ง
มีอีกหลายอย่างที่เรายังถูกแกล้งต่างๆนาๆตลอดในการเรียน ถูกมันแกล้งดึงกางเกงลงจนเห็นกางเกงใน และเพื่อนๆก็หัวเราะ ถูกตีก้น ถูกทำทุกอย่างที่เราคิดว่าเด็กแบบเราทุกคนในตอนนั้นไม่สมควรโดน ไม่สมควรโดนเลยจริงๆ แต่เราก็กลับโดนพวกนั้นทำซะเอง และทำกับเราคนเดียวด้วย
จนเราโตขึ้นและได้คุยกับแม่อีกครั้ง เราพูดทั้งน้ำตาและตัวสั่นไปหมด เพราะมันคือภาพติดตาเราจนถึงทุกวันนี้ จนเราต้องไปพบจิตแพทย์และนักจิตวิทยา เพราะเรากลายเป็นคนที่มีอาการเหมือนคนซึมเศร้า เราย้ำคิดย้ำทำในเรื่องเดิมๆก็คือการดึงผมตัวเอง ซึ่งมันคือโรคจิตชนิดหนึ่งจากการที่เราเครียดสะสมมานานหลายปี
เราแค่อยากถามทุกคนว่า คิดยังไงบ้างกับเรื่องของเรา แล้วมีวิธีจัดการกับมันยังไงเพื่อที่จะทำให้ก้าวข้ามเรื่องที่เป็นปัญหาและปมในใจนี้ไปได้ แน่นอนว่าเราพยายามลืมแล้ว แต่มันทำไม่ได้เลย ทุกคืนเรามักจะวนกลับไปในห้วงอารมณ์นั้น และเราก็จะร้องไห้ออกมาเองโดยไม่มีสาเหตุ
เด็ก5ขวบสามารถทำได้ขนาดนี้เลยหรอ ใครเป็นคนสอน หรือว่าทั้ง3คนไปจำหรือดูมาจากที่ไหน ทำไมถึงมาทำกับเรา จนเราต้องกลายเป็นเหมือนคนโรคจิตคนซึมเศร้าคนนึงไปแล้ว
ทำกับเราแบบนี้ทำไม? ตอนนี้พวกเธอมีชีวิตที่ดีทุกคน แต่เรานี่สิที่ต้องแบกรับความทุกข์ทรมานนี้มาถึง15ปี
คนทำไม่เคยจำ แต่คนโดนกระทำมันจำไม่เคยลืมนะ
ทุกคนคิดว่าเด็ก5ขวบจะทำเรื่องอนาจารได้มั้ยคะ?
ตอนนี้เราอายุ20ปี และเราจมอยู่กับความทุกข์นี้มานานถึง15ปีแล้ว มันคือเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเรา แม้ว่าคนอื่นจะบอกว่ามันคือเรื่องเล็กน้อยและเป็นไปไม่ได้เลย แต่เราขอสาบานว่ามันเรื่องจริง และเป็นสิ่งที่เราจดจำไปจนตาย ไม่เคยลืมแน่นอน
ช่วงเวลาตอนกลางวันจะเป็นเวลานอนของเด็กอนุบาล แต่ทุกคนเชื่อมั้ยคะว่าไม่มีวันไหนเลยที่เราจะได้นอนหลับสบายเหมือนเพื่อนๆ
เพราะเราถูกเด็กผู้ชาย3คนที่เป็นเด็กดื้อประจำห้องและตัวใหญ่ที่สุดมาปลุกปล้ำเราในทุกๆวันของช่วงเวลานี้ ไม่ว่าเราจะย้ายที่นอนไปอยู่ส่วนไหนของห้องเรียน พวกมันจะตามเราไปทุกที่เพื่อที่จะได้มานอนเบียดข้างๆเราและกระทำการปลุกปล้ำ มีสองคนที่จะสลับกันมาซุกไซร้ซอกคอเรา จับนั่นจับนี่ และเวลาทำก็จะกดและตรึงมือทั้งสองข้างของเราเอาไว้ และอีกคนนึงก็จะทำหน้าที่ดูต้นทางว่าครูกลับมาจากทานข้าวแล้วหรือยัง
เนื่องจากครูจะปิดไฟในห้องและออกไปทานข้าวเที่ยง เราจำได้แม่นว่ามีหลายครั้งที่เพื่อนคนอื่นตื่นมาเข้าห้องน้ำ แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยเรา เพราะกลัวว่าจะโดน3คนนี้รังแก เราพยายามร้องให้ช่วยพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่2คนนั้นจะเอามือมาปิดปากเราตลอด และทุกคนที่ตื่นมาเห็นก็ได้แต่มองดูอยู่เฉยๆ
ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก เราไม่รู้ว่าการกระทำแบบนี้มันคืออะไร พวกนั้นมาทำกับเราทำไม แล้วทำไมถึงเป็นเราคนเดียวที่โดนทำแบบนี้ รู้แค่ว่าเรากลัวและไม่ชอบอย่างมาก
พอพวกนั้นเลิกทำ เราจะแอบวิ่งออกมานอกห้องเรียนเพื่อมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองที่มันหลุดลุ่ยและยับเยิน และทุกครั้งที่แม่มารับเรากลับบ้าน เสื้อผ้าเราจะยับและอยู่ในสภาพนั้นตลอด เราเคยบอกแม่แล้วว่าเพื่อนทำแบบนี้กับหนูนะ
แต่ตอนนั้นแม่บอกว่าเพื่อนๆคงเล่นล่ะมั้งลูก เขาแค่อยากเล่นด้วยตามประสาเด็กหรือเปล่า
ซึ่งเราบอกได้เลยว่าเราก็เชื่อในสิ่งที่แม่พูด เพราะเรายังเด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรพวกนี้เลย และเราก็ไม่กล้าบอกครู เพราะกลัวครูจะหาว่าเราโกหก และคิดว่าครูก็คงคิดเหมือนกันกับแม่แน่ๆ
จนเวลาเลยผ่านไปถึงป.6 เราก็ยังคงเรียนและเจอหน้า3คนนี้ตลอด และแน่นอนว่าเราก็ถูกทำแบบนั้นเหมือนกัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต่อหน้าเพื่อนๆมันก็ไม่เว้น เราเคยถูกมันจับจูบต่อหน้าเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มของเรา ทุกคนเห็นหมด แต่พอเราไปถามว่าทำไมไม่มาช่วย เพื่อนกลับบอกแค่ว่าขอโทษ เพราะกลัวพวกนั้นจะรังแกและตามแกล้ง
มีอีกหลายอย่างที่เรายังถูกแกล้งต่างๆนาๆตลอดในการเรียน ถูกมันแกล้งดึงกางเกงลงจนเห็นกางเกงใน และเพื่อนๆก็หัวเราะ ถูกตีก้น ถูกทำทุกอย่างที่เราคิดว่าเด็กแบบเราทุกคนในตอนนั้นไม่สมควรโดน ไม่สมควรโดนเลยจริงๆ แต่เราก็กลับโดนพวกนั้นทำซะเอง และทำกับเราคนเดียวด้วย
จนเราโตขึ้นและได้คุยกับแม่อีกครั้ง เราพูดทั้งน้ำตาและตัวสั่นไปหมด เพราะมันคือภาพติดตาเราจนถึงทุกวันนี้ จนเราต้องไปพบจิตแพทย์และนักจิตวิทยา เพราะเรากลายเป็นคนที่มีอาการเหมือนคนซึมเศร้า เราย้ำคิดย้ำทำในเรื่องเดิมๆก็คือการดึงผมตัวเอง ซึ่งมันคือโรคจิตชนิดหนึ่งจากการที่เราเครียดสะสมมานานหลายปี
เราแค่อยากถามทุกคนว่า คิดยังไงบ้างกับเรื่องของเรา แล้วมีวิธีจัดการกับมันยังไงเพื่อที่จะทำให้ก้าวข้ามเรื่องที่เป็นปัญหาและปมในใจนี้ไปได้ แน่นอนว่าเราพยายามลืมแล้ว แต่มันทำไม่ได้เลย ทุกคืนเรามักจะวนกลับไปในห้วงอารมณ์นั้น และเราก็จะร้องไห้ออกมาเองโดยไม่มีสาเหตุ
เด็ก5ขวบสามารถทำได้ขนาดนี้เลยหรอ ใครเป็นคนสอน หรือว่าทั้ง3คนไปจำหรือดูมาจากที่ไหน ทำไมถึงมาทำกับเรา จนเราต้องกลายเป็นเหมือนคนโรคจิตคนซึมเศร้าคนนึงไปแล้ว
ทำกับเราแบบนี้ทำไม? ตอนนี้พวกเธอมีชีวิตที่ดีทุกคน แต่เรานี่สิที่ต้องแบกรับความทุกข์ทรมานนี้มาถึง15ปี
คนทำไม่เคยจำ แต่คนโดนกระทำมันจำไม่เคยลืมนะ