มีเรื่องเล่าตอนเด็กมาเล่าให้ฟัง
แค่อยากระบายอารมณ์เท่านั้น
เรื่องนี้คนนอกที่เรารู้จักไม่ค่อยรู้ เราเป็นเด็กที่ฉี่รดที่นอนตั้งแต่อนุบาล ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ พอโตขึ้นมากลับมานึก ถึงพอจำได้ว่าตอนอนุบาลมีครูคนหนึ่งชื่อว่า ครูอ้อย จำขึ้นใจเลย เขาเป็นคนน่ากลัวมากๆ ตอนนั้นเราปวดฉี่เลยไปขออนุญาติ เขาบอกว่าเราฉี่บ่อยเกินไปเลยไม่ให้เราไปห้องน้ำแล้วตอนนั้นเป็นช่วงนอนพักกลางวัน เราก็เริ่มฉี่รดที่นอนตั้งแต่นั้นมา คนเป็นแม่เอาแต่บอกว่าแค่ปวดฉี่ตอนนอนคนเรามันจะไม่รู้ตัวเลยเหรอ ก็เราไม่รู้ตัวเลยจริงๆ แถมครูทั้งโรงเรียน ไม่ว่าจะเด็กนักเรียน ก็รู้กันทั่วโรงเรียนโดนบูลลี่โดนล้อว่า "อีเยี่ยว" โดยโดนจากกลุ่มเพื่อนของคนที่เป็นพี่เราล้อ โดนแกล้ง อับอายไปหมด เรากลับเป็นเด็กที่มีอะไรแล้วไม่บอกครอบครัว คนเป็นแม่ไม่รู้ นอกจากเรื่องนี้ก็มีมากกว่านี้คือ เด็กผู้หญิงทุกคนต้องมีเหากันอยู่เเล้ว แต่เราโดนครูอ้อยคนเดิมจับหวีเหาต่อหน้าเพื่อนๆ เราโดนอยู่คนเดียว โดนเขาด่าเรื่องเหามาตลอด แต่เราพยายามแล้วทั้งตัดผมทั้งใช้ยา แต่พอมาเรียนก็ติดกลับไปอยู่ดี อันนี้เรื่องที่เกิดตอนอนุบาล1-2นะ ชีวิตก็ลากยาวมาจนถึงป.4สิ่งที่ทำให้เรากลัวก็กลับมาอีกเพราะครูอ้อยมาเป็นครูประจำชั้นเราตอนป.4นี้ 2เหตุที่จำได้คือ โดนเรื่องเหาอีกแล้วแต่ครั้งนี้เขาให้เราไปสระผม ณ วันนั้นเลยแต่ตอนนั้นด้วยความเด็กเราก็ยิ้มได้ แล้วครูประจำชั้นตอนป.1เดินมาเห็นเพราะ เราต้องสระผมอยู่ในห้องน้ำ เพื่อนในห้องมายืนรออยู่หน้าประตู ครูประจำชั้นตอนป.1ของเราก็เดินมาดู แล้วเขาก็บอกว่าสภาพดูไม่ได้เลย ถึงมาเริ่มคิดได้ว่าทำไมอะไรแบบนี้เราโดนอยู่คนเดียวด้วย แล้วก็มาอีกเรื่องคือ ครูอ้อยให้เราเขียนคำว่า ซ้ำชั้น แต่เราเขียนผิดเป็น ซ่ำชั้น ก็เข้าใจว่าเขาคงสอนแหละ ครูเขาจับแขนเราเดินไปที่ห้องของป.6 เป็นชั้นของคนเป็นพี่เราอยู่ และก็เพื่อนของคนเป็นพี่เราอยู่ด้วย ครูอ้อยแทรกการสอนแล้วก็มาพูดให้เราลองเขียนซ้ำชั้นบนกระดานให้พี่ๆป.6อ่าน เราก็เขียนแบบเดิมเพราะเขายังไม่ได้บอกว่าอันไหนที่เราเขียนผิด เขาด่าเราต่อหน้าพี่ๆป.6 คนอื่นๆก็หัวเราะ แล้วเราก็เริ่มร้องไห้ มันอายมันเป็นความรู้สึกฝังใจมากๆ ตอนโตเวลาต้องเสนองานหน้าชั้นเรียนหรือ เป็นที่จับจ้องจากสายตาผู้คน ใจจะเต้นแรงมากๆ เสียงจะสั่น แล้วกลายไปเป็นคนผู้เสียงเบา เรื่องพวกนี้แน่นอนว่าคนเป็นแม่ไม่รู้ อาจจะเพราะว่าคนเป็นแม่เรากับครูอ้อยรู้จักกัน เพราะเขาก็เคยเป็นครูที่สอนคนเป็นแม่เราเหมือนกัน เลยไม่อยากบอกอะไรกับเขา แต่คนที่รู้เกือบทุกเรื่องที่โรงเรียนเราคือคนเป็นพี่เรา เวลาอยู่โรงเรียนเราจะทักทายคนเป็นพี่เราตลอดแต่เขากลับไม่ยิ้มทำหน้านิ่งๆหันหน้าหนีก็มี ตอนในห้องป.6 คนเป็นพี่เราก็อยู่แต่ก็นั่งดูอยู่นิ่งๆ แบบว่า ก็นั้นแหละ พยายามไม่เก็บมาใส่ใจ หวังว่าชีวิตจะดีขึ้น
ปล. เนื่องจากเรื่องเกิดตั้งแต่เด็กเราอาจจะจำรายละเอียดไม่ชัดพอ
เรื่องฝังใจตอนเด็ก
แค่อยากระบายอารมณ์เท่านั้น
เรื่องนี้คนนอกที่เรารู้จักไม่ค่อยรู้ เราเป็นเด็กที่ฉี่รดที่นอนตั้งแต่อนุบาล ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ พอโตขึ้นมากลับมานึก ถึงพอจำได้ว่าตอนอนุบาลมีครูคนหนึ่งชื่อว่า ครูอ้อย จำขึ้นใจเลย เขาเป็นคนน่ากลัวมากๆ ตอนนั้นเราปวดฉี่เลยไปขออนุญาติ เขาบอกว่าเราฉี่บ่อยเกินไปเลยไม่ให้เราไปห้องน้ำแล้วตอนนั้นเป็นช่วงนอนพักกลางวัน เราก็เริ่มฉี่รดที่นอนตั้งแต่นั้นมา คนเป็นแม่เอาแต่บอกว่าแค่ปวดฉี่ตอนนอนคนเรามันจะไม่รู้ตัวเลยเหรอ ก็เราไม่รู้ตัวเลยจริงๆ แถมครูทั้งโรงเรียน ไม่ว่าจะเด็กนักเรียน ก็รู้กันทั่วโรงเรียนโดนบูลลี่โดนล้อว่า "อีเยี่ยว" โดยโดนจากกลุ่มเพื่อนของคนที่เป็นพี่เราล้อ โดนแกล้ง อับอายไปหมด เรากลับเป็นเด็กที่มีอะไรแล้วไม่บอกครอบครัว คนเป็นแม่ไม่รู้ นอกจากเรื่องนี้ก็มีมากกว่านี้คือ เด็กผู้หญิงทุกคนต้องมีเหากันอยู่เเล้ว แต่เราโดนครูอ้อยคนเดิมจับหวีเหาต่อหน้าเพื่อนๆ เราโดนอยู่คนเดียว โดนเขาด่าเรื่องเหามาตลอด แต่เราพยายามแล้วทั้งตัดผมทั้งใช้ยา แต่พอมาเรียนก็ติดกลับไปอยู่ดี อันนี้เรื่องที่เกิดตอนอนุบาล1-2นะ ชีวิตก็ลากยาวมาจนถึงป.4สิ่งที่ทำให้เรากลัวก็กลับมาอีกเพราะครูอ้อยมาเป็นครูประจำชั้นเราตอนป.4นี้ 2เหตุที่จำได้คือ โดนเรื่องเหาอีกแล้วแต่ครั้งนี้เขาให้เราไปสระผม ณ วันนั้นเลยแต่ตอนนั้นด้วยความเด็กเราก็ยิ้มได้ แล้วครูประจำชั้นตอนป.1เดินมาเห็นเพราะ เราต้องสระผมอยู่ในห้องน้ำ เพื่อนในห้องมายืนรออยู่หน้าประตู ครูประจำชั้นตอนป.1ของเราก็เดินมาดู แล้วเขาก็บอกว่าสภาพดูไม่ได้เลย ถึงมาเริ่มคิดได้ว่าทำไมอะไรแบบนี้เราโดนอยู่คนเดียวด้วย แล้วก็มาอีกเรื่องคือ ครูอ้อยให้เราเขียนคำว่า ซ้ำชั้น แต่เราเขียนผิดเป็น ซ่ำชั้น ก็เข้าใจว่าเขาคงสอนแหละ ครูเขาจับแขนเราเดินไปที่ห้องของป.6 เป็นชั้นของคนเป็นพี่เราอยู่ และก็เพื่อนของคนเป็นพี่เราอยู่ด้วย ครูอ้อยแทรกการสอนแล้วก็มาพูดให้เราลองเขียนซ้ำชั้นบนกระดานให้พี่ๆป.6อ่าน เราก็เขียนแบบเดิมเพราะเขายังไม่ได้บอกว่าอันไหนที่เราเขียนผิด เขาด่าเราต่อหน้าพี่ๆป.6 คนอื่นๆก็หัวเราะ แล้วเราก็เริ่มร้องไห้ มันอายมันเป็นความรู้สึกฝังใจมากๆ ตอนโตเวลาต้องเสนองานหน้าชั้นเรียนหรือ เป็นที่จับจ้องจากสายตาผู้คน ใจจะเต้นแรงมากๆ เสียงจะสั่น แล้วกลายไปเป็นคนผู้เสียงเบา เรื่องพวกนี้แน่นอนว่าคนเป็นแม่ไม่รู้ อาจจะเพราะว่าคนเป็นแม่เรากับครูอ้อยรู้จักกัน เพราะเขาก็เคยเป็นครูที่สอนคนเป็นแม่เราเหมือนกัน เลยไม่อยากบอกอะไรกับเขา แต่คนที่รู้เกือบทุกเรื่องที่โรงเรียนเราคือคนเป็นพี่เรา เวลาอยู่โรงเรียนเราจะทักทายคนเป็นพี่เราตลอดแต่เขากลับไม่ยิ้มทำหน้านิ่งๆหันหน้าหนีก็มี ตอนในห้องป.6 คนเป็นพี่เราก็อยู่แต่ก็นั่งดูอยู่นิ่งๆ แบบว่า ก็นั้นแหละ พยายามไม่เก็บมาใส่ใจ หวังว่าชีวิตจะดีขึ้น
ปล. เนื่องจากเรื่องเกิดตั้งแต่เด็กเราอาจจะจำรายละเอียดไม่ชัดพอ