ตอนนี้ผมสอบติดเป็นผู้มีสิทธิ์เข้าศึกษา(ไม่ใช่แค่ผู้มีสิทธิ์สอบสัมภาษณ์ อย่ามาดูถูกกัน )  มหาวิทยาลัยชั้นยอดแห่งหนึ่ง  ผมพราวด์มาก แต่ก็โกรธแค้นแม่มาก    แต่แม่เสียชีวิตไปแล้ว 
.
ย้อนไปเมื่อประมาณเกือบสิบปีที่แล้วอยู่ม.6 พอขอเงินแม่ไปสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นยอดแห่งนี้
แม่กลับไม่ยอมให้เงินผม พูดจาดูถูกผมนักหนา ว่าผมสอบไม่ได้อยู่แล้ว  สอบไม่ติดหรอก ก็รู้ๆกันอยู่
และไม่ว่าผมจะพูดถึงมหาวิทยาลัยชั้นยอดแห่งนี้ทีไรแม่จะดูถูกผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยถ้อยคำดังต่อไปนี้

"เธอไม่ได้หรอก มันไม่ใช่ง่ายๆ"
"มหาวิทยาลัยแถว...(ย่านที่มหาวิทยาลัยตั้ง) น่ะหรอ เธออย่าหวังเชียวนะ"
"เธอไม่ต้องไปสอบหรอก เขาต้องหัวกะทิจริงๆ"
"จบปริญญามาตั้งนานแล้ว ความรู้คืนครูหมดแล้ว" 
"เด็กสมัยนี้มันเก่งกันจะตาย เธอสู้เด็กไม่ไหวหรอก"  (แต่ตอนม.6 ก็ถึงขั้นไม่ให้ค่าสมัครสอบ)
.
"เสียเวลา ไม่ต้องไปสอบหรอก" 
.
"มหาวิทยาลัย.... น่ะหรอ  ยากส์ ส.เสือหลายๆตัว"
.
"อย่าหาว่าฉันดูถูกเธอเลยนะ  ว่าเธอสอบไม่ได้ ฉันว่าเธอหลายทีละ" (แปลว่ารู้ตัวนี่หว่า ว่ากำลังดูถูก และพูดหลายทีด้วย) 
แม้กระทั่งต่อมาผมสอบติดมหาวิทยาลัยอีกทีหนึ่ง  ผมจะขอซิ่ว จะลาออกมาสอบ(ต่อให้สอบไม่ติด ผมก็ไม่เสียดายนะ และตอนนี้ผมพิสูจน์แล้วนะว่ามีปัญญาสอบติดด้วยดิ เอาดิ)
 
 ผมอยากเรียนมหาวิทยาลัยชั้นยอดแห่งนั้นมาก  แม่ก็ดูถูกผมมาโดยตลอด4 ปี  ด้วยถ้อยคำด้านบน  เฉลี่ยเดือนละสองสามครั้งซ้ำๆ มาตลอด 
ต่อมาเรียนจบ แม่ก็เป็นผู้ป่วยติดเตียงในทันที  ผมต้องดูแลแม่  จนไม่สามารถมาเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นยอดได้ ผมเช็ดขี้เยียวแม่อยู่หลายปี จนท่านจากไปอย่างสงบ 

เมื่อแม่ผมตายไป
รู้ตัวอีกทีก็อายุ 26 27 ผมก็ได้มาเตรียมตัวสอบอย่างจริงจัง เพื่อเข้ามหวิทยาลัยชั้นยอด   สุดท้ายผมก็สอบติด   ผมยื่นในรอบ tcas รอบ3 ที่แข่งขันกับเด็กม.6  (ที่มีใครบางคนว่าผมสอบสู้ไม่ไหวหรอกข้างบน)
ตอนนี้ผมยืนด่าแม่หน้ารูปทุกวัน  บางทีก็ใส่ชุดนศ.(นิสิต)  มอชั้นยอดด้วย  
  ถ้อยคำที่ด่า ก็บรรยายทำนองว่า จะมาดูถูกกันทำไมเยอะแยะ 
ผมมีปัญญาสอบ ไม่ใช่ไม่มี  ผมสอบได้ ไม่ใช่ไม่ได้
บางทึก็ยกคำพูดแม่ขึ้นมา  แล้วก็ตอกกลับไปรัวๆ บางทีก็ร้องเพลงสถาบันให้ฟังหน้ารูป
ผมยืนด่าลั่นบ้าน แบบนี้มา6-7เดือนแล้วนับแต่สอบติด 
ผมรู้สึกแค้น ว่าตอนม.6 จะไม่ให้เงินค่าสมัครสอบทำไม  ทั้งที่ตอนนั้นก็มีเงินในบัญชีมากมาย เป็นเงินเก็บ ไม่มีภาระอะไร   จ่ายได้โดยไม่เดือดร้อน(มีเงินล้าน แต่ค่าสมัครหลักร้อย)
ผมหยุดด่าแม่ไม่ได้เลย  ผมรู้สึกไม่โอเค  ผมมีความสามารถ ไม่ใช่ไม่มี  ผมมีปีกที่จะโบยบิน  แต่แม่ดันจะมาตัดปีกกัน เป็นเรื่องที่ผมยอมรับไม่ได้ 
ต่อให้ผมซิ่ว5 ปีเพื่อมหาวิทยาลัยแห่งนี้  ป่านนี้ผมก็เรียนจบแล้ว 
.
แม่ก็ตายไปแล้วไม่มีใครมาปลดล็อค มาขอโทษผมที่ดูถูกผม