เห็นมาหลายกระทู้ เข้าใจว่าทุกคนอยากสบายและอยากรวย ไม่อยากทนทำงานจนอายุถึง 60 อยากได้เงินเดือนเกินแสน
พอมีคนมาบอกมาเล่าก็ไปแขวะเค้า ใช่อาจจะมีทั้งคำพูดจริงและโกหก คนโกหกมันจับไม่ยากหรอก คนที่เค้าทำได้จริงก็มี
ก่อนจะอยากได้แบบเค้าหรือน้อยเนื้อต่ำใจในชีวิตตัวเองว่าเงินเดือนน้อย ไม่พอใช้ ทำงานงกๆไปก็ไม่รวย ถ้ายังมีวิธีชีวิต
แบบเดิมๆไม่มีวินัยในการลงทุนมันจะรวยขึ้นเหรอ คนที่เค้าประสบความสำเร็จได้มันมีองค์ประกอบอะไรอีกมากที่คุณไม่ทำ

เอาแค่การเรียน จะทำงานได้เงินมากๆก็ต้องเรียนให้ดี บางคนไม่มีโอกาสในขั้นแรก จบรามคำแหง พอมีงานทำเค้าก็ต่อโท
เพิ่มความรู้ให้ตัวเอง เพิ่มทักษะในด้านอื่นๆ จนมีความรู้ความสามารถ บริษัทไหนจะจ้างคนที่ทำงานได้ทั่วๆไปแล้วจ่ายเงิน
เดือนมากๆ เวลาที่มีในชีวิตทำไมไม่เอาไปพัฒนาตัวเอง ส่วนใหญ่ที่เราเจอคนพวกนี้ เลิกงานนัดกินเที่ยวเมาส์เรื่องชาวบ้าน
หรือไม่ก็ไปซื้อของแพงๆจนเงินเดือนหมด ใช้เดือนชนเดือน ให้ไปเรียนรู้บอกทำไม่เป็น ยาก ไม่มีเวลาแค่ทำงานก็เหนื่อยแล้ว
ในขณะที่คนก้าวหน้าในหน้าที่การงานจะขยันเรียนรู้  เค้าไม่อยู่นิ่ง หลายปีผ่านไปเค้าก็ทิ้งคุณไปไกลแล้ว ก็มานั่งน้อยเนื้อต่ำใจ
ในวาสนา เราไม่เชื่อในวาสนาค่ะ เชื่อที่ผลของการกระทำ ทำมากได้มาก พยายามมากต้องได้มากกว่าคนที่ไม่พยายามอะไรเลย

ลองไปศึกษาชีวิตคนที่เค้าประสบความสำเร็จดูนะ แนวคิดทัศนคติเค้าเป็นแบบไหน จากที่เราสัมผัสมา คนกลุ่มนี้ไม่เคยหยุดนิ่ง
ไม่กลัวการทำงานหนัก รู้จักการลงทุนและการต่อยอด ที่สำคัญเค้าจะไม่มานั่งพร่ำเพ้อหรือคร่ำครวญอะไรให้ตัวเองดูน่าสมเพช
แต่ละวันในชีวิตจะคิดและวางแผนงาน และมาสำรวจว่าตรงไหนยังดีไม่พอ ตรงไหนต้องแก้บ้าง คือไม่โทษคนอื่นให้เสียเวลา
แม้แต่คนทำงานประจำที่เค้าประสบความสำเร็จ เค้าก็มีวินัยในชีวิต ทำงานเก็บเงินเอาไปลงทุนให้งอกเงย เกษียณแล้วก็ยังหา
รายได้ในทางอื่น ไม่นั่งกินนอนกินหรืออยู่เฉยๆจนวันตายหรอก คนมันมีประสิทธิภาพไม่สามารถอยู่หายใจทิ้งไปวันๆ ลองเปลี่ยน
แนวความคิด เปลี่ยนการใช้ชีวิตดู อะไรที่เราไม่พอใจก็ต้องหาสิ่งที่ดีขึ้น พยายามให้มากขึ้น แต่ถ้าเรายังไม่ดีแล้วยังไม่พยายาม
ก็ต้องทนอยู่ไปแบบนั้น ชีวิตเราทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวเราลิขิตเองทั้งนั้น ไม่ใช่ทุกคนพร้อมมาแต่เกิด แค่เค้าขยันและมีความเพียรกว่าเรา

ที่สำคัญคนที่สร้างฐานะขึ้นมาได้ส่วนใหญ่ เค้าจะไม่เอาเงินไปฟุ่มเฟือยไร้สาระกับสิ่งที่ไร้ค่า นอกจากที่บ้านมีฐานะมากๆอยู่แล้ว
ช่วงไหนหาได้น้อยก็ต้องเจียมตัว อยู่กับโลกความจริง เงินน้อยก็ต้องประหยัด ไม่ก่อหนี้สินที่ไม่ก่อให้เกิดรายได้ ใช้เงินเป็นในทาง
ที่เป็นประโยชน์ เอาเงินต่อเงิน แล้วคุณจะไม่มีวันจนลง ถ้ายังใช้เงินฟุ่มเฟือยกินทิ้งขว้าง กี่ชาติก็ไม่รวยหรอก กับดักคนจนกลัวคน
ดูถูกต้องใช้ของแพง ซื้อรถแพงๆไม่ได้ดูฐานะการเงินตัวเอง สุดท้ายล้มไม่เป็นท่ามันเลยยิ่งจนไง ถ้าทำงาน 10,20 ปีแล้วยังจนอยู่
ต้องพิจารณาตัวเอง แต่ส่วนใหญ่ที่ยังจนเพราะไม่เคยโทษตัวเองไง ไม่แก้ให้ถูกจุดปัญหามันก็วนอยู่ที่เดิม จ่ายดอกจนหนี้สินล้นพ้นตัว