สวัสดีค่ะ เราเคยมีเเฟนตอนอยู่ม.ต้น เเต่ก็เลิกลากันไป ตั้งเเต่วันนั้น จนถึงวันนี้ ก็เกือบ7-8ปีเเล้วค่ะ ที่เราไม่ได้คุยหรือเริ่มต้นใหม่กับใคร มันเป็นเหมือนความคิดชั่ววูบที่ว่า อยากมีใครสักคน ที่เราอยากจะตื่นมาเเล้วทักหาเค้า ก่อนนอนก็บอกฝันดี หรือไปเที่ยวที่ไหน ทำอะไรเราก็อยากจะเเชร์หรือเล่าให้เค้าฟัง เเต่บางครั้ง เราก็กลัวที่จะต้องเสียใจอีก กลัวไปต่างๆนาๆ
เราบอกกับตัวเองตลอดว่า ถ้าจะต้องคบใคร เราอยากคบให้ได้นานๆ เราไม่อยากเสียเวลาอีกเเล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เรารู้สึกว่าพลาดอะไรไปหลายๆเรื่อง เเต่ก็ยังใช้ชีวิตเเบบเดิม จนมานั่งคิดว่า ชีวิตจริงไม่เหมือนในหนังหรือละคร ที่เราอยากจะดูซ้ำเเค่ไหน หรืออยากย้อนกลับไปดูตอนที่ชอบเเค่ไหน เราก็ทำได้ ต่างจากชีวิตจริง ที่ต่อให้อยากจะย้อนกลับไปเเค่ไหนเราก็ซื้อเวลากลับมาไม่ได้
เราเห็นเพื่อนหรือคนรู้จักที่เค้ามีความรัก บางครั้งเราก็อิจฉานิดๆ ว่าเราก็อยากเห็นตัวเองเวอร์ชั่นที่มีความรักอีกครั้งเหมือนกัน เเต่พอเริ่มคุยกับใครจริงๆ ใจมันกับไม่เอา จนหลังๆไม่กล้าคุยกับใคร เพราะไม่อยากเอาความรู้สึกคนอื่นมาเล่น เราควรทำยังไงดีคะ หรือเราควรอยู่คนเดียวเเบบนี้ดีเเล้ว
ห่างหายจากการมีเเฟนไปนาน อยากเปิดใจอีกครั้ง เเต่ก็กลัว
เราบอกกับตัวเองตลอดว่า ถ้าจะต้องคบใคร เราอยากคบให้ได้นานๆ เราไม่อยากเสียเวลาอีกเเล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เรารู้สึกว่าพลาดอะไรไปหลายๆเรื่อง เเต่ก็ยังใช้ชีวิตเเบบเดิม จนมานั่งคิดว่า ชีวิตจริงไม่เหมือนในหนังหรือละคร ที่เราอยากจะดูซ้ำเเค่ไหน หรืออยากย้อนกลับไปดูตอนที่ชอบเเค่ไหน เราก็ทำได้ ต่างจากชีวิตจริง ที่ต่อให้อยากจะย้อนกลับไปเเค่ไหนเราก็ซื้อเวลากลับมาไม่ได้
เราเห็นเพื่อนหรือคนรู้จักที่เค้ามีความรัก บางครั้งเราก็อิจฉานิดๆ ว่าเราก็อยากเห็นตัวเองเวอร์ชั่นที่มีความรักอีกครั้งเหมือนกัน เเต่พอเริ่มคุยกับใครจริงๆ ใจมันกับไม่เอา จนหลังๆไม่กล้าคุยกับใคร เพราะไม่อยากเอาความรู้สึกคนอื่นมาเล่น เราควรทำยังไงดีคะ หรือเราควรอยู่คนเดียวเเบบนี้ดีเเล้ว