ยายจำเราไม่ได้

เราเป็นหลานที่ยายรักมากที่สุด ไม่ได้คิดไปเอง ทุกอย่างการกระทำทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันหมด จนใครๆก็เรียกเราว่าหลานรักยาย เราอยู่กับยายมาตั้งแต่เด็กๆ จนมาวันที่เราต้องไปอยู่หอ (เรียน) ยายร้องไห้ไม่อยากให้ไปไม่ยอมพูดไม่ยอมกินข้าวไม่คุยกับใครอยู่เกือบอาทิตย์ เอาแต่ร้องไห้ เคยกลับบ้านครั้งนึงตอนนั้นยายก็ปกติดี ดีใจ โทรคุยกับยายทุกวันจนมีแพลนจะกลับบ้าน ยายโทรถามทุกวันว่าเหลืออีกกี่วันจะกลับบ้านส่วนยายก็ป่วยลงทุกวัน (โรคประจำตัว) ทุกคนต่างบอกยายไม่ไหวแล้วแค่รอเรากลับบ้านอยากเจอหน้าเรา ระยะเวลาที่เราไม่ได้กลับบ้าน 3 เดือน ก่อนกลับ 2วันก็โทรคุยกับยายปกติยายบอกจะใกล้วันกลับแล้วยายรออยู่นะ พอถึงวันกลับจริงๆ ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่คิด เราเดินเข้าไปหายาย ยายจำชื่อไม่ได้ จำหน้าไม่ได้ ไม่คุยด้วย ไม่รับไหว้ ไม่จับเราเลย เสียใจมากๆ ทำใจไม่ได้ รับไม่ได้กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า พยายามบอกตัวเองว่าเป็นธรรมดาของคนแก่ที่เป็นไปตามวัย แต่เรารับไม่ได้จริงๆชีวิตยิ่งกว่าละคร 2 วันที่แล้วยังคุยกันปกติ มาวันนี้ยายจำเราไม่ได้แล้ว ช่วยเป็นกำลังใจและบอกเราทีว่าควรจัดการกับครส.ตัวเองยังไง 🥲