เราเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เราเข้ามาอยู่ในมหาลัยนี้ เราเข้ากับใครไม่ได้เลย คนในมหาลัย สภาพแวดล้อม คนนอกมหาลัย คนในหอพัก
เราอยู่นี่เราเป็นแกะดำ คนร่วมชั้นปฎิบัติกับเราเหมือนขยะ แววตาท่าทางคำพูด สรรหาคำพูดจาดูถูกถากถาง แขวะแซะเราทุกวัน ทั้งคนในชั้น และสาขาอื่นที่เป็นเพื่อนกับคนพวกนี้ ไม่ว่าเราจะทำอะไร ก็เป็นที่จับตามองเพื่อที่จะได้หาเรื่องมาพูดมาแซะเรา สาขาอื่นที่เป็นผู้ชายเวลาเจอหน้าเรากลุ่มเพื่อนพวกมันก็จะพากันตะโกนพูดจาไม่ดีใส่เรา หาเรื่องเราทุกวัน ส่วนที่หอพักก็มีปัญหากับข้างห้องอยู่เรื่อยๆ เรื่องที่มีปัญหาคือห้องไม่เก็บเสียง เขาเสียงดังเราไม่เคยว่าพอมีวันที่เราเสียงดังกับว่าเราจนไม่ถูกกันในที่สุด เราไปตลาดกับแฟนคนก็จะพูดแซะเรากับแฟน แล้วที่เรารู้สึกว่าหนักคือตะโกนด่าว่าเราตอนเรากับแฟนขับรถผ่าน ชีวิตเราแต่ละวันเจอคนที่ไม่รู้จักมาตามจิกตามแซะตามหาเรื่องอยู่ตลอด เช้าจรดค่ำ เราบอกตัวเองเสมอว่าเรามาเพื่อเรียนอดทนเพื่ออนาคต แต่เรารู้สึกว่าความอดทนเรามันบางลงจากเดิมมากเรารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เราถามตัวเองทุกวันว่าเราทำอะไรผิด เราถามตัวเองทุกครั้งว่าเราไปทำอะไรให้เขามั้ยก็ไม่ แต่สิ่งที่เราเจอที่เรา
เผญิชทุกวัน จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี เรามาอยู่นี่จะสองปีแล้ว เราเจอสภาพแวดล้อมแบบนี้ทุกวัน เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยจยถามตัวเองว่านี่มันใช่ชีวิตปกติที่มนุษย์เราควจจะประสบพบเจอแล้วหรอ มันใช่รึเปล่า เปิดเทมอมาจะสองอาทิตย์เรากลับต้องถามตัวเองตลอดเวลาตลอดวัน เราอยากรู้ว่าสิ่งที่เราเจอมันยังปกติอยู่รึเปล่า เรามาอยู่นี่ความสุข ความสดใส ความกล้าคิดกล้าทำเราหมดไปเลย ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร คิดถึงบ้าน ไม่รู้จะพูดให้พ่อแม่ฟังยังไงให้แกเข้าใจ เราอยากรู้ว่าสิ่งที่เราสู้อยู่ ที่เราอดทนเข้มแข็งมา ชีวิตคนคนนึงควรจะต้องมาเจอมาทนกับอะไรแบบนี้ขนาดนี้ไหม
มหาวิทยาลัย100พ่อ1000แม่
เราอยู่นี่เราเป็นแกะดำ คนร่วมชั้นปฎิบัติกับเราเหมือนขยะ แววตาท่าทางคำพูด สรรหาคำพูดจาดูถูกถากถาง แขวะแซะเราทุกวัน ทั้งคนในชั้น และสาขาอื่นที่เป็นเพื่อนกับคนพวกนี้ ไม่ว่าเราจะทำอะไร ก็เป็นที่จับตามองเพื่อที่จะได้หาเรื่องมาพูดมาแซะเรา สาขาอื่นที่เป็นผู้ชายเวลาเจอหน้าเรากลุ่มเพื่อนพวกมันก็จะพากันตะโกนพูดจาไม่ดีใส่เรา หาเรื่องเราทุกวัน ส่วนที่หอพักก็มีปัญหากับข้างห้องอยู่เรื่อยๆ เรื่องที่มีปัญหาคือห้องไม่เก็บเสียง เขาเสียงดังเราไม่เคยว่าพอมีวันที่เราเสียงดังกับว่าเราจนไม่ถูกกันในที่สุด เราไปตลาดกับแฟนคนก็จะพูดแซะเรากับแฟน แล้วที่เรารู้สึกว่าหนักคือตะโกนด่าว่าเราตอนเรากับแฟนขับรถผ่าน ชีวิตเราแต่ละวันเจอคนที่ไม่รู้จักมาตามจิกตามแซะตามหาเรื่องอยู่ตลอด เช้าจรดค่ำ เราบอกตัวเองเสมอว่าเรามาเพื่อเรียนอดทนเพื่ออนาคต แต่เรารู้สึกว่าความอดทนเรามันบางลงจากเดิมมากเรารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เราถามตัวเองทุกวันว่าเราทำอะไรผิด เราถามตัวเองทุกครั้งว่าเราไปทำอะไรให้เขามั้ยก็ไม่ แต่สิ่งที่เราเจอที่เรา
เผญิชทุกวัน จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี เรามาอยู่นี่จะสองปีแล้ว เราเจอสภาพแวดล้อมแบบนี้ทุกวัน เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยจยถามตัวเองว่านี่มันใช่ชีวิตปกติที่มนุษย์เราควจจะประสบพบเจอแล้วหรอ มันใช่รึเปล่า เปิดเทมอมาจะสองอาทิตย์เรากลับต้องถามตัวเองตลอดเวลาตลอดวัน เราอยากรู้ว่าสิ่งที่เราเจอมันยังปกติอยู่รึเปล่า เรามาอยู่นี่ความสุข ความสดใส ความกล้าคิดกล้าทำเราหมดไปเลย ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร คิดถึงบ้าน ไม่รู้จะพูดให้พ่อแม่ฟังยังไงให้แกเข้าใจ เราอยากรู้ว่าสิ่งที่เราสู้อยู่ ที่เราอดทนเข้มแข็งมา ชีวิตคนคนนึงควรจะต้องมาเจอมาทนกับอะไรแบบนี้ขนาดนี้ไหม