คือผมคบกับแฟนมา4เดือน แต่ ผมทำงานคนเดียวรายรับ 15000 บาท หักให้ที่บ้าน 3000 เหลือ 12000 บาท หักค่าห้องรวมน้ำไฟ ตีกลมๆ3000 บาท (ส่วนมากจะอยู่ที่ราวๆ 2800-2900 บาท) ก็จะเหลือ 9000 บาท ใช่ไหมครับ ค่าข้าว 2 มื้อ เช้าเย็น วันละ 300บาท (กิน2คน) 300 คณู 30 วัน = 9000 บาท
หมดแล้วไม่พอซื้อของจิปาถะ พวกเครื่องใช้อาบน้ำ ยาสีฟัน ยาสระผม ครีมทาผิวนู้นนี่นั้นอีก เกือบๆพันแต่แฟนมีบัตรรัฐบาล ก็เลยช่วยตรงจุดนี้ไปได้บ้าง
ประเด็นมันอยู่ตรงที่เราทะเลาะเรื่องเงินบ่อยมากในพักหลังในเดือนที่4 เพราะว่าเงินไม่พอใช้ ไม่มีเก็บไว้สร้างอนาคตเลยครับ ผมก็เปิดใจคุยกันกับเขาว่า ช่วยหางานทำ มาช่วยรายจ่ายตรงนี้ได้ไหม (แฟนไม่เคยทำงานโรงงานเลย)เขาก็หางานตามห้างแต่ก็ทำไม่ทน วันเดียวก็ไม่ไปแล้ว อันนี้ผมแอบสงสารเพราะ ตื่นเช้า8โมง ถึงห้อง4ทุ่ม พอเข้าใจฟิลคนไม่เคยทำงานแล้วมาทำแบบนี้ผมก็สงสารเขานะ แต่ตัวผมจะตายเพราะเงินที่ผมหยิบยืมเพื่อนหรือคนรู้จัก ที่เอามาไว้ใช้ในช่วงเวลาฉุกเฉิน มันกลายเป็นดินผอกหางหมู ผมคิดไม่ตกว่าจะเอาจากไหนไปคืน เพราะถ้าไม่มีคืนมันก็จะมองหน้ากันไม่ติดเขาอุสาช่วยเหลือเรา ผมก็กลับมาคุยกันกับแฟนว่าจะยังไงต่อดี ก็ทะเลาะกันอีกแบบใหญ่โตมาก เริ่มต่างคนต่างสะบดคำหยาบบ้างแต่ก็ไม่แรงมาก จนเขาหลุดพูดออกมาว่า มันไม่ใช่น่าที่เขาที่ต้องออกไปหางานทำ ผมสตั้นเลยครับ คือ เขาพูดเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่สร้างไม่สู้ เลย ผมเลยเผลอพูดออกไปว่า เธอเห็นแก่ตัวดีเนาะ ขนาดเห็นแฟนลำบากขนาดนี้ ยังไม่คิดจะช่วยเลย เขาก็พูดว่าผมเป็นคนเขามาในชีวิตเขาเอง ผมก็เลยคิดว่าผมเป็นฝ่ายผิดใช่ไหม เลยตัดสินใจเลิก แล้ว ขนของออกมาเช่าห้องใหม่คนเดียว
เพื่อนๆคิดว่าผมเป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหนไม่สามารถดูแลชีวิตผู้หญิงคนนึงยังไม่ได้ไหมครับ
ส่วนตัวผมคิดถึงคนที่บ้านมากกว่า ผมอยากสร้างอนาคต อยากมี รถ มี บ้าน หรือไม่ ก็พอมีเก็บบ้าง ไว้ใช้ไปเที่ยว ตจว. หรือกินข้าวข้างนอกบ้าง
เพื่อนๆคิดเห็นกันอย่างไรบ้างครับ
รายได้ 15000 บาท แต่ใช้กัน2คน เพื่อนๆ คิดว่าใช้พอกันไหมครับ
หมดแล้วไม่พอซื้อของจิปาถะ พวกเครื่องใช้อาบน้ำ ยาสีฟัน ยาสระผม ครีมทาผิวนู้นนี่นั้นอีก เกือบๆพันแต่แฟนมีบัตรรัฐบาล ก็เลยช่วยตรงจุดนี้ไปได้บ้าง
ประเด็นมันอยู่ตรงที่เราทะเลาะเรื่องเงินบ่อยมากในพักหลังในเดือนที่4 เพราะว่าเงินไม่พอใช้ ไม่มีเก็บไว้สร้างอนาคตเลยครับ ผมก็เปิดใจคุยกันกับเขาว่า ช่วยหางานทำ มาช่วยรายจ่ายตรงนี้ได้ไหม (แฟนไม่เคยทำงานโรงงานเลย)เขาก็หางานตามห้างแต่ก็ทำไม่ทน วันเดียวก็ไม่ไปแล้ว อันนี้ผมแอบสงสารเพราะ ตื่นเช้า8โมง ถึงห้อง4ทุ่ม พอเข้าใจฟิลคนไม่เคยทำงานแล้วมาทำแบบนี้ผมก็สงสารเขานะ แต่ตัวผมจะตายเพราะเงินที่ผมหยิบยืมเพื่อนหรือคนรู้จัก ที่เอามาไว้ใช้ในช่วงเวลาฉุกเฉิน มันกลายเป็นดินผอกหางหมู ผมคิดไม่ตกว่าจะเอาจากไหนไปคืน เพราะถ้าไม่มีคืนมันก็จะมองหน้ากันไม่ติดเขาอุสาช่วยเหลือเรา ผมก็กลับมาคุยกันกับแฟนว่าจะยังไงต่อดี ก็ทะเลาะกันอีกแบบใหญ่โตมาก เริ่มต่างคนต่างสะบดคำหยาบบ้างแต่ก็ไม่แรงมาก จนเขาหลุดพูดออกมาว่า มันไม่ใช่น่าที่เขาที่ต้องออกไปหางานทำ ผมสตั้นเลยครับ คือ เขาพูดเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่สร้างไม่สู้ เลย ผมเลยเผลอพูดออกไปว่า เธอเห็นแก่ตัวดีเนาะ ขนาดเห็นแฟนลำบากขนาดนี้ ยังไม่คิดจะช่วยเลย เขาก็พูดว่าผมเป็นคนเขามาในชีวิตเขาเอง ผมก็เลยคิดว่าผมเป็นฝ่ายผิดใช่ไหม เลยตัดสินใจเลิก แล้ว ขนของออกมาเช่าห้องใหม่คนเดียว
เพื่อนๆคิดว่าผมเป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหนไม่สามารถดูแลชีวิตผู้หญิงคนนึงยังไม่ได้ไหมครับ
ส่วนตัวผมคิดถึงคนที่บ้านมากกว่า ผมอยากสร้างอนาคต อยากมี รถ มี บ้าน หรือไม่ ก็พอมีเก็บบ้าง ไว้ใช้ไปเที่ยว ตจว. หรือกินข้าวข้างนอกบ้าง
เพื่อนๆคิดเห็นกันอย่างไรบ้างครับ