หัวข้อกระทู้อาจจะดูแรงๆ แต่แฝงด้วยความเจ็บปวดเหลือเกินค่ะ 
คือเราและสามี ใช้ชีวิตครอบครัวกันมา4ปีกว่าๆ มีลูกสาว1คน เราต่างคนต่างหาเงิน แต่ยังอยู่ด้วยกัน  2ปีหลังเราเป็นคนส่งเสียเลี้ยงดูลูก100% 
ค่าเทอม ค่าเสื้อผ้า อาหาร ขนม  ค่าน้ำค่าไฟ กับข้าวในบ้านเราเป็นคนหา สามีเป็นคนจ่ายค่าเช่าบ้าน เดือนละ 2500฿ ของในบ้านทุกๆชิ้นคือของแม่เรา ท่านย้ายถิ่นฐานไปอยู่ กทม. เลยตกทอดมาที่เรา พูดง่ายๆคือ เราและสามีไม่ได้สร้างอะไรด้วยกันนอกจากลูก 
  ปัญหาที่เกิดขึ้นคือ เมื่อมีปัญหาทะเลาะกัน ความคิดไม่ตรงกัน สามีชอบเอาชนะ ทำลายข้าวของที่แม่ทิ้งไว้ให้ ในบ้านที่เขาเช่า เขาชอบไล่เราออกจากบ้าน นี่เป็นครั้งที่2 ครั้งแรกเราเคยออกจากบ้านไป3วันไม่ติดต่อ เค้าไปตามง้อ ขอโทษและจะไม่ทำอีก มาครั้งนี้ เค้าไล่เราด้วยน้ำเสียงดุดัน เราทำอะไรดูขวางหูขวางตา ทำอะไรก็ผิด เดินสวนกันในบ้านแทบไม่มองตากัน ต่างคนต่างกิน แยกห้องนอนมา2ปีแล้ว เฉยชาต่อกัน เราปลงมากๆ ไม่อยากจะต่อปากต่อคำ เลือกที่จะเงียบเวลาเค้าด่า ว่า หรือสบถคำหยาบๆออกมา เพราะคิดว่าลูกยังต้องการพ่อแม่ แต่วันนี้มันเกินทน มันเหลืออด มันรู้สึกแค้นในใจ อยากจะแก้แค้นให้เค้าได้เจ็บปวดเหมือนที่เราต้องเจอ  คืนนี้เราเก็บของเราและลูก พรุ่งนี้เราจะไปให้พ้นและไม่ให้โอกาสเค้าอีก  วันนี้เราได้พูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจให้เค้าได้ฟัง ว่าเราเกลียดเค้ามากแค่ไหน มันรู้สึกโล่ง เค้าก็คงเกลียดเราไม่น้อย ถึงได้ทำกับเราแบบนี้มาเกือบ5ปี โกรธตัวเองเหมือนกัน ทำไมต้องมาทนให้คนอื่นทำร้ายจิตใจนานขนาดนี้ 😭😭😭😭😭😭😭😭😭