อยู่บ้านแม่เมียไม่ได้ อึดอัด ที่อยู่ก็เพราะลูก

สวัสดีครับ ตอนนี้ผมมีปัญหา คือผมกับแฟนมีลูกด้วยกัน ตอนเรายังไม่พร้อมเท่าไหร่ พอรู้ว่าท้องผมไม่ได้เลือกที่จะทิ้งแฟน ผมเลือกที่จะรับผิดชอบ โดยการไม่เรียนต่อละทำงานหาเงิน ค่าฝากครรภ์ รพ เอกชนทางบ้านเขาออกให้ก่อนให้ผม ผ่อนจ่าย ละเราก็แต่งงานกัน สินสอดอาจจะไม่ได้เยอะ เพราะที่หาได้ ณ ตอนนั้น มันก็ได้เท่านี้จริงๆ พอแต่งมาได้สักพัก ผมได้ย้ายเข้าไปอยู่บ้านแฟน เพราะเขาไม่มาอยู่กับเรา ทางบ้านเขากลัวลูกเขาลำบาก ต่อไปขอข้ามเหตุการณ์ไปช่วงลูกคลอดออกมาแล้วนะครับ พอลูกคลอดออกมา มีการตั้งชื่อ ผมไม่ส่วน ณ ตรงนั้นเลย ทุกอย่างเป็นการตัดสินใจของพ่อแฟน แล้วแม่ของแฟนก็มาคุยกับผมเรื่องนามสกุลลูก ว่าให้ใช้นามสกุล ตาเขา
( พ่อแฟน)ได้ไหม เขาเลือกที่จะถามก่อนเขาบอกกลัวผมไม่สบายใจ แต่เข้าใจไหมว่า ผมอยู่จุดที่ออกความเห็นอะไรไม่ได้เลย เพราะเขาเป็น ฝ่ายออกทุกอย่างเรื่องลูก ณ ตอนนั้น ผมก็ค่อยมาผ่อนจ่ายทีหลัง โอเคครับเรื่องนี้ผ่านไป เป็นช่วงที่ผมได้งานประจำมา
#ผมมีแค่วุฒิการศึกษามอหกนะครับ ตอนนี้เงินที่ผมหาได้คือประมาณ 14-15k / m อันนี้คือที่กรุงเทพนะครับ ผมโอนให้แฟนไปจัดการรวมเข้า บช ลูก เดือนละ 6k - 7k หมายถึงเงินเท่านี้ผมโอนให้แฟนไปจัดการเองนะครับ ที่เหลือผมก็เก็บไว้ใช้จ่าย ค่าเน็ต ค่ากิน จิปาถะ ( ที่พักอยู่ฟรี เพราะอยู่บ้านเขา ) เป็นอย่างงี้ไปประมาณ 5 เดือน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยมีเซฟโซนเป็นของตัวเองเลย โอเคครับ พอ5เดือนผ่านมา ผมกลับมาบ้านเกิด ( มาคนเดียว ) ผมไปเที่ยวผับกับพี่ชายแท้ๆกับพี่สะใภ้ ก่อนหน้านั้นช่วงเช้า เรามาหาครอบครัวเราแค่คิดว่าเราอยากพักผ่อนไม่ได้คิดไร ละด้วยความที่คืนนั้น วงดนตรีที่ผมชอบ มาแสดง ผมก็เลือกที่จะไปเที่ยว เพราะเราไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแค่ว่าเที่ยวกับพี่เรา ละเรื่องนี้หลุดไปถึงแฟน พอแฟนรู้ก็ด่าผมคือเอาเป็นว่ามันเยอะมาก เพราะ มุมมองเขาคิดว่า มันผิด เพราะผมกลับบ้านเกิดมา เขาเลี้ยงลูกคนเดียว ผมเที่ยวผับ แต่ มุมมองของผมคือมันไม่ได้มีอะไร ละเราก็คุยกันแล้วด้วย ว่าผมจะกลับมาบ้านเกิดนะ ณ ช่วงนั้น พอเป็นอย่างงั้น ผมกลับไปที่บ้านแฟนก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น เขามักจะหยิบเรื่องเก่าๆมาพูด ว่าผมไปเอาใครมาหล่ะ ทั้งๆที่มันไม่มีอะไร เขาเลือกที่จะคุยกับแม่เขา มากกว่าคุยกับผมที่แต่งงานกับเขามาละเป็นพ่อของลูก ผมแค่คิดว่าผมอยู่ในพื้นที่ของเขา ละแม่เขาก็เป็น ผู้ใหญ่ ละแม่เขาก็ต้องรักลูกเขาอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดา ละทุกเรื่องที่เขาไปเล่า บางทีก็เป็นเรื่องที่ผมทะเลาะกับเขาส่วนใหญ่ ละพอผมรู้ว่าแม่เขารู้เรื่องพวกนี้ แล้วค่อนข้าง เข้าข้างลูกเขา ผมเลือกที่จะเดินออกมา ผมยอมรับตัวเองนะ ผมอาจจะแย่ ในฐานะ พ่อของลูก แต่ด้วยอายุแค่นี้ ผมทำได้เท่านี้ ผมโคตรภูมิใจในตัวเองเลยอะ แบบ มีวัยรุ่นหลายคนเลือกที่จะทิ้งลูก แต่ที่ผมอยู่ก็เพราะลูกอะ โอเคเกริ่นมาพอตัวละ ผมเลือกที่จะเดินออกมา เก็บข้าวของนั่ง Taxi ไปรอพี่ชายที่ทำงานเพราะไม่มีที่ไป ละกลับบ้านเกิดโดยที่ให้พี่ผมขับรถมารับ ยายก็มา พอกลับมาได้สักพัก แม่เขาก็ทักมาบอกว่า ขอบคุณนะที่ทิ้งลูกทิ้งเมีย ไหนบอกจะอยู่กับลูกเขาจนแก่ เขาหาว่าผมเป็นคนโลเล แต่ไม่เคยถามผมว่าผมรู้สึกยังไง เขาบอกผมทำตามที่พูดไม่ได้ ละแบบโคตรเจ็บใจอะ ผมก็เลือกที่จะกลับไปอยู่กับเขาอีก อยู่ไปสักพัก เราได้มาลูกของเรามาบ้านเกิดผมครั้งแรก ตอนลูกอายุ 3 เดือนจะ 4 เดือน ตาผมก็รักเหรนคนนี้มาก แม่ผมก็เอ็นดู เราเคยคุยกันว่า ทำไมไม่ลองเอาลูกมาให้บ้านผมเลี้ยงบ้างสัก อาทิตย์ เขาบอกไม่ได้ ถ้าเอามาเขาต้องมาด้วย ผมก็เลยบอกมันจะเป็นอะไร นั่นก็ย่าของลูก ทวดของลูก เขาก็ยืนยันว่าไม่ได้ เลยได้มาแบบ ถึงบ้านเกิดผมตอนเที่ยง ละกลับ ตอนห้าโมงเย็น พอมาถึงจุดนี้ผมมองว่า บ้านผมไม่มีสิทธิ์ในตัวลูกเลย นามสกุลก็ของบ้านเขา หลังจากวันนั้นผมกลับมาบ้านเกิดอีกรอบ กลับมาเฉยๆนะไม่ได้ทะเลาะกัน แล้วผมก็คิดว่าผมอยู่ตรงนั้นไปมันก็อึดอัด สู้ทำงานอยู่นี่ สร้างตัวอยู่ที่บ้านเกิดละส่งเงินให้ลูกตามฐานกฎหมายกำหนด ส่งไม่ขาดรับผิดชอบในสิ่งที่เราทำได้ พอคิดได้แบบนี้ผมตัดสินใจที่จะอยู่ที่บ้านเกิดต่อ แต่ด้วยความที่มันอยู่มาสักพักยังไม่เกิดเงิน ผมเลยเลือกที่จะไปสมัครงานประจำที่บ้านเกิด เงินเดือนได้มากกว่าที่นั่นนิดหน่อย = ผมสามารถส่งเงินให้ลูกได้แล้ว ตัดมาเหตุการณ์ผมมาหาลูกที่กรุงเทพ แล้วตอนนี้เกิดปัญหาคือเป็นความผิดผม ผมไปออกกำลังกายแล้วเจอคนคุยเก่าตั้งแต่ สมัยผมเป็นเด็ก ละเราก็ไม่ได้คิดไรกัน เพราะเล่นกีฬาด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆเขาไม่เข้าใจ เขาก็เอาไปบอกแม่เขาว่าเขาจะเลิกกับผมเพราะผมนอกใจเขา คือ ถ้าเลิกหมายถึงเขาไม่ให้มาเจอลูก เขาไล่ผมออกจากบ้านให้เก็บข้าวของที่อยู่ที่บ้านเขาออกไปให้หมด คือ ผมนั่งรถตู้ไปนะเห้ย กระเป๋า มีใบเดียว พอปรับอารมณ์มาได้หน่อย ละเขาให้ผมเลือกว่า จะกลับขึ้นมาทำงานประจำอยู่ที่กรุงเทพ อยู่บ้านเขาเหมือนเดิม ครอบครัวต้องการผม ครอบครัวที่หมายถึง เขา กับ ลูก แต่คุณเข้าใจไหมว่า ครอบครัวต้องการผม คือ เขาต้องการให้ผมไปอยู่ ไม่ใช่ลูกเพราะลูกยังไม่รู้ความ ลูกแค่ 4 เดือนกว่า
ผมตอบว่า ผมขอทำงานที่บ้านเกิดได้ไหม เสาร์ อาทิตย์ ค่อยขึ้นมาดูลูกบ้าง เขาไม่ยอม ถ้าก้าวออกจากบ้านก็เลิกกับกูไปละไม่ต้องมาเหยียบบ้านนี้อีก ตอนแรกผมทนดูสถาณการณ์ แต่พอเห็นแชทที่เขาคุยกับแม่เรื่องที่เขาทะเลาะกับผมอีก ผมเลือกที่จะเดินออกมา แล้วคิดว่าพอแล้ว กลับบ้านเรา ลูกเราก็ส่งเสียจนเขา อายุ 20 แล้วกัน จนเขาดูแลตัวเองได้ เราทำหน้าที่พ่อได้แค่นี้ ผมเคยบอกเขาว่าทำไมไม่แยกมาอยู่กับ 3 คนพ่อแม่ลูก เขาไม่เอาตัวเองมาลำบากกับผมหรอก ผมเข้าใจนะว่าผมจน แต่ผมก็ไม่เคยคิดให้ลูกผมลำบากแน่ๆ ตอนนี้ผมถึงบ้านเกิดแล้ว เขาเลือกที่จะส่งข้อความมาหาผมอีกว่า
*เชิญตามสบายจากนี้ไปจะไปเอาใครก็แล้วแต่ คำว่าครอบครัวมันคงไม่มีแล้ว สุดท้ายก็ทิ้งลูก ขอบคุณนะ เป็นบทเรียนในชีวิตที่ดีมากๆเลย ของเขา*
คือ ผมอ่านละผมรู้สึกแย่มาก คือมันโคตรหน่วงเลยเว้ย เราเลิกเดินออกมา = เราทิ้งลูก แต่เขาไม่เคยให้ผมมีสิทธิ์ิอะไรในตัวลูก ผมแค่หวังว่า ลูกผมจะโตมา ละไม่โดนเสี้ยมให้เกลียดผม ผมแค่คิดว่า ผมจะทำหน้าที่ตรงนี้ ส่งเงินตามเดิมเหมือนเดิม ละรอเขาโตมา ให้เขาคิดเอาเองว่า ผมไม่ได้ทิ้งเขา ผมเลือกที่จะเดินออกมาเพราะผมอยู่ตรงนั้นไม่ได้ ละใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ ผมอยากขอบคุณมากๆนะครับ ที่มารับฟังปัญหาของผม  
ผมอ่านมาเยอะหลายกระทู้ มีแต่ความเห็นเข้าข้างฝ่าย ผญ ส่วนกระทู้ของผม จะเป็นไงก็แล้วแต่ แค่ผมได้พิมพ์ได้ระบายผมก็สบายใจแล้ว ขอบคุณครับ