สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องเกริ่นก่อนว่า เราเคยอยู่ในสังคมแถวบ้านเราจะถูกปลูกฝังว่าต้องให้เงินแม่ทุกเดือน ถ้าไม่ให้คือลูกเนรคุณ คำนี้คือคำที่แม่บอกไว้ตลอด เรื่องราวของเราตอนเด็ก อยู่บ้านกับตากับแม่ตั้งแต่เด็กไม่เคยเห็นแม่พูดกับตาเลยสักครั้ง แค่ครั้งเดียวก็ไม่เคยทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน เดินผ่านกันเหมือนเป็นอากาศกินข้าวของใครของมันไม่ได้กินพร้อมกัน เราก็จะนอนกับตากินข้าวกับตาทุกวัน แต่แม่ก็ให้เงินไปโรงเรียนปกตินะคะ (เราลืมบอกว่า ตาเราเป็นครูอังกฤษเก่า และแกได้ทำอาชีพตำรวจจนถึงเกษียณ) แต่จนถึงป.6 ทุกอย่างที่เราเคยรู้สึกว่ามันเรียกว่าครอบครัวก็หายไป ตาเราเสียชีวิตกระทันหัน คือตาเป็นเหมือนพ่อเหมือนแม่เวลาไปโรงเรียนเรียนพิเศษตาจะเป็นคนไปส่งทุกครั้ง ตาเราสนับสนุนทุกอย่าง ที่เป็นเกี่ยวกับเรื่องการเรียน เช่น สมัยก่อนเรียนพิเศษกาลิเลโอ ค่าเรียนพิเศษ2500เมื่อก่อนเงินนี้สำหรับเด็กบ้านนอกคือแพงมากๆ แต่ตาไม่เคยห้ามให้ไปเรียนเลย สนับสนุนทุกครั้ง ชอบพาไปเช่าหนังสือมาอ่าน แต่นั่นแหละ มันก็ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีตาอีกแล้ว ตอนนั้นคือจำได้ว่าร้องไห้เหมือนจะตายข้าวปลาไม่กิน รู้ทันทีว่าต้องอยู่กับแม่สองคน อยู่ไม่ได้ เพราะแม่ใจร้ายเกิน ทั้งพูดทำร้ายจิตใจ ทั้งชอบตี ถึงเราจะเป็นเด็กดื้อ แต่แม่ไม่เคยให้เหตุผล โตมากับคำด่าทุกเช้า เรื่องเล็กๆเช่น ทำไมบ้านรก ทำไมพื้นไม่สะอาด ทำไมทำไม เราตื่นเช้ามากับเสียงแม่ที่พูดแบบนี้ทุกเช้ามาตลอด6ปี ที่เรียนมัธยม
เลิกเรียนตอนเรียนมัธยม ไปส่งเพื่อนซื้อเสื้อใน แม่โทรมาด่าๆๆเราอธิบายด้วยเหตุผล แม่ใช้คำว่า ลูกเนรคุณ เวลาถ้าเราทำแม่โกรธ แม่จะล็อคประตูบ้านไม่ให้เราเข้าบ้านจะไปนอนไหนก็แล้วแต่ ในช่วงปิดเทอมถ้าทำอะไรให้แม่โกรธหรือไม่พอใจ แน่นอนเราไม่ได้เงินกิน และไม่ได้จริงๆ ถ้าถามว่าเรากินข้าวกับอะไร ก็คือกินมาม่าที่แม่ซื้อตุนไว้ เราพยายามคุยแต่แม่ก็เหมือนเชิดๆใส่ ในวันที่เราผ่าตัดใหญ่ที่สุดในชีวิต ปวดท้องแบบเหมือนจะตายและเหมือนจะตายจริงๆ เลือดออกในช่องท้อง เลิกรร.ขอเพื่อนไปส่งบ้าน จะไปบอกแม่ก่อนว่าจะไปรพ. แม่เราอยู่บ้านแล้วแต่นอนที่แหย่ง(ที่นอนไม้สัก) ค่อยๆเดินเอากระเป๋ามาไว้ในบ้าน พอถึงประตูเราคลานเข้าประตูเห็นแม่ ละบอกแม่ว่าแม่จะไปรพ.นะ คือปวดท้อง คือเราเจ็บท้องจนร้องไห้ แต่คิดในใจ เจ็บขนาดนี้แม่คงจะมาพยุงหน่อยไหม แต่ต้องร้องไห้กว่าเดิมเพราะแม่ชายตามองและเล่นโทรศัพท์ต่อ เพื่อนรอที่หน้าบ้านขอเพื่อนไปส่งรพ. เราเกรงใจเพื่อน รู้ว่าเพื่อนก็คงมีธุระต่อ ไม่อยากไปส่ง แต่คนมันไม่มีทางเลือกแล้ว ก็ต้องหน้าด้านขอเพื่อนไปส่ง พอถึงรพ.ก็ให้เพื่อนกลับไป เดินไปดำเนินเรื่องเอง คือมันเจ็บมาก ในรพ.รัฐ วันนั้นเห็นลุงกับป้าคู่นึงนั่งข้างๆเราหน้าห้องตรวจ เราร้องไห้เจ็บตัว+เจ็บใจ ป้าคนนั้นถามเราว่า แม่หนูอยู่ไหน คำถามนี้มันฟังละรู้สึกเศร้า ทั้งๆที่เรามีแม่ แต่ทำไมเหมือนเราอยู่คนเดียวบนโลก ได้แต่ตอบไปว่า แม่หนูไม่มาค่ะ...
**ในส่วนของ6ปี ที่อยู่บ้านกับแม่ มีมากกว่านี้ แต่เอาแค่นี้พอก่อน ต่อมาจะเป็นช่วงที่เราเรียนมหาลัย เราอยู่ในเมือง อยู่หอคนเดียว ทุกคนลองนึกภาพว่าเราอยู่ในเมือง ค่าใช้จ่ายค่าหอ ค่ากิน ค่าน้ำมัน ค่าจิปาถะมันจะเฉลี่ยเดือนละเท่าไหร่ ปล.เราต้องกู้กยศ.ถ้าไม่กู้ ก็ไม่ได้เรียน กู้ค่ากิน ค่าเทอม รวมจนจบค่ากยศ ประมาณ240,000บาท **
ปี1เดือนแรก แม่ให้มา5000 หลังจากเดือนที่สองพี่สาวแท้ๆเราบอกว่าไม่ต้องขอเงินแม่มากขนาดนั้นเพราะพี่จะช่วยแทน
หลังจากนั้นทุกเดือนแม่จะจ่ายเดือนละ1000บาท พี่สาวจะช่วยค่าหอ3500 และการทุกต้นเดือนที่ต้องขอเงินพี่สาวจ่ายค่าหอนั้น ต้องปวดหัวตลอดเพราะ เหมือนเราไปขอเขาแต่เขาไม่เต็มใจให้ประมาณนี้ หลังๆก็ให้เราช่วยทำงาน โอเค เราช่วยได้เราช่วย แต่เหมือนทำงานกันไม่เข้าใจกัน ความต้องการพี่เราไม่เหมือนกับเรา เช่น สั่งให้ใส่ลายน้ำในรูป1-2-3ตามนี้ และส่งตัวอย่างรูปมา ซึ่งตัวอย่าง ภาพลายน้ำมันลอย มันไม่เนี๊ยบ คือดูออกเลยว่าไม่เนียบ ไม่ตรง แต่พี่เราบอกงั้นทำดีๆ เราก็ส่งไปครั้งละอัลบัม แก้ๆๆๆ แก้เยอะจนเหนื่อย ไม่เข้าใจว่ามันผิดอะไร เราให้เพื่อนช่วยดูทุกครั้งว่างานไม่ดีหรอ เพื่อนเราบอกว่างานก็ไม่มีปัญหาอะไร ซึ่งเราใช้โปรแกรมให้มันรันอยู่ตำแหน่งนั้นทุกรูป นั่นแหละ มันทำให้ทำงานด้วยกันไม่ค่อยได้ และ พี่สาวเราไปเรียนคอร์ส ลมฟร. เป็นเหมือนคอร์สจิตวิทยา นู่นนั่นนี่ ค่าใช้จ่าย19,700บาท ซึ่งให้เราไปฟัง และมีคนมาโน้มน้าวให้เราจ่ายเงินเราก็บอกไม่เอาๆๆๆๆ ก็คือ ถ้าต้องการให้ทำงานเข้าใจกัน ก็บอกกันตรงๆเลยดีกว่า ไม่ต้องมาเสียเงินเรียน แล้วบอกเงิน19,700 เอามาจ่ายค่าเทอมเราดีไหม เราถามต่อแล้วถ้าเรียนใครจะจ่าย พี่เราบอกเดี่ยวหักเงินเดือนไง เดี๋ยว...เงินเดือนอะไรก่อน ค่าหอ3500 แต่ต้องมาToxicแบบนี้คือไม่ไหวอ่ะ
วันที่เราอายุครบ20ปี เราก็ไปเที่ยวร้านเหล้าเหมือนกับเพื่อนรุ่นเดียวกันปกติ วันเกิดไม่มีพี่มาHappy Birthday แต่มีข้อความจากพี่สาวเราว่า ให้มาทำงานนู่นนั่นนี่ เอาตรงๆก็เสียใจนะ แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะเราต้องขอเงินเขานิ มันเป็นอารมณ์ที่เลือกไม่ได้ จนมาถึงวันนึงที่ค่าหอมา ทักไปหาพี่สาวว่า ต้องจ่ายค่าหอ ตั้งแต่วันที่1,3,6,12ของเดือนนั้นพี่ตอบมาว่า "อ่า เห็นมีเงินกินเที่ยวใช้นิ ไม่ต้องให้ละมั้ง" เราก็เลยเออ นี่กูคงหน้าด้านมากไปจริงๆแหละ จำนวนเงิน3,500 สำหรับพี่สาวเราไม่ได้ถือว่ามากนะ เพราะมีธุรกิจส่วนตัวหลายอย่าง ให้เงินค่าหอจนถึงปี2เทอม1 แต่ก็นั่นแหละ อาจจะไม่ใช่หน้าที่ของพี่ พี่เราบอกว่า "ลูกก็ก็ไม่ใช่ ทำไมกูต้องมาให้ด้วย" 🙃 หลังจากวันนั้นแม่ก็ให้เงินเพิ่มนะ จากเดือนละ1000เป็นเดือนละ2500 แต่นั่นแหละ ค่าหอ ค่ากิน ต้องหาเอง แม่ไม่ได้ช่วยอะไร
วันนี้เราใกล้จะจบแล้วนะ! เราโชคดีหน่อย ตรงที่มีแฟนที่ดี ที่ซัพพอร์ตเรื่องเงิน ค่าหอ ค่ากิน แม่ก็ขอเราซื้อนั่นซื้อนี่ให้ ซึ่งเราเรียนอยู่ เราบอกแม่ไปว่า แม่หนูเรียนอยู่จะเอาเงินไปซื้อของให้แม่ แม่ตอบว่า พวกแกมีเงินไปเที่ยวแต่ให้แม่ไม่ได้ เราแบบเห้อทำไมเจอแต่ทวงแบบนี้ และ เรามีแพลนจะออกรถในปีหน้ากับแฟน บอกแม่ว่า ปีหน้าจะออกรถ แฟนจะช่วยเงินดาวน์เงินผ่อน คนละครึ่ง แม่ไม่เห็นด้วยบอกว่า "งั้นก็ไม่มีเงินให้แม่นะสิ ไม่ต้องออกรถ จะออกทำไม จะซื้อทำไม กลัวโดนฝนก็ย้ายหอไปใกล้ที่ทำงานสิ" เราฟังความคิดของแม่ละก็อึ้งนะ แม่เราต้องการให้เราช่วยเงินแม่ทุกเดือน ทุกครั้งที่กลับบ้าน แม่จะถามว่า ถ้าจบมาแล้วจะเลี้ยงแม่ไหม จะให้เท่าไหร่ ถ้าไม่เลี้ยงเนรคุณมากนะ เราบอกแม่ว่า ค่าใช้จ่ายในตัวเมืองมันเยอะนะแม่ ทุกวันนี้อ่ะ ไหนจะค่าที่ต้องจ่ายกยศ ค่าที่จะผ่อนรถอีก ถึงตอนนั้นจะไม่มีค่าหอเพราะย้ายไปอยู่บ้านแฟน แต่ก็มีค่ากิน ค่าอื่นๆอีก มันจะพอไหม แม่ก็บอกต้องให้ๆๆๆ คือเราอืดอัดทุกครั้งเวลาเจอคำถามนี้ ซึ่งใกล้จะจบมาแล้วทุกที เราควรจำทำยังไงดี หรือที่ผ่านมาเราเองที่เป็นลูกเนรคุณจริงๆ ส่วนตัวเรามีเราก็แบ่งให้ได้ แต่ไม่สะดวกให้ทุกเดือน ถ้าพูดตามตรงคือ ถ้าแม่เลี้ยงเรามาดี ให้เราเรียนพิเศษ หรือส่งเสียเราดีๆ พูดจากับเราดีๆ ให้ความอบอุ่นเรา เราคงอยากให้แม่ทุกเดือน แต่นี่แม่ไม่เคยสนใจใยดีอะไรกับเรา มาอยู่ในเมืองแม่ไม่เคยโทรหาสักครั้งว่ากินข้าวหรือยัง เรียนเป็นยังไง ไม่เคยถามไถ่ แต่ถามแค่เรื่องเงินๆๆๆ
ไม่ให้เงินเดือนแม่ เนรคุณไหม
เลิกเรียนตอนเรียนมัธยม ไปส่งเพื่อนซื้อเสื้อใน แม่โทรมาด่าๆๆเราอธิบายด้วยเหตุผล แม่ใช้คำว่า ลูกเนรคุณ เวลาถ้าเราทำแม่โกรธ แม่จะล็อคประตูบ้านไม่ให้เราเข้าบ้านจะไปนอนไหนก็แล้วแต่ ในช่วงปิดเทอมถ้าทำอะไรให้แม่โกรธหรือไม่พอใจ แน่นอนเราไม่ได้เงินกิน และไม่ได้จริงๆ ถ้าถามว่าเรากินข้าวกับอะไร ก็คือกินมาม่าที่แม่ซื้อตุนไว้ เราพยายามคุยแต่แม่ก็เหมือนเชิดๆใส่ ในวันที่เราผ่าตัดใหญ่ที่สุดในชีวิต ปวดท้องแบบเหมือนจะตายและเหมือนจะตายจริงๆ เลือดออกในช่องท้อง เลิกรร.ขอเพื่อนไปส่งบ้าน จะไปบอกแม่ก่อนว่าจะไปรพ. แม่เราอยู่บ้านแล้วแต่นอนที่แหย่ง(ที่นอนไม้สัก) ค่อยๆเดินเอากระเป๋ามาไว้ในบ้าน พอถึงประตูเราคลานเข้าประตูเห็นแม่ ละบอกแม่ว่าแม่จะไปรพ.นะ คือปวดท้อง คือเราเจ็บท้องจนร้องไห้ แต่คิดในใจ เจ็บขนาดนี้แม่คงจะมาพยุงหน่อยไหม แต่ต้องร้องไห้กว่าเดิมเพราะแม่ชายตามองและเล่นโทรศัพท์ต่อ เพื่อนรอที่หน้าบ้านขอเพื่อนไปส่งรพ. เราเกรงใจเพื่อน รู้ว่าเพื่อนก็คงมีธุระต่อ ไม่อยากไปส่ง แต่คนมันไม่มีทางเลือกแล้ว ก็ต้องหน้าด้านขอเพื่อนไปส่ง พอถึงรพ.ก็ให้เพื่อนกลับไป เดินไปดำเนินเรื่องเอง คือมันเจ็บมาก ในรพ.รัฐ วันนั้นเห็นลุงกับป้าคู่นึงนั่งข้างๆเราหน้าห้องตรวจ เราร้องไห้เจ็บตัว+เจ็บใจ ป้าคนนั้นถามเราว่า แม่หนูอยู่ไหน คำถามนี้มันฟังละรู้สึกเศร้า ทั้งๆที่เรามีแม่ แต่ทำไมเหมือนเราอยู่คนเดียวบนโลก ได้แต่ตอบไปว่า แม่หนูไม่มาค่ะ...
**ในส่วนของ6ปี ที่อยู่บ้านกับแม่ มีมากกว่านี้ แต่เอาแค่นี้พอก่อน ต่อมาจะเป็นช่วงที่เราเรียนมหาลัย เราอยู่ในเมือง อยู่หอคนเดียว ทุกคนลองนึกภาพว่าเราอยู่ในเมือง ค่าใช้จ่ายค่าหอ ค่ากิน ค่าน้ำมัน ค่าจิปาถะมันจะเฉลี่ยเดือนละเท่าไหร่ ปล.เราต้องกู้กยศ.ถ้าไม่กู้ ก็ไม่ได้เรียน กู้ค่ากิน ค่าเทอม รวมจนจบค่ากยศ ประมาณ240,000บาท **
ปี1เดือนแรก แม่ให้มา5000 หลังจากเดือนที่สองพี่สาวแท้ๆเราบอกว่าไม่ต้องขอเงินแม่มากขนาดนั้นเพราะพี่จะช่วยแทน
หลังจากนั้นทุกเดือนแม่จะจ่ายเดือนละ1000บาท พี่สาวจะช่วยค่าหอ3500 และการทุกต้นเดือนที่ต้องขอเงินพี่สาวจ่ายค่าหอนั้น ต้องปวดหัวตลอดเพราะ เหมือนเราไปขอเขาแต่เขาไม่เต็มใจให้ประมาณนี้ หลังๆก็ให้เราช่วยทำงาน โอเค เราช่วยได้เราช่วย แต่เหมือนทำงานกันไม่เข้าใจกัน ความต้องการพี่เราไม่เหมือนกับเรา เช่น สั่งให้ใส่ลายน้ำในรูป1-2-3ตามนี้ และส่งตัวอย่างรูปมา ซึ่งตัวอย่าง ภาพลายน้ำมันลอย มันไม่เนี๊ยบ คือดูออกเลยว่าไม่เนียบ ไม่ตรง แต่พี่เราบอกงั้นทำดีๆ เราก็ส่งไปครั้งละอัลบัม แก้ๆๆๆ แก้เยอะจนเหนื่อย ไม่เข้าใจว่ามันผิดอะไร เราให้เพื่อนช่วยดูทุกครั้งว่างานไม่ดีหรอ เพื่อนเราบอกว่างานก็ไม่มีปัญหาอะไร ซึ่งเราใช้โปรแกรมให้มันรันอยู่ตำแหน่งนั้นทุกรูป นั่นแหละ มันทำให้ทำงานด้วยกันไม่ค่อยได้ และ พี่สาวเราไปเรียนคอร์ส ลมฟร. เป็นเหมือนคอร์สจิตวิทยา นู่นนั่นนี่ ค่าใช้จ่าย19,700บาท ซึ่งให้เราไปฟัง และมีคนมาโน้มน้าวให้เราจ่ายเงินเราก็บอกไม่เอาๆๆๆๆ ก็คือ ถ้าต้องการให้ทำงานเข้าใจกัน ก็บอกกันตรงๆเลยดีกว่า ไม่ต้องมาเสียเงินเรียน แล้วบอกเงิน19,700 เอามาจ่ายค่าเทอมเราดีไหม เราถามต่อแล้วถ้าเรียนใครจะจ่าย พี่เราบอกเดี่ยวหักเงินเดือนไง เดี๋ยว...เงินเดือนอะไรก่อน ค่าหอ3500 แต่ต้องมาToxicแบบนี้คือไม่ไหวอ่ะ
วันที่เราอายุครบ20ปี เราก็ไปเที่ยวร้านเหล้าเหมือนกับเพื่อนรุ่นเดียวกันปกติ วันเกิดไม่มีพี่มาHappy Birthday แต่มีข้อความจากพี่สาวเราว่า ให้มาทำงานนู่นนั่นนี่ เอาตรงๆก็เสียใจนะ แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะเราต้องขอเงินเขานิ มันเป็นอารมณ์ที่เลือกไม่ได้ จนมาถึงวันนึงที่ค่าหอมา ทักไปหาพี่สาวว่า ต้องจ่ายค่าหอ ตั้งแต่วันที่1,3,6,12ของเดือนนั้นพี่ตอบมาว่า "อ่า เห็นมีเงินกินเที่ยวใช้นิ ไม่ต้องให้ละมั้ง" เราก็เลยเออ นี่กูคงหน้าด้านมากไปจริงๆแหละ จำนวนเงิน3,500 สำหรับพี่สาวเราไม่ได้ถือว่ามากนะ เพราะมีธุรกิจส่วนตัวหลายอย่าง ให้เงินค่าหอจนถึงปี2เทอม1 แต่ก็นั่นแหละ อาจจะไม่ใช่หน้าที่ของพี่ พี่เราบอกว่า "ลูกก็ก็ไม่ใช่ ทำไมกูต้องมาให้ด้วย" 🙃 หลังจากวันนั้นแม่ก็ให้เงินเพิ่มนะ จากเดือนละ1000เป็นเดือนละ2500 แต่นั่นแหละ ค่าหอ ค่ากิน ต้องหาเอง แม่ไม่ได้ช่วยอะไร
วันนี้เราใกล้จะจบแล้วนะ! เราโชคดีหน่อย ตรงที่มีแฟนที่ดี ที่ซัพพอร์ตเรื่องเงิน ค่าหอ ค่ากิน แม่ก็ขอเราซื้อนั่นซื้อนี่ให้ ซึ่งเราเรียนอยู่ เราบอกแม่ไปว่า แม่หนูเรียนอยู่จะเอาเงินไปซื้อของให้แม่ แม่ตอบว่า พวกแกมีเงินไปเที่ยวแต่ให้แม่ไม่ได้ เราแบบเห้อทำไมเจอแต่ทวงแบบนี้ และ เรามีแพลนจะออกรถในปีหน้ากับแฟน บอกแม่ว่า ปีหน้าจะออกรถ แฟนจะช่วยเงินดาวน์เงินผ่อน คนละครึ่ง แม่ไม่เห็นด้วยบอกว่า "งั้นก็ไม่มีเงินให้แม่นะสิ ไม่ต้องออกรถ จะออกทำไม จะซื้อทำไม กลัวโดนฝนก็ย้ายหอไปใกล้ที่ทำงานสิ" เราฟังความคิดของแม่ละก็อึ้งนะ แม่เราต้องการให้เราช่วยเงินแม่ทุกเดือน ทุกครั้งที่กลับบ้าน แม่จะถามว่า ถ้าจบมาแล้วจะเลี้ยงแม่ไหม จะให้เท่าไหร่ ถ้าไม่เลี้ยงเนรคุณมากนะ เราบอกแม่ว่า ค่าใช้จ่ายในตัวเมืองมันเยอะนะแม่ ทุกวันนี้อ่ะ ไหนจะค่าที่ต้องจ่ายกยศ ค่าที่จะผ่อนรถอีก ถึงตอนนั้นจะไม่มีค่าหอเพราะย้ายไปอยู่บ้านแฟน แต่ก็มีค่ากิน ค่าอื่นๆอีก มันจะพอไหม แม่ก็บอกต้องให้ๆๆๆ คือเราอืดอัดทุกครั้งเวลาเจอคำถามนี้ ซึ่งใกล้จะจบมาแล้วทุกที เราควรจำทำยังไงดี หรือที่ผ่านมาเราเองที่เป็นลูกเนรคุณจริงๆ ส่วนตัวเรามีเราก็แบ่งให้ได้ แต่ไม่สะดวกให้ทุกเดือน ถ้าพูดตามตรงคือ ถ้าแม่เลี้ยงเรามาดี ให้เราเรียนพิเศษ หรือส่งเสียเราดีๆ พูดจากับเราดีๆ ให้ความอบอุ่นเรา เราคงอยากให้แม่ทุกเดือน แต่นี่แม่ไม่เคยสนใจใยดีอะไรกับเรา มาอยู่ในเมืองแม่ไม่เคยโทรหาสักครั้งว่ากินข้าวหรือยัง เรียนเป็นยังไง ไม่เคยถามไถ่ แต่ถามแค่เรื่องเงินๆๆๆ