พอดีเราไปบ้านญาติมาตอนเราอยู่นั้นเรามีความสุขหันไปทางไหนก็พูดคุยได้ตลอดเวลาเเต่พอเรากลับบ้านมันรู้สึกเงียบเหงาหว้าเหว่ไม่ค่อยได้ไปไหนเเล้วชอบนึกถึงเรื่องที่นั้นตลอดเวลาเเล้วร้องให้ตลอดเป็นมา7วันเต็มเเล้วเรารู้สึกไม่ดีเลยเเล้วเราก็ชอบคิดว่าเราไม่สนิทกลับใครที่โรงเรียนเเล้วเหมือนเราต้องอยู่คนเดียวตลอดไปเพราะตอนนี้โรงเรียนคือที่พึ่งสุดท้ายที่จะทำให้เราหายนึกถึงไหมถ้าไม่เลยเราคงไม่อยากเรียนเลย
ชอบนึกถึงเวลาที่ผ่านมา
พอดีเราไปบ้านญาติมาตอนเราอยู่นั้นเรามีความสุขหันไปทางไหนก็พูดคุยได้ตลอดเวลาเเต่พอเรากลับบ้านมันรู้สึกเงียบเหงาหว้าเหว่ไม่ค่อยได้ไปไหนเเล้วชอบนึกถึงเรื่องที่นั้นตลอดเวลาเเล้วร้องให้ตลอดเป็นมา7วันเต็มเเล้วเรารู้สึกไม่ดีเลยเเล้วเราก็ชอบคิดว่าเราไม่สนิทกลับใครที่โรงเรียนเเล้วเหมือนเราต้องอยู่คนเดียวตลอดไปเพราะตอนนี้โรงเรียนคือที่พึ่งสุดท้ายที่จะทำให้เราหายนึกถึงไหมถ้าไม่เลยเราคงไม่อยากเรียนเลย