ที่บ้านไม่ชอบแฟนคนนี้ของเราเลยคบกับมาเกือบจะ2ปี ทะเลาะกับที่บ้านตลอดที่บ้านไม่โอเคกับคนนี้ตอนนั้นก็ยังเด็กมากด้วย จนตอนนั้นทะเลาะกับที่บ้านนักมาก จนต้องกลับมาอยู่บ้าน
ตอนนั้นเด็กมาเเค่15-16ที่บ้านจับเเยกโดยที่จะย้ายเราจากเชียงใหม่ให้เราไปอยู่กับแม่ที่ชลบุรี ก่อนวันที่เราจะไปเค้าโทรมาหาเราเเล้วบอกว่า
"จะไปจริงๆหรอ ไหนบอกจะสู้ไปด้วยกันไง"เเล้วก็นัดเจอกันครั้งสุดท้ายนั้งกินข้าวด้วยกันตอนนั้นอึดอัดมากเราไม่ได้พูดอะไรกันสักคำแต่เขาก็ทำเหมือนทุกครั้งที่จะตักกระเทียมที่เราไม่ชอบออกให้โดยไม่ต้องบอกกินข้าวทั้งน้ำตาจริงๆตอนนั้นต่างคนต่างไม่พูดอะไรเราไม่กล้ามองหน้าเค้าด้วยส้ำ พอถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านเค้าก็พูดถามเราว่า"จะไปจริงๆใช่ไหม นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันแล้วนะตอนน้องกลับมาพี่อาจจะไม่อยู่รอน้องตรงนี้เเล้วก็ได้นะ" ตอนนั้นมันเด็กมากจริงๆอะตัดสินใจอะไรเองไม่ได้ด้วยซ้ำได้แต่ร้องไห้เพราะทำอะไรไม่ได้อ่ะ พอเเยกกันก็โทรหากันทั้งที่ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ แล้วเค้าก็แชร์เพลงกอดครั้งสุดท้ายกับประโยคที่ทำให้เราเจ็บปวดมากๆแล้วก็เป็นสิ่งที่เราจำฝั่งใจมาก"สักครั้งก่อนจะไป" หลังจากคืนนั้นเราก็โดนเก็บทุกอย่างที่เราสองคนจะติดต่อกันได้ไปหมดเพราะเป็นวันที่จะต้องเดินทางไปหาแม่ก่อนจะถึงเค้าโทรหาคนที่บ้านเราเค้าพูดออกมาว่า จะไม่อยู่เเล้วนะเหนื่อยเเล้ว ที่บ้านเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากแค่กดตัดสายไปซึ่งเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าโทรมา เรามารู้ทีหลังว่าเค้าโทรหลังจากที่มาถึงบ้านเเม่แล้วเพราะแม่ของเค้าโทรมาหาเราบอกเราว่าพี่เค้าเสียเเล้ว เสียไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้วมันเป็นเวลาเดียวกับที่เราถึงพอดีตอนนั้นคือเข่าอ่อนยืนไม่ไหวร้องไห้แทบขาดใจ ทุกคนที่บ้านเอาแต่พูดขอโทษตอนนั้นหูดับตามั่วไม่หมดจำสิ่งที่ทำหลังจากนั้นแทบไม่ได้งานศพของพี่เข้าเราไม่ได้ไปเพราะเเม่กลัวแล้วเราก็เด็กมากอะแม่ว่าไงก็ต้องว่าตามเเม่มันทำให้เรารู้สึกผิดมาตลอดโทษตัวเองมาตลอดว่าเราเป็นต้นเหตุที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเสียใจนะที่วันนั้นไม่กอดพี่ไม่ได้บอกลาพี่ ช่วยเเนะนำวิธีทำให้เลิกรู้สึกผิดหน่อยได้ไหมคะ ทุกวันนี้ใช่ชีวิตลำบากมาก กลัวไปหมดกลัวจะทำอะไรผิดคิดมากกับทุกคำพูดที่ได้ยินไปหมดร้องไห้ง่ายมากแค่คำพูดนิดเดียวก็ทำให้ร้องไห้ได้เป็นเป็นเดือนๆ
[code]ใส่โค้ด
[/code]
มีวีธีทำให้ตัวเองเลิกรู้สึกผิดกับสิ่งที่กลับไปแก้ไขไม่ได้ไหมคะ ใช่ชีวิตลำบากมากกลัวไปหมดทุกอย่าง
ตอนนั้นเด็กมาเเค่15-16ที่บ้านจับเเยกโดยที่จะย้ายเราจากเชียงใหม่ให้เราไปอยู่กับแม่ที่ชลบุรี ก่อนวันที่เราจะไปเค้าโทรมาหาเราเเล้วบอกว่า
"จะไปจริงๆหรอ ไหนบอกจะสู้ไปด้วยกันไง"เเล้วก็นัดเจอกันครั้งสุดท้ายนั้งกินข้าวด้วยกันตอนนั้นอึดอัดมากเราไม่ได้พูดอะไรกันสักคำแต่เขาก็ทำเหมือนทุกครั้งที่จะตักกระเทียมที่เราไม่ชอบออกให้โดยไม่ต้องบอกกินข้าวทั้งน้ำตาจริงๆตอนนั้นต่างคนต่างไม่พูดอะไรเราไม่กล้ามองหน้าเค้าด้วยส้ำ พอถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านเค้าก็พูดถามเราว่า"จะไปจริงๆใช่ไหม นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันแล้วนะตอนน้องกลับมาพี่อาจจะไม่อยู่รอน้องตรงนี้เเล้วก็ได้นะ" ตอนนั้นมันเด็กมากจริงๆอะตัดสินใจอะไรเองไม่ได้ด้วยซ้ำได้แต่ร้องไห้เพราะทำอะไรไม่ได้อ่ะ พอเเยกกันก็โทรหากันทั้งที่ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ แล้วเค้าก็แชร์เพลงกอดครั้งสุดท้ายกับประโยคที่ทำให้เราเจ็บปวดมากๆแล้วก็เป็นสิ่งที่เราจำฝั่งใจมาก"สักครั้งก่อนจะไป" หลังจากคืนนั้นเราก็โดนเก็บทุกอย่างที่เราสองคนจะติดต่อกันได้ไปหมดเพราะเป็นวันที่จะต้องเดินทางไปหาแม่ก่อนจะถึงเค้าโทรหาคนที่บ้านเราเค้าพูดออกมาว่า จะไม่อยู่เเล้วนะเหนื่อยเเล้ว ที่บ้านเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากแค่กดตัดสายไปซึ่งเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าโทรมา เรามารู้ทีหลังว่าเค้าโทรหลังจากที่มาถึงบ้านเเม่แล้วเพราะแม่ของเค้าโทรมาหาเราบอกเราว่าพี่เค้าเสียเเล้ว เสียไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้วมันเป็นเวลาเดียวกับที่เราถึงพอดีตอนนั้นคือเข่าอ่อนยืนไม่ไหวร้องไห้แทบขาดใจ ทุกคนที่บ้านเอาแต่พูดขอโทษตอนนั้นหูดับตามั่วไม่หมดจำสิ่งที่ทำหลังจากนั้นแทบไม่ได้งานศพของพี่เข้าเราไม่ได้ไปเพราะเเม่กลัวแล้วเราก็เด็กมากอะแม่ว่าไงก็ต้องว่าตามเเม่มันทำให้เรารู้สึกผิดมาตลอดโทษตัวเองมาตลอดว่าเราเป็นต้นเหตุที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเสียใจนะที่วันนั้นไม่กอดพี่ไม่ได้บอกลาพี่ ช่วยเเนะนำวิธีทำให้เลิกรู้สึกผิดหน่อยได้ไหมคะ ทุกวันนี้ใช่ชีวิตลำบากมาก กลัวไปหมดกลัวจะทำอะไรผิดคิดมากกับทุกคำพูดที่ได้ยินไปหมดร้องไห้ง่ายมากแค่คำพูดนิดเดียวก็ทำให้ร้องไห้ได้เป็นเป็นเดือนๆ
[code]ใส่โค้ด
[/code]