Orient หรือชื่อไทย 2 สิงห์ พลิกตำนานพิฆาตอสูร การ์ตูนเรื่องล่าสุดจากคนเขียนผลงานชื่อดัง เมไจตะลุยแดนเวทมนตร์ การ์ตูนแนวผจญภัยแบบสอดแทรกการเมืองตามสไตล์ผู้แต่ง ที่แทบจะยกเค้าเมไจมาทั้งเนื้อเรื่องและการดำเนินเรื่องแต่สอบตกในทุกมิติ เทียบกับเรื่องก่อนอย่างเมไจไม่ได้เลย และต่อไปนี้คือความเห็นส่วนตัวของผมที่อ่านฉบับภาษาไทยถึงเล่มปัจจุบันแล้ว

เริ่มที่ลายเส้น เรื่องนี้ยกลายเส้นมาจากเมไจช่วงท้ายๆ แต่การออกแบบตัวละครต่างๆทำได้แย่มาก สัตว์ประหลาดคือประหลาดสมชื่อเลยตอนซัดกันนัวๆมีแต่ความมั่ว บางฉากแทบอ่านไม่รู้เรื่องว่าอะไรเป็นอะไร งานศิลป์ในเรื่องผิดยุคผิดสมัยเป็นญี่ปุ่นที่ไม่มีความเป็นญี่ปุ่น  ตัวละครก็หน้าตาเหมือนกันไปหมดแถมยัดมาเพียบแล้วชอบตัดฉากไปตัวนู้นตัวนี้ทำให้ไม่รู้สึกผูกพันกับตัวละคร ไม่เหมือนเมไจที่ตัวละครไม่ต้องเยอะแต่ออกแบบได้มีเอกลักษณ์ มีบทบาทของตัวเอง อย่างน้อยๆก็เครื่องแต่งกายที่เป็นตัวบ่งบอกว่าตัวละครนั้นมาจากไหน แต่เรื่องนี้เล่นแต่งตัวแนวเดียวกันหมด  ยกเว้นพวกตัวร้ายที่แต่งตัวแปลกตากว่าชาวบ้านเขาหน่อย เชื่อไหมว่าผมอ่านจบผมยังจำชื่อตัวละครไม่ได้เลยว่าใครเป็นใคร นึกออกแค่ว่าตัวนี้มันหน้าตาแบบนี้นะ ใช้พลังประมาณนี้นะ ไอ้ตัวนี้เป็นระดับความหวังของหมู่บ้านนะ

เนื้อเรื่อง การดำเนินเรื่อง ทุกอย่างจัดอยู่ในขั้นเลวร้าย พยายามจะเป็นการ์ตูนสอดแทรกการเมืองแต่ทำได้ห่วยแตก ผิดกับเมไจที่เปิดตัวด้วยการพิชิตดันเจี้ยน 72 ปิศาจของโซโลมอน ภาชนะโลหะ ภูษาเวท เมไจ เวทมนตร์ ทุกอย่างถูกวางบทไว้แล้วค่อยๆเผยมาทีละอย่างเพื่อความน่าติดตาม แต่เรื่องนี้ดำเนินเรื่องผ่านการย้อนความหลังตัวละครเสมอ แถมยังเล่าแบบอยากเล่าก็เล่า เปิดตัวตัวละครใหม่ยกโขยง สู้ๆกันก็ตัดเข้าแฟลชแบ็คแบบดื้อๆไม่มีชั้นเชิงในการ

นำเสนอ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะตัวละครเยอะจึงต้องรีบๆเล่าให้มันเคลียร์จะได้ไปตัวละครตัวต่อไป แถมตัวละครชอบพูดไร้สาระกันให้มันเปลืองหน้ากระดาษผมยังงงเลยว่าอ่านไปตั้งหลายเล่มแล้วแต่เนื้อเรื่องกลับไม่ไปไหนเลย เอะอะก็ความฝันๆ มิตรภาพๆ ตระกูลๆ ยศถาบรรดาศักดิ์ ความกระชับในการดำเนินเรื่องเทียบกับเมไจที่แค่ 8 เล่มก็จบภาคบัดแบดแล้วยังทิ้งปมอัลซาเมนไว้สวยๆ ซินแบดผู้พิชิต 7 คาบสมุทร จักรวรรดิเจิดจรัส เมไจแห่งความมืด แล้วต่างกันราวฟ้ากับเหว

สรุปคือเป็นมังงะที่เกาะชื่อคนเขียนหากินซะมากกว่า ถ้าไม่มีชื่อคนเขียนเมไจคงโดนตัดจบไปตั้งแต่ไม่เกิน 3-4 เล่มแรกแล้ว