พอหลังแต่งงานสามีเปลี่ยนไปมาก กลายเป็นคนติดเพื่อน ติดเหล้า กลับบ้านดึก
เราพยายามใจกว้างแล้ว ไม่ตามให้เวลาแต่กลับทีก็คือ ตี 3 ตี 5 นู้นนะคะ  แล้วก็วนมาทะเลาะกัน

เรารู้ค่ะว่าปลายทางของเรื่องนี้คือการหย่า 

แต่มันเศร้าและรู้สึกไม่ยุติธรรมเลย ในเมือเราเป็นเราคนเดิมเสมอมา 
ทำไม เขาถึงเป็นคนตัดสินใจได้รักในวันที่อยากรัก ได้เลิกในวันที่อยากเลิก 

พ่อแม่เราก็รักสามีมาก ครอบครัวสามีก็รักเรา ปัญหาเดียวคือ สามีไม่รักเราแล้วค่ะ 

ซึ่งถ้าเลิกกัน เขาก็จะขายบ้านเขาที่อยู่ติดเราตอนนี้ ปล่อยให้น้องเขาหาที่อยู่ใหม่เอง 
เขาบอกจะไปอยู่คนเดียว ไม่แต่งงานอีกแล้ว จะใช้ชีวิตลั้นลาไปวันๆ มีกิ๊กบ้างถ้าอยากมี ใครจะทนไม่ทนเขาไม่สน 

เราเสียใจค่ะ นึกถึงวันแต่งงาน นึกถึงว่าเขามาขอแม่เรายังไง นึกถึงว่าเขาเคยยืนยันให้เชื่อในตัวเขาขนาดไหน 
ชีวิตเราเหมือนของเล่นไปเลย มันเสียดายทุกๆอย่าง ทุกเรื่องเราเข้ากันได้ดีหมดนะคะ จนเรากลัวจะหาคนที่เข้ากันได้กะเราขนาดนี้อีกไหม 
แต่คนหมดใจ ทำไงเขาก็คงไม่รักเราขึ้นมาได้หรอกใช่ไหมคะ ยื้อกันไปก็เสียเวลาเปล่า เราก็เข้าใจค่ะ 
แต่พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไร ก็ยังอยากร้องไห้ พะอืดพะอมไปหมด ตอนนี้ยังไม่ได้หย่านะคะ เพราะยังต้องเคลียร์เรื่องที่ผูกผันกันอยู่ก่อนจดทะเบียนหย่า 
(มีใครมีประสบการณ์ฟ้องหย่า แบบไม่มีลูก เอาแค่เงินชดเชยความรู้สึกยังงี้ได้ไหมคะ แนะนำด้วยนะคะ)